Een e-mail sturen naar Aad? Zijn e-mail adres is aad@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

Obers per uur

Op onze site hebben we o.m. deze foto's, uit het verhaal:

De oorlogsherinneringen van Alex Blonk als portier bij Ruteck's (voorheen Rutten) in Rotterdam

anjafotoruttens 1

Rotterdam Ruteck's (voorheen Ruttens)

anjafotoruttens 2

Rotterdam Ruteck's (voorheen Ruttens)

Interieur Snelbuffet

Peter Troost heeft een uitstekend boek geschreven over de Obers die o.m. bij Ruteck's hebben gewerkt, Peter Troost heeft zijn boek, heel toepasselijk, genoemd:

Obers per Uur

Belevenissen van Rotterdamse Kelners

Een boek dat inzicht geeft over een beroepsgroep die behoorlijk aan de weg timmerde, maar voor de meeste Rotterdammers onbekend bleef. Obers die zich thuis voelden tijdens proefvaarten op mammoettankers en in de burgerzaal van het stadhuis het diner serveerden. Die ook op ambassades, consulaten en in buitenhuizen van diplomaten het souper verzorgden.
Tijdens c.a.o. onderhandelingen schonken zij de glaasjes vol en reisden achter een Commissaris van de Koningin aan tijdens zijn tocht door de provincie.
Als steward waren zij aanwezig bij olieboringen in de Noorse fjorden, werkten tijdens ruw weer aan boord van Russische en Chinese hopperzuigers en raakten verzeilt op een Braziliaans piratenschip

Peter Troost vertelt hun verhaal in de volgende ruim 100 anekdotes:



En natuurlijk laten we een paar willekeurige fragmenten zien:

Het beroep van ambulant kelner heeft de afgelopen vijfenzestig jaar veel veranderingen ondergaan. Om te voorkomen dat zij er wat bijverdienden moesten werkloze kelners tijdens de crisis in de jaren '30 tweemaal per dag 'stempelen'.
Omdat de schamele uitkering toch nog wat moest worden aangevuld, stelden zij zich tussen twee stempeltjes door verdekt op in een portiek in de buurt van de grote restaurants.
Onder een lange regenjas droegen zij het vereiste rokcostuum.
Zij hoopten, dat het vaste personeel het werk in het bedrijf niet aan zou kunnen, of, dat een van de kelners op staande voet op de keien zou worden gezet. In een dergelijk geval zou een wenk van de in vol ornaat geklede portier voldoende zijn om een paar invallers naar zich toe te trekken.

De kelners in Pschorr moesten bijvoorbeeld van Dirk Reese een lengte van minstens 1.85 meter hebben.
En er waren zaken waar alleen donkerharige kelners de eer hadden de drempel van de personeelsingang te mogen overschrijden. Ook waren er bedrijven waar een ober tenminste één gouden tand aan het zeer geëerd publiek tentoon moest kunnen stellen.

Het was in de periode dat het centrum van Rotterdam nog zo kaal was als een luis. De eerste gebouwen die verrezen waren banken. Maar op het Hofplein stond al een fontein, een geschenk van de rederij Van Ommeren, die door de pers werd geprezen als 'een aanwinst voor de stad die zijn weerga in Nederland niet kent'. Nu, denken wij daar iets genuanceerder over.

Hoogvliet moest nog worden gebouwd en in de haven kwam men handen en voeten te kort om de aanvoer van schroot, kolen en erts, bestemd voor het Duitse achterland, te verwerken. Van Walsum was onze burgemeester, we verdienden ƒ 33.- per week en reden rond op een Solex van ƒ 333.-, die in termijnen werd afbetaald.

De overheid sloofde zich uit om zoveel mogelijk Nederlanders naar Canada en Australië te exporteren. Nederland was vol, vond onze regering in 1955.

Op woensdag 18 mei bood het kabinet Drees haar ontslag aan in verband met een wet huurverhoging. Op die zelfde dag opende koningin Juliana de Energiemanifestatie E-55.

In het Park en op Dijkzicht stonden tal van paviljoens de energie van de Rotterdamse haven uit te stralen.
Het vrolijkste deel van de E-55 bevond zich op en rondom het Place Mondial, midden in het Park. De fel gekleurde gevels van cafés, bars, restaurants met gezellige terrasjes, een Parijse Metro, een Canadese blokhut, de wildwest salon van Uncle Sam, een Londense Pub, Latin America met de fameuze tenor saxofonist Kid Dynamite and his Black Boys - zij allen wedijverden om de gunst van een uitbundig publiek.
Op de Heuvel stond nog het restaurant Bellevue van de weduwe Hardenberg, met de uitgestrekte terrassen en het interessante panorama dat de Maas nog bood, zoals het aan- en afmeren van de luxueuze passagiersschepen van de Holland-Amerika-Lijn langs de Wilhelminakade.

Tijdens een directielunch van een bekende bank zat ook Norbert Schmelzer aan tafel. Hij was in die dagen een zeer bekend politicus. Iedereen herinnerde zich hem nog als minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet Biesheuvel.
Maar grote bekendheid kreeg hij pas, toen hij in de 'nacht van Schmelzer', de regering Cals ten val bracht. Dat was in 1966. Nu had hij zich uit de politiek teruggetrokken en beklede nog enkele commissariaten.
De bekende cabaretier Wim Kan, zoon van J. B. Kan, de voor-oorlogse minister van Binnenlandse Zaken, (en kleinzoon van Rector J. Kan van het Rotterdamse Erasmiaans Gymnasium (Aad)) verhoogde zijn populariteit door hem tijdens zijn one-manshow op oudejaars-avond af te schilderen als een 'tekkel met een vette kluif in zijn bek'. Ik leerde de man kennen als een beminnelijk en beschaaft mens. Van een vette kluif was niets te bekennen.
Wel probeerde hij mij na de lunch een royale fooi te overhandigen, iets, dat wij in dit geval beleeft maar resoluut moeten weigeren. 'In dat geval zult u mij toch wel toestaan mijn tevredenheid over uw service op schrift te stellen', drong de ex-politicus aan. Daar kon niemand iets op tegen hebben.
Met een sierlijk handschrift deponeerde hij een soort getuigschrift op zijn menukaart waar een aankomende kelner van zou blozen. Na afloop vroegen mijn collega's wat hij had geschreven. 'Zozo', zei een jongeman, die nog in de startblokken van zijn carrière stond, 'met zo'n getuigschrift kun je elke baan krijgen'.
Toen ik na afloop in de garderobe de jas van deze jongeman zag hangen, kon ik het niet nalaten om de menukaart in zijn binnenzak te laten glijden. Ik wens hem veel succes!

Met verbazing zag ik Arie rolletjes tong met zalm vullen.
'Je moet eens naar die hongerige ogen kijken, ze kunnen maar geen keus maken. Je ziet het water uit hun mond lopen.
Ze lopen als hongerige wolven van het ene loket naar het andere. Moet je opletten, dan kan je lachen!'
Arie opende twee loketten. In de eerste legde hij een bijzonder grote bal gehakt, in het andere loket plaatste hij een bal van een te klein formaat.
'Nou mag jij raaien welke bal het eerst verdwijnt', riep Arie.
'Die grote', gokte ik.
'Mis!' riep Arie met tintelende pretogen. 'Let maar eens op!'
Even later zagen we een paar begerige ogen de loketten aftasten.
'Let op', zei Arie. 'nou gaat het gebeuren.' De man had zijn keus gemaakt. Een hand verscheen bij de knop van het loket met de grote bal. Daarna hoorde we een muntstuk rinkelend naar beneden vallen. Bliksemsnel verwisselde Arie de twee ballen. De man trok het loket open.
Tastend bewoog er zich een hand door de kleine ruimte.
Niet lang daarna rinkelde het belletje van het serviceloket.

Een timide man stond verlegen met het armzalige balletje op een kartonnen schaaltje en deed zijn beklag.
'Het spijt mij', zei Arie, 'daar kan ik niets aan doen.
Wij komen zoveel mogelijk tegemoet aan de eetlust van onze klanten. Er liggen grote en er liggen kleine ballen en u heeft de vrije keus. U had ook een grote bal kunnen trekken.'
'Even later verscheen de tastende hand in het loket met de grote bal.
'Nou heeft hij toch waar voor zijn geld', zei Arie glunderend, 'en ik heb twee ballen gehakt verkocht!'
'Dat doe ik wel meer, in de stille uurtjes, want dan verveel ik me rot. Maar dan leg ik er meestal een rol pepermunt voor in de plaats...'

Dit zeer humoristische, uitstekend geschreven boek Obers per uur, is in eigen beheer uitgegeven door

© Peter Troost.


Het boek Obers per uur kan besteld worden, via email bij Peter Troost:

troostboeken@hotmail.com



VAN HARTE AANBEVOLEN


Bezoek a.u.b. ook de site van Peter Troost:

http://home.hccnet.nl/p.v.d.corput

Op onze site kun je ook meer over het boek Bruggen in Oud Rotterdam vinden, ook geschreven door Peter Troost:

Bruggen in Oud Rotterdam

En ook over dit boek van Peter Troost kun je iets vinden op onze site:

Over de Rotterdamse stegen en wat zich daar afspeelde

Via deze LINK kun je ook informatie vinden over volgende boek van Peter Troost:

De Hoogstraat

Toen Rotterdam nog oud was






Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

27 Oktober 2009