Ondanks het feit dat we op onze site al heel veel hebben over de Coolsingel, moesten Aad's historische gennen toch nog meer kwijt, Aad heeft ze niet altijd in de hand, jullie boffen er mee, maar Aad blijft ermee zitten.........

In dit onderstaande lijstje een overzicht van onze verhalen die iets met de Coolsingel te maken hebben, maar je kunt ook onze Search Engine proberen natuurlijk, staat op Aad's eigen site, komen er ongetwijfeld nog meer Coolsingel verhalen naar boven, de link naar de Search Engine toe heb je al gezien :

Van de Vischmarkt, via de Karrensteeg naar.....

Boijmansstraat, Soetensteeg, Hang, Steigersgracht, Groote Markt nu en toen

De Bijenkorf aan het Van Hogendorpsplein

Kleurrijk rondje vanaf het Van Hogendorpsplein

Van het Calandplein, de Passage, het Coolsingelziekenhuis.....

Naar Nakie en Van Hogendorp

Weer via de Coolsingel, maar nu naar het Hofplein

De geschiedenis van het stadhuis en het Zandstraatkwartier

De verplaatsing van het Hofplein, deel 1/3

De verplaatsing van het Hofplein, deel 2/3

De verplaatsing van het Hofplein, deel 3/3

Het laatste stuk naar af, weer naar de Voorschoterlaan

Het ontstaan van de Rotterdamse ziekenhuizen

De geschiedenis van de spoorwegen in Rotterdam

Alles wat deze mooie blauwe kleur heeft, is dus een link, ook in het verhaal zul je steeds deze blauwe kleur tegenkomen, wat hebben we al een hoop verhalen...

Het ambacht Cool, waar de naam Coolsingel vandaan komt, is reeds bekend omstreeks 1280. In 1596 kocht de stad de ambachtsheerlijkheid Cool, Blommersdijk en Beukelsdijk van Jonkheer Jacob van Almonde.

Bij Koninklijk Besluit van 20 september 1809 werd het ambacht Beukelsdijk, Oost- en West-Blommersdijk, genaamd Cool, tot een zelfstandige gemeente verheven. In 1811 werd Cool door Rotterdam geannexeerd.

Naast het ambacht had men ook nog de polder Cool. Deze lag tussen de Rotterdamse en Delfshavense Schie; deze werd in 1925 opgeheven.

Een gedeelte van het grondgebied van Cool was reeds in 1358 bij de stad getrokken na de vergunning van hertog Albrecht van Beieren om grachten om de stad te graven en het stadsgebied te vergroten met Rodezand in het ambacht Cool. De Coolvest scheidde voortaan stad en ambacht.

In 1480 is er al sprake van de singel tegenover de vest achter Bulgersteyn, later Coolsingel genoemd. De singel is in verband met de aanleg van een brede verkeersweg in de jaren 1913-1922 geheel gedempt. De naam Coolvest is daardoor verdwenen.

In de andere verhalen (zie de lijst) al heel veel foto's, toen de verhalen klaar waren, doken er weer nieuwe foto's op en het gaat maar door, dus kom nog eens terug...

Over het ontstaan van Rotterdam hebben we ook een verhaal, maar nu gaan we beginnen op het Van Hogendorpsplein in de jaren dertig.

In dit verhaal hadden we nog geen foto van de doorbraak van de Noordblaak naar het Van Hogendorpsplein, de Karrensteeg en de Groote Pauwensteeg verdwijnen om plaats te maken voor de Van Hogendorpstraat :

We kijken hier recht op het Schielandshuis en ontdekken daarvoor onze Gijsbert, want die stond daar toen.

Rechtsachter het Schielandshuis Gerzon, rechts van het Schielandshuis de Groote Pauwensteeg, parallel rechts van de huizen aan de Groote Pauwensteeg, de Karrensteeg. Rechts onderin zien we net niet de Bijenkorf.

Op de volgende foto is alles rechts van het Schielandshuis verdwenen en de doorgang vanaf de Noordblaak krijgt de naam Van Hogendorpstraat, tot 1942, want toen werd deze naam weer ingetrokken. We hebben nu wel een mooier zicht op de Wolfshoek met de Lutherse Kerk met koperen dak en visueel ernaast de oude Van Nelle fabriek, het staat allemaal in dit verhaal..

Tja en dan even terug naar Gijsbert. Het beeld staat daar sinds 26 oktober 1867, ontworpen door Jozef Geels, een Belg. Maar het zal duidelijk zijn, dat in de jaren dertig het beeld qua positie niet meer ideaal stond opgesteld.

Gijsbert staat tijdens de bloemenmarkten op het Van Hogendorpsplein verscholen achter de bloemenwinkels, zelfs de Bijenkorf op de achtergrond staat er mooier bij. Later veranderde een bloemenwinkel pal voor Gijsbert zelfs in een benzinepomp, wel lekker ruiken dan soms....

Niemand minder dan het Nationaal Jongerenverbond (wie weet daar meer van ?) deed een succesvol beroep op B&W om Gijsbert een waardiger plek te bezorgen met een beter uitzicht. En dus kijkt Gijsbert nu uit op het Nakie van Blakie, nou is toch veel beter dan die benzine pomp ?

We hadden nog geen foto van de Boijmansstraat vanaf de Korte Hoogstraat, hier is ie dan :

Als we met het verkeer mee naar beneden waren gegaan, nu heet deze straat Bulgersteyn trouwens, en meteen rechtsaf waren gegaan, hadden we weer de Passage in kunnen gaan, maar we hadden echter nog geen foto van de ingang van de Passage op de Coolsingel t.o.v. het Coolsingelziekenhuis. Nou veel plezier met het winkelen en je moet hier naar binnen, via deze schitterende Passage kom je vanzelf in de Korte Hoogstraat en dan vind je het verder wel :

We gaan niet alle foto's van onze site herhalen, maar deze mooie van het Coolsingelziekenhuis mag hier toch niet ontbreken :

Uit onze verhalen, bijv. deze over het stadhuis of het hofplein had je al begrepen, maar oh, je wist het al, sorry, dat de Coolsingel er 100 jaar geleden zoo uitzag :

We kijken in de richting van het Hofplein en zien o.m. het Comedie bruggetje uit het stadhuis verhaal.

Maar we hebben nog veel meer foto's, bijvoorbeeld deze van de bekende Rotterdamse fotograaf Wotke

1861

Vanaf de toren van de St. Laurens een fraai uitzicht op o.m.

het Coolsingelziekenhuis,
Molen de Hoop,
de Waalse Kerk (links)
en de St. Rosaliakerk

inderdaad, allemaal internet links...

ook heel duidelijk te zien het verschil tussen de Hoogstraat, links van de Waalse Kerk en de St. Laurensstraat, rechts van de Waalse Kerk
De onderstaande foto's en de twee foto's hierboven zijn rond 1861 gemaakt door de destijds zeer bekende fotograaf Wotke, aan hem hebben we veel foto's van het 19e eeuwse Rotterdam te danken.

De onderstaande 2 foto's komen uit het verhaal

De 0,5 meter plankbrug van Rotterdam, de Kleine Draaibrug en dus gaat het ook over Rotterdam en de Oude Haven, de Nieuwe Haven, het Haringvliet, Plan C, en nog veel meer....

1861

Vanaf de toren van de St. Laurens een fraai uizicht over de Oude Haven

direkt voor ons, dus voor de brug, de Kolk

De kade links van de Kolk heet Open Rijstuin,
gaat in de richting van de brug over in Toe-Rijstuin

Rechts het Westnieuwland
Een mooi moment om even te gaan mijmeren boven op de St. Laurenskerk, samen met deze 3 wezen uit het Gereformeerd Burgerweeshuis van Rotterdam aan de Goudschewagenstraat :

mijmeren over Rotterdam vanaf de St. Laurenskerk

LINK

LINK
Maar waarschijnlijk is ook deze foto gemaakt door Wotke of een tijdgenoot, komt uit ons Hofplein verhaal:

Op deze foto uit 1870 kijken we vanaf het huidige Haagse Veer in de richting van de Schiekade, voor de fijnproever, de foto is gemaakt vanaf de Grote Kerk.

Maar terug naar dit verhaal:

Links van het Comedie bruggetje was Schouwburg Tivoli, zoals te zien op de onderstaande foto :

Aan de overkant van Schouwburg Tivoli was de Rotterdamse melktmarkt, waar we het ook in dit verhaal over hebben gehad :

Op de achtergrond de bocht naar een plein met de naam Slagveld.

Op de volgende foto nu recht op de melkmarkt met uitzicht op het Zandstraatkwartier, uit ons stadhuis verhaal weer.

Na de demping van de Coolvest werd de melkmarkt verplaatst naar de Noorderhavenkade, hebben we ook foto's van, maar die moeten nog bewerkt...

Een historische opname van de hoek Aert van Nesstraat Coolsingel, met rechts het :

Postkantoor.
Van een afstand zag het Postkantoor er zoo uit, inderdaad nog niets veranderd :

Vanouds werden er op Pinkster drie op de Coolsingel bloemenmarkten gehouden, bij het Van Hogendorpsplein en later ook hier :

In 1931 werd deze foto gemaakt van de hoek Coolsingel Kruiskade, we staan met onze rug naar het stadhuis :

Als we aan de kant van het stadhuis naar het Hofplein lopen, komen we eerst langs De Doelen en vervolgens langs Pschorr, meer hierover in dit verhaal :

Een van de laatste foto's van de vooroorlogse Coolsingel, gemaakt in maart 1940, Wilhelmina komt op bezoek en wordt begeleid door Burgemeester Oud.

En natuurlijk zijn er nog veel meer foto's van de Coolsingel, maar we kunnen niet alles laten zien natuurlijk, want we willen besluiten met deze verschrikkelijke foto's :

Een luchtfoto van de Coolsingel, eind jaren veertig.

Vanaf het Politiebureau op het Haagse Veer werd begin jaren 50, deze foto in de richting van het Station D.P. genomen. Het (oude) station D.P. kunnen we nog net rechts achterin ontdekken, het Groothandelsgebouw lijkt al klaar ??
Het gebouw op de voorgrond is het doofstommeninstituut op de hoek van de Ammanstraat.

Van Ary en Coby Maarleveld ontvingen we de onderstaande foto met toelichting:

Mijn vrouw heeft van 1946 tot 1954 op de Ammanschool gewerkt (instituut voor doofstommenonderwijs).
Nu zijn wij op zoek naar wat betere foto's van de Ammanschool ( indertijd Ammanstraat 22 ) . Vlak na het bombardement van 14/5/1940 stond die school nog overeind als een van de weinige gebouwen in die omgeving, zoals ook op een paar van uw foto's is te zien. Als bijlage stuur ik u de onderstaande luchtfoto uit 1952, de enige foto van de school in mijn bezit.
Onze vraag is :

heeft iemand nog oude foto's van de Ammanschool (van voor en/of na de oorlog) ???





Een luchtfoto van de Coolsingel, 1952.

Met o.m. de Ammanschool (instituut voor doofstommenonderwijs) in de indertijd Ammanstraat 22


Meer over het doofstommen instituut Ammanschool aan de Ammanstraat in Rotterdam kun je vinden in dit verhaal

We besluiten maar weer met een stuk proza uit 1946 : heel nostalgisch en heel typerend voor die tijd geschreven

De oude binnenstad had zich in de laatste winter, die ze beleefde, in een ongewoon sneeuwkleed gedost. In de winter 1939-1940 met zijn bijzonder zware sneeuwval, heeft ze zich wel op haar mooist voorgedaan. Al het lelijke werd onder de witte mantel der liefde bedekt en het stads-silhouet was vooral langs de oude havens en in tal van stille hoekjes bijzonder bekoorlijk.

Dagen achtereen hebben de Rotterdammers toen van hun besneeuwde binnenstad kunnen genieten en elk tafereel er van in hun geheugen kunnen prenten. Op een nachtelijke zwerftocht hebben we verrukt gestaan over de schoonheid van menig buurtje, dat anders nauwelijks opviel. De maan droeg er het hare toe bij, om de fraaie indruk van het geheel te verhogen. Menig plekje was eenvoudig onvergetelijk. De witte daken, het blanke kleed van de sneeuw langs de gevels, de door de sneeuwvracht helderwitte bomen leverden allerwegen Kersttafrelen op zonder weerga. Zelden hadden de Rotterdammers hun binnenstad zo prachtig gezien en ze zullen die pracht ook nooit meer aanschouwen. Elk straatje was een sprookje, elk pleintje met bomen een schilderij der natuur.

De Coolsingel was een luisterrijk sneeuwfeest, toen de witte vlokken neerdwarrelden tijdens de verlichting met schijnwerpers. Het stadhuis leek wel een romantische Kerstkaart. Van Oldenbarnevelt stond in zijn nis als een sneeuwpop. De hele boulevard was blank en in dit blank kleurden de lichtreclames feller dan ooit.

We konden in die dagen en op die avonden meer dan ooit trots zijn op onze boulevard. En we waren er terecht trots op. Hij was immers een brede, ruime verkeersweg en al waren de verschillende verkeersproblemen er nog niet voldoende opgelost, het was een plezier, er te verwijlen. De bebouwing had steeds meer een wereldstadkarakter aangenomen. Hier en daar stond weliswaar een overblijfsel uit bescheidener dagen, maar daaraan leek toch geen lang leven beschoren.

De gebouwen van Rotterdamsche Bank en Amsterdamsche Bank, het pand Handel en Nijverheid, Beurs, Postkantoor en Stadhuis, ze stutten een sfeer van moderne grote stad. Rotterdam had er zijn "civic center", zoals de Amerikanen de concentratie van overheidsgebouwen op één punt noemen. Gelukkig is dit civic center, waarbij ook het nieuwe politiebureau moet worden genoemd, vrijwel geheel gespaard gebleven. De Coolsingel werd echter van zijn vertrouwde contouren beroofd.

Hij was een soort staalkaart van de nieuwbouw der laatste vijf en twintig jaren. Naast het door oude vormen en stijl geïnspireerde stadhuis verrees stoer en machtig het in ietwat Duitse trant gebouwde postkantoor en daarnaast de hypermoderne beurs. Wat er naast stond en er tegenover, vertegenwoordigde de diverse bouwtranten van de laatste honderd jaar.

Stedebouwkundig was de Coolsingel nogal verward, maar juist dit verwarde gaf er het typisch Rotterdamse karakter aan. In de Coolsingel weerspiegelde zich de groei van de stad en deze had er tevens een toekomstbelofte mee.

Eigenlijk jammer, dat er 's avonds slechts aan één kant vertier heerste. Dat veroorzaakte altijd een groot contrast op de Rotterdamse uitgaansavonden, zoals Woensdag, de z.g. stierenavond, en Zaterdag en Zondag.

Als de terrassen er waren, kon men daar soms slechts voetje voor voetje gaan. Maar aan de overkant was het rustiger wandelen. En hier bekeek dan het bezadigder deel der burgerij het gewoel, dat, laten we het eerlijk bekennen, lang niet altijd hartverheffend was. De jeugd kende veel te weinig de discipline van de straat en daar is herhaaldelijk over geklaagd.

Hopelijk zal de Coolsingel, wanneer hij weer in zijn oude glorie zal zijn hersteld, ook in dit opzicht een vooruitgang boeken. Dat de dromen van hen, die de Coolsingel der toekomst zagen als een boulevard, waardig met de bekende boulevards der Europeese en Amerikaanse metropolen te wedijveren, thans veel meer de verwezenlijking nabij zijn dan tevoren, lijdt geen twijfel.

De nieuwe bouw, die er weer zal verrijzen, zal heel modern worden. Hieraan gaat werkelijk niet veel verloren. Immers, van de oude Coolsingel met zijn rustig watertje en rustieke molen was zo goed als niets overgebleven. De overblijfselen van de sociëteit Harmonie waren niet bepaald fraai en vormden feitelijk een vervallen aanblik naast de gloednieuwe pergola van Pschorr.

De Coolsingel was eigenlijk de enige plek van de oude binnenstad, waar om het verdwijnen van het oude, er nog overgebleven, niet getreurd behoeft te worden. (.....)

's Avonds werd dit oude, onaanzienlijke, dat natuurlijk wel aardig was in de tijd, toen het zich in het water weerspiegelde en het sierlijke houten bruggetje van de ene kant van het water naar de andere voerde, door de schemering der avondverlichting verzwolgen. En dan bleef slechts de boulevard over.

Op de avonden der Mengelbergconcerten in de Doelen stond de Coolsingel Boulevard vol prachtige auto's. In de zomermaanden waren het zowel overdag als des avonds de autobussen uit alle delen van het land, die langs de trottoirs geparkeerd werden, nadat ze stromen sightseers naar de stad hadden gebracht. Men begon in den lande Rotterdam steeds als een toeristisch doel te waarderen.

De Coolsingel Boulevard was een hoogst moderne voortzetting van het ouderwetse, gemoedelijke Blaakje. Maar feitelijk was de sfeer dezelfde gebleven. Rotterdam verloochende zich op de cosmopolitisch aandoende Coolsingel evenmin als in de oude straatjes van de binnenstad. Als een weergave van Rotterdam en de Rotterdamse sfeer was de Coolsingel Boulevard zo Rotterdams mogelijk.


Sinds de Coolsingel Rotterdam's centrum was geworden, concentreerden zich daar de openbare gelegenheden. Daar aan de Coolsingel, waar vroeger een rustieke molen zich weerspiegelde in een zelden bevaren binnenwater, vond een ontwikkeling in het caféleven plaats, snel en groots, welke Rotterdam in betrekkelijk korte tijd aan een reeks moderne gelegenheden hielp, die het 't recht gaven, zich wat de luxueuze aankleding betreft, op één lijn te stellen met hierom befaamde steden als Amsterdam en Kopenhagen.

De Rotterdammers waren trots op hun Old Dutch, die zich zelf aandiende als een unicum in Europa. Het was een enigszins exclusieve gelegenheid en behoorde tot de drukst bezochte, voornamere zaken.

Atlanta nam een heel eigenaardige plaats in. Het inwendige deed denken aan de hal van een schip. Er hing een kroon, die ettelijke duizenden kilo's woog. Een tijdlang hebben er de beroemdste orkesten van Europa gespeeld, als die van Kazanova en Marek Weber, de Nederlandse Ramblers niet te vergeten. Er kwamen vele vreemdelingen en het in zijn stijl nogal luidruchtige Atlanta oefende een grote aantrekkingskracht op de Zuiderlingen uit. Men zag er vaak Italianen en Spanjaarden.





Cafe Restaurant Tivoli
De Bodega Sandeman was in het bijzonder vermaard om haar uitzonderlijke, extra zware bitterballen. Verderop kwam dan Tivoli, een plaats van bijeenkomst voor journalisten, toneelspelers en kunstenaars. Ook de betere burger mocht er graag verwijlen en als er een Mengelbergconcert was, of iets dergelijks, kon men er tevens de elite van Rotterdam zien binnenstappen. Deze interesseerde zich overigens ook voor de speciale eetweken, welke er georganiseerd werden en waarvan de wildweek door de grote belangstelling zoiets als een wildmaand werd. Dan was de grote eetzaal artistiek opgesierd en met allerlei jachtwapenen gedecoreerd. De oesters hebben er ook triomfen gevierd.

Om geen gevoelens te kwetsen, moeten we hier even opmerken, dat de Rotterdamse elite op haar uitgaansavonden geen onderscheid tussen de verschillende café's maakte. Ze zat even graag op de harde stoelen van Het Spinnewiel als in de gemakkelijke fauteuils van de Windsor Bar.

Pschorr was even voor de oorlog volkomen gerestaureerd en had er nog een Italiaanse pergola bij gekregen. Evenals het keurige Gildehuis behoorde het tot de nieuwste attracties van de Coolsingel. Helaas was Pschorr, van buiten gezien, niet bepaald een aanwinst, met zijn renaissance-ach-tige voorgevel en het terras, dat helemaal niet paste bij het karakter, zoals men zich dit voor de toekomst van het nieuwe Hofplein had gedacht.

Heck's lunchroom, Galand, het merkwaardige café, dat 's middags stampvol zat en waardoor je 's avonds een kanonskogel schieten kon, niet te vergeten het aardige café van de vader van Willy den Ouden, over welks modernistische favade indertijd zoveel te doen is geweest, ze completeerden met Heek op de Noordblaak het beeld van de voornaamste Rotterdamse eetgelegenheden en café's van naam, zoals die de oude stad cachet gaven.

In de zijstraat van de Coolsingel, de Aert van Nesstraat, was gedurende de laatste jaren een soort imitatie van het Amsterdamse Rembrandtplein ontstaan. Een voortzetting daarvan kon men op de Stationsweg vinden.

Ook Loos op het Hofplein was gemoderniseerd en up to date geworden. En hierdoor had zich een der oudste Rotterdamse zaken in de rij van bijzonder fraaie en gezellige etablissementen geschaard. om het beeld helemaal te completeren, vermelden we nog eens extra "Le Commerce", "La Confiance", de lunchroom van "de Bijenkorf", Heek op de Noordblaak, de lunchroom "Popularis" in de Passage, evenals de typische zaakjes als het Duitse "Zur Krone" en het Italiaanse restaurant "Roma" op de Schiedamse Singel en het artiestencafé van Alfred Stock op de Kruiskade, waar zich behalve enkele bijzonder populaire volkszaken als het café van Martinot ook het merkwaardige "Monopole" met zijn bosachtige aankleding bevond.

En zo zouden we verder kunnen gaan, gewagend van cafeetjes als "De Grootste Slok", van zaken als de van ouds bekende "De Stoomtram" en talrijke andere in de oude binnenstad, waar menig Rotterdammer al of niet aan de toonbank even een "pikketanisje" naar binnen heeft geslagen.

Maar dan zouden we ten slotte bij de automaten terecht komen. En toch.... er waren automaten, die een goede reputatie hadden weten op te bouwen, zoals die naast Loos. Daar kon men volgens kenners de beste croquetten van de stad eten, tenminste gezien van "automatenstandpunt".

In al deze openbare gelegenheden hebben de Rotterdammers heel wat gezellige middagen of avonden gesleten. Ze brachten er hun gasten heen en deze namen een prettige indruk mee naar alle kanten van het land en alle hoeken van de wereld.

In vele café's kende men elkander al sinds jaren. Het waren stamkroegen, ondanks hun cosmopolitisch karakter. De eigenaars of gérants waren de vrienden van hun gasten, menige kellner behoorde zo'n beetje bij de grote familie. De portiers van zaken als Tivoli en Atlanta wisten van de grote en kleine zwakheden der bezoekers. Een deel van het leven en streven van Rotterdam voltrok zich in de café's, vooral op en rond de Coolsingel. Ze waren een bijzonder opvallend stuk Rotterdam en elk voor zich een getuigenis van Rotterdamse ondernemingsgeest.

Bij het besluiten van onze pelgrimage langs de eetgelegenheden, grand café's en andere kunnen we toch niet nalaten, even in de geest hier en daar binnen te stappen.

Deze pelgrimage is dan een soort gang van de spiegels naar de tapijten. En in deze gang weerspiegelt zich de ontwikkeling van het caféwezen in Rotterdam, zoals dit na de wereldoorlog een snelle vlucht nam en ondanks malaise en tegenslag een der markantste bewijzen was van de onverwoestbare, Rotterdamse ondernemingsgeest.

Het was, alsof de ondernemers in dit bedrijf met alle geweld tegen de slechte tijden wilden opboksen. Menigeen stond eigenlijk verbaasd over wat ze aandurfden en bovendien succesvol ten einde wisten te brengen. Niemand begreep de bestaansmogelijkheid van een hele reeks eerste klas gelegenheden op een rijtje en dat in een stad als Rotterdam, waar de burgerij toch altijd tamelijk huiselijk was.

Er kwam een nieuwe oorlog, helaas, die de snelle ontwikkeling stopzette. Nog kort daarvoor opende het Gildehuis -zijn poorten, bedoeld als een plaats van bijeenkomst voor een publiek, dat op volksprijzen was ingesteld. Het Gildehuis was een prachtige aanwinst. De aankleding kon niet anders geroemd worden dan als degelijk, eenvoudig en toch de sfeer van behagelijkheid oproepend. Men kon er menigmaal geen plaatsje meer krijgen. De keuken was er best.

Aan de overkant van de Coolsingel is natuurlijk het nieuwe Pschorr - dat toch in de wandeling Piet Schor bleef heten - het doelwit van onze pelgrimage. We treden er binnen, door de statige draaideuren, langs de gegalonneerde portier en staan even verbaasd te kijken over de weelde in zulk een openbaar gebouw, waar toch een ieder komt. Op de tafeltjes kleine, Perzische tapijten, op de vloer een prachttapijt, zoals er nauwelijks een ligt in de grootste moskeeën van de Islam. De kristallen kronen contrasteren eigenaardig tegen de simpele wandbekleding. Er zijn gezellige hoekjes bij de haard aan weerskanten. In het midden speelt een klein, maar fijn orkestje.

Opmerkelijk is de lengte der kellners. Of ze allemaal uitgezocht zijn en de heer Reese aan zijn nieuwste schepping een regiment grenadiers heeft willen verbinden. Het servies is al even perfect.
We gaan naar boven en doen ons te goed aan een keurig diner in de fraaie, rustige zaal. Het zitje op het terras, uniek in Rotterdam, met een interessant vergezicht over de Coolsingel, lokt tot het consumeren van een heerlijk kopje koffie met slagroom.
En terwijl we dit doen, herinneren we ons met genoegen een genoeglijk uurtje in de Italiaanse pergola, bij het aardige vijvertje en tussen de rustieke kolommen van baksteen, waarover de groene ranken lagen en waartussen de kleurige parasols stonden.
Men zat er, midden in de stad, als het ware buiten, neen, beter nog, aan de Rivièra. Overal was er groen en het carillon van de stadhuistoren tingelde leuke melodietjes. Als men de ogen sloot, kon men nauwelijks geloven, dat daar op enkele meters afstand, het snelverkeer voorbijging en de zakenmensen zich haastig voortspoedden. We dromen.... en kijken omhoog, langs de steile muur en weten, dat zich daarachter een grote biljartzaal bevindt, waar velen zich gezellig verpozen, op hun manier. Een waar centrum van ontspanning en amusement, dit Pschorr. En tevens een plaats van bijeenkomst voor de Rotterdamse patriciërs. Dit weten de meeste Rotterdammers nauwelijks. Het is hun ontgaan, dat de Sociëteit Amicitia sinds enige tijd verplaatst is en werd ondergebracht in een gedeelte van het nieuwe Pschorr.
We gaan er even een kijkje nemen en ontdekken een soort bar, heel modern, met clubfauteuils van blank hout en helrood leer. Het ziet er hier heel anders uit dan in het oude gebouw op het Beursplein, dat zo'n roemruchte geschiedenis had en vorsten binnen zijn muren zag, om er met de Rotterdamse notabelen een partijtje biljart te spelen.

Het nieuwe Amicitia zal natuurlijk weer zijn eigen sfeer moeten verwerven, denken we.... Maar we hebben eigenlijk geen tijd om te denken, want

Aad's scanner werd te warm, maar heerlijke proza toch ???

Dat was weer kostelijk, zou Alie zeggen, en maar genotteren, oh, jullie hebben al genotterd....

---

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....