Naar beneden

De familie Boogaard al een beetje herenigd.......

En Marieke krijgt het laatste woord, maar eerst natuurlijk heel veel dikke zoenen

Marieke houdt net als Aad heel veel van Schotse muziek en speciaal voor haar heeft Aad dit muziekje uitgezocht, waar hij ook steeds de koude rillingen van krijgt, want dit lied is ook zoo mooi. Bij een gathering, dus op de dag dat een clan bij elkaar komt, wordt dit lied vaak als afscheid gespeeld, het heet dan ook Hello Farewell En dan lopen ze weg met nog Scotland The Brave...

Maar zoals het altijd gaat, aan alle leuke dingen komt toch een definitief einde. Temeer daar er velen nog een hele reis voor de boeg hadden, was het zo ongeveer 18.00 uur, dat wij van elkaar afscheid moesten nemen. Nu, dat waren ook indrukwekkende momenten. Zo ineens allemaal bij elkaar en zo gaat ieder weer zijn of haar eigen weg. Deze familiebijeenkomst was natuurlijk voor iedereen geweldig, maar vooral toch voor Marieke, die speciaal hiervoor uit Vancouver BC Canada was overgekomen. Daarom als laatste foto's het afscheid op 7 september 2003 van Marieke van moeder.

En zo ging ieder weer zijn of haar weg in eerste instantie naar huis en gelukkig is iedereen veilig thuis gekomen. Marieke kon nog een paar dagen uitrusten bij haar broer in Winterswijk, maar ook hieraan kwam een einde en op 11 september 2003 is zij weer vertrokken naar Canada. Zo is hiermede een einde gekomen aan dit verhaal, wat als titel heeft meegekregen:

De familie Boogaard al een beetje herenigd.......

Natuurlijk hopen wij met elkaar, dat het niet bij deze ontmoeting zal blijven, maar dat er verdere contacten uit mogen voortkomen en om maar met moeder te spreken: Wij hebben elkaar nu ontmoet en laten wij elkaar nu niet meer loslaten En met deze wijze woorden sluit ik dit verhaal af. Aad voegt er aan toe: een schouderklopje en weet ik wat nog meer, voor ons stamhoofd Hans die dit verslag toch maar weer in elkaar heeft gezet !!!

En natuurlijk krijgt Marieke ook de ruimte (plek zat hoor, dus hou je niet in) om er dit aan toe te voegen: Ooit wel eens gedacht, maar nooit echt verwacht, totdat op een mooie Paasdag . . . eind augustus van dit jaar, brak eindelijk mijn lang verwachte vakantie naar Rotterdam aan: ik zou mijn tante Alie en Hans, Aad en Aline - haar zoons en dochter - gaan ontmoeten. Dit was iets heel speciaals. Zo'n 50 jaar geleden was tante Alie, mijn vader's jongste zuster, uit mijn beeld verdwenen, en Aad en Aline waren toen nog niet eens geboren. Door toeval heb ik de familie vanwege het internet weergevonden. Hoe? Wel, een jaar tevoren had ik heel balorig op het Net familieleden op zitten zoeken, gewoon tijdverdrijven met wie staat erop? Toen ik naar mijn broer Dick ging zoeken, kon ik hem maar niet vinden, en ik wist zeker, dat hij er vanwege zijn schaken op stond. Mijn bui werd gelijk beter, want nu had ik een uitdaging in de hand. Ik heb hem later wel gevonden, maar niet op dat weekend. Op een gegeven moment besloot ik mijn grootvader's naam eens te proberen en tot mijn grote verbazing vond ik de volgende vraag bij mijn grootvader's foto: Wie heeft bij mijn Vader Dingeman Boogaard op school gezeten in de jaren dertig op het Noordereiland Mijn Vader was Hoofd eener Openbaren Lageren School, te weten de School A22 voor G.L.O. (Gewoon Lager Onderwijs) in de Willem Barentzstraat op het Noordereiland. Mijn vader vervulde die functie vanaf halverwege de jaren twintig tot de oorlog. Zijn er mensen, die bij mijn Vader op school hebben gezeten ? Ik ben zooooo benieuwd naar verhalen over hem .... Dit bleek tante Alie te zijn en door mijn interesse in mijn stamboom wist ik wie zij was. Nou wist ik haar getrouwde achternaam wel niet, maar ik was op de Engelfriet website terecht gekomen, en ik heb doorgelezen en gesnuffeld. Ik voelde me net alsof ik stiekem bij een familie naar binnen stond te kijken . . . maar ze hadden het zelf op het Net gezet, dus . . . ik stond niet te gluren. Ik had al gauw bevestigd door de vele foto's, dat zij inderdaad mijn familie waren. En ze klonken zo gezellig! Zou ik ze durven schrijven? Wou ik ze schrijven? Ik maar doorlezen en lezen, urenlang, twee dagen lang . . . dat nachtje er tussendoor hielp mij de beslissing te maken: ja, ik ging het doen. Wel eng, want hoe oud was deze site eigenlijk, leefde mijn tante eigenlijk nog wel? Dat onderaan iedere pagina een datum stond, dat wist ik nog niet ??? Dat kon pijnlijk worden. De stoute schoenen toch aangetrokken en gelukkig ziet niemand je bevende handen in een e-mail . . . en natuurlijk moest ik mezelf ook genoeg identificeren, vond ik, zodat ze niet zou denken, dat ik een imposter was. Zogezegd, zogedaan. En toen begon het afwachten. Tot mijn grote vreugde helemaal niet lang!!! per omgaande kwam er een noodkreet terug. Die eerste paar maanden vlogen de e-mails heen en weer, en maakten we kennis met elkaar. Een emotionele uitputtingsslag, want ook goed nieuws is enerverend. Ik vond het feit, dat ik ze met Pasen had gevonden ook wel een toepasselijke tijd van het jaar ervoor. En zo's 't gekomen. Ik wou er natuurlijk nodig eens heen, maar ik was net een half jaar geleden in Europa geweest en vakanties liggen niet voor het opscheppen. Om een lang verhaal kort te maken, in augustus 2003 was het toch eindelijk zover! Vol verwachting klopte mijn hart - zou ik hen in levende lijve tegenvallen? . . . of zij mij! Aline wees mij er zeer terecht op, dat het omgekeerde ook mogelijk was. Nou, het enige dat tegenviel was de heenreis, die i.p.v. pakweg 12 uur twee volle dagen in beslag heeft genomen. En ik me maar zorgen over die arme wachtende tante Alie maken!!! Gelukkig kon ik mijn zus Hanna vanuit Montreal bellen en die heeft toen iedereen op de hoogte gesteld, inclusief mijn hotel, zodat iedereen wist, dat we niet uit de lucht gevallen waren en ook, dat ik niet de volgende dag zonder dak boven mijn hoofd zou staan. Ik kwam tot de ontdekking, dat als ik dacht, dat het jaar ervoor familie vinden emotioneel slopend was, dan had ik er nu een kleine herhaling van! Wat een feest is het geweest. Ik was overal zo welkom en iedereen accepteerde me gewoon hoe en wie ik was. Fantastisch! Beginnend bij tante Alie (natuurlijk!) ben ik bij iedereen op bezoek geweest, evenals bij mijn nicht Ria en haar man Ton, en ik werd overal vorstelijk onthaald en ook weer thuis in mijn hotel gebracht!!! Ik denk achteraf, dat Rotterdam 's avonds gevaarlijker is dan ik had gedacht. En als dank, stuurde ik iedereen met de auto de verkeerde richting een eenrichtingsstraat in . . . gelukkig is daar geen ongeluk van gekomen! Ik schrok me naar, toen ik dat pas op maandagavond met Hans en Lenie in de gaten kreeg. Bbbrrrrrrrr Een week later heb ik iedereen nog een keer gezien op de familie reunie. Iedereen, die even kon, was er en wat een feest was het. Ook mijn broer Dick, de oorzaak van al dit goeds, wou tante Alie en de rest ontmoeten, en hij kon ook komen. Bleken Dick en Hans ook nog in dezelfde lichting voor militaire dienst gezeten te hebben - het is toch te gek. Maar wat heerlijk zo iedereen te ontmoeten en het gevoel te hebben, dat we elkaar al jaren kennen. Er zit gewoon wat bekends aan; het zal die gennen wel wezen, niet waar, tante Alie!? Helaas, moesten we dit weekend elkaar ook alweer gedag zeggen, en dat was bittersweet. Een onvergetelijke fijne tijd heb ik gehad en waar ik zoveel indrukken en herinneringen aan over heb gehouden, omgelooflijk wat fijn. En we gaan nu gewoon door met goede herinneringen maken. Het Stadhuis vanaf het Stadhuisplein LINK rechts heeft ooit ons pap gewerkt bij Siebel Uit dit verhaal deze foto's: Links passeren we het Stadhuisplein, waar ook vader Piet ooit gewerkt heeft (LINK). Later is daar ook nog deze foto gemaakt : Aad heeft even opgezocht wat er bij staat : Op de sokkel vind je de volgende regels van Clara Eggink : Het werk des daags vraagt om een gave mens, Men moet de ramp om zijn herstel vergeten. Zoals de zwerm der meeuwen op uw havens, Onafwendbaar keert de levensdrift. Toch stoelt uw welvaart tevens op 't ontijdig graf, Van die nu van geen opbouw weten. Gedenk deze onherstelbaarheid - Dan zal uw nageslacht zijn brood in vrijheid eten. We maakten natuurlijk ook een mooie sfeerfoto van het prachtige stadhuis, met rechts het beeld van Van Oldenbarnevelt en links van Hugo de Groot, wie dat waren, kun je vinden in dit verhaal : Maar we gaan ook terug in de tijd en denken aan dit verhaal van Alie met die schitterende foto van mevrouw Grimberg-Huyzer, Aad kan het niet laten om even iets uit dit verhaal te citeren : Toen ik een wat groter meisje was, zo 14 of 15 jaar, deden wij met Koninginnedag natuurlijk weer andere dingen. We gingen dan 's middags met een hele club jongens en meisjes naar de Coolsingel lopen. Daar begon om 2 uur namelijk het zingen van Oranjeversjes. Er was een dirigente, mevrouw Grimberg-Huyzer, nu die had het in haar vingers hoor! Ik zie haar nog staan, onderaan de trappen van het Beursgebouw, want wij stonden dus allemaal òp die trappen. Zij op een verhoginkje met lessenaar, voor haar de muziek en in haar hand een stokje, natuurlijk. Sommige dingen veranderden niet. Dit is mevrouw Grimberg-Huyzer, die het zingen op Koninginnedag leidt. Andere dingen veranderen wel. De opname dateert uit de jaren 1950, toen Juliana onze Koningin was. Op het balcon van het Stadhuis staat de Burgemeester naast de Koningin. Jawel, hij heeft een liedboek in de hand en zingt uit volle borst mee. Er stonden honderden jongens en meisjes, en onderwijl allemaal kletsen en lol trappen natuurlijk. Maar zij klapte in haar handen en tikte met haar stokje op de lessenaar en dan was er ineens stilte. Natuurlijk begonnen we met het Wilhelmus, de eerste twee verzen en je kende die allemaal. Er was ook een orkest bij, prachtig hoor. Maar als mevrouw Grimberg in het zingen een foutje hoorde, nu, dan tikte ze streng met de stok op de lessenaar en zei: "Overnieuw! en beter op de muziek letten!" Ze had een flink luide stem en wat deed je dan je best, want het moest wel mooi, voor Koninginnedag. Er waren heel wat versjes die we zongen: Het land waar ik geboren ben, Waarop mijn wieg eens stond, Ik de eerste voeten heb gezet, Dat is mijn Vaderland En daarna natuurlijk "Oranje boven, leve de Koningin", dit werd na elk versje gezongen. Ik zal nog wat verzen noemen, de ouderen kennen ze vast nog wel: 't Is plicht dat iedere jongen, voor zijn geliefde Vaderland, Zijn beste krachten wijdt, etc etc Voor meisjes waren niet zo veel versjes, maar elk meisje zong gewoon mee, want meisjes dienen toch zeker ook hun beste krachten aan 't Vaderland te wijden? Wat we heel graag zongen, vanwege de sinaasappelen: Heb je wel gehoord van de zilv'ren vloot, De zilv'ren vloot uit Spanje, Die hadden de Spaanse matten aan boord, En appeltjes van Oranje. Piet Hein, Piet Hein, Piet Hein, zijn naam is klein, Zijn daden benne groot, Hij heeft gewonnen de Zilvervloot. En dan werd die laatste regel herhaald met een juichende uithaal die je zo lang mogelijk probeerde te rekken. Wat een heerlijke, unieke tante / moeder hebben wij toch. WORDT VERVOLGD met alles wat Marieke nog gaat schrijven over haar bezoek

Op de achtergrond zou je wat muziek hebben moeten horen, zoo niet of je wilt het nog eens horen, klik dan even HIER

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....