Een e-mail sturen naar Hans? Zijn e-mail adres is hans@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

Eindelijk een eigen fiets, met versnellingen nog wel

Hans heeft het er nog steeds over, dat was me dus een FIETS ....

In ons gezin werden de dingen vaak altijd praktisch opgelost.

Want wat was het geval?

Wij wilden onze vleugels wel eens uitslaan, maar wij konden niet alles lopend bereiken. Niemand van ons had een eigen fiets. En over een tijd moest ik toch naar een andere school, helemaal in de Nobelstraat, dus er moest voor mij en ook voor andere kinderen fietsen worden aangeschaft.

Naar mijn beleving van toen, kon niemand van de kinderen nog fietsen. Dus eerst moest dit opgelost worden. Maar mijn ouders hadden ontdekt, dat er in de Abraham Kuyperlaan, achter de Bergselaan, een fietsenwinkel was, die fietsen verhuurde voor een kwartje per uur. Deze winkel had fietsen in alle soorten en maten, voor ons als kinderen dus belangrijk!.

Dus vader ging op zijn vrije woensdagmiddag met ons mee naar die fietsenwinkel. En ja, hoor, vele fietsen waren daar te huur en inderdaad in alle soorten en maten. Nu had vader met ons afgesproken, dat hij ons enige beginselen van de verkeersregels zou bijbrengen. Nu, daar kwam niets van terecht, zo zou spoedig blijken.

Uiteindelijk hadden wij allemaal de juiste fiets. Vader had afgerekend en ons werd duidelijk verteld, dat de fietsen op een bepaalde tijd weer terug moesten zijn. Wij allen "stegen" op onze fietsen en net toen vader iets wilde vertellen over de verkeersregels, waren wij allemaal al weg op onze fietsen.

Vader had het nakijken en is toen maar op zijn gemak naar huis gelopen, dat was dus makkelijk opgelost, zal hij wel gedacht hebben. Hij heeft het ons nooit kwalijk genomen, dat wij zo snel zijn weggereden..........

Wekenlang mochten wij elke woensdagmiddag een fiets huren. Zo veel mogelijk werden de verkeersregels ons thuis bijgebracht. Maar veel hebben wij ons hiervan niet aangetrokken. Wel het advies van altijd uitkijken, heeft klaarblijkelijk wel diepe indruk op ons gemaakt, want nooit heeft iemand van ons een ongeluk of aanrijding gehad tijdens onze lessen "fietsen".

Na bovenvermelde lesperiode werd het toch wel eens tijd om voor de kinderen een fiets te kopen. Nieuwe fietsen waren onbetaalbaar. Maar moeder Alie had overal haar adressen. Zo was er in de Zaagmolenstraat een klusjesman, die in van alles en nog wat handelde en ook fietsen op maat in elkaar zette. Het was een hele dikke man, den Braber heette hij.

Maar moeder kon het goed met hem vinden en goed zaken met hem doen en zodoende kregen de grote kinderen Engelfriet hun eerste echte fiets. Wat een rijkdom was dat. Je kon overal heen en veel verder weg dan de omgeving van de Willebrordusstraat, geweldig was dat. En werden de kinderen groter, dan ging ma weer naar de heer den Braber om eventueel tegen inlevering van oude kleine fietsen weer nieuwe fietsen te laten maken.

Natuurlijk konden de fietsen niet thuis gestald worden, want wij woonden immers twee hoog en in de gang beneden was weinig ruimte. Nu was dit niet zo'n probleem, want iedereen stalde zijn of haar fiets gewoon buiten aan de overkant van onze straat tegen de blinde muur naast
oom Henk de slager. Vanuit ons huis hadden wij er dan nog toezicht op volgens moeder.

jerichostraatOnze fietsen werden voor alles en nog wat gebruikt. Ik herinner mij nog, dat ik elke dinsdag tussen de middag naar opa en oma Engelfriet moest in de 2e Jerichostraat om de door moeder gewassen en gestreken was weer terug te brengen. Het was een lange tocht, maar dat vond ik wel leuk. Je zag nog eens wat van Rotterdam en bovendien leerde je de weg prima (ik heb hier nog profijt van).

Natuurlijk kon ik de wasmand niet alleen op mijn fiets dragen, dus meestal ging mijn broer Dick achterop mee; hij droeg dan de wasmand. Als ik er nu nog over nadenk, snap ik nog steeds niet hoe wij dit voor elkaar kregen. Maar het lukte ons altijd!!






Welnu, op een keer gebeurde er toch een ongeluk.

De rit van ons huis aan de Willebrordusstraat voerde ons op een gegeven moment naar de Rembrandtstraat en het Noordplein (groentenmarkt). Daar moest ik oversteken om via de Noorderbrug naar de Crooswijksesingel te fietsen.


En wat gebeurde?. Verkeer van rechts had altijd voorrang, hadden wij geleerd. Dus ik stapte af, want er kwam een grote vrachtwagen aanrijden. Maar die vrachtwagen nam de bocht naar links veel te krap en ramde mijn voorwiel en deze was gelijk aan de straat. Nu, wij konden niet verder, dus maar terug naar huis. Moeder schrok verschrikkelijk, maar gelukkig was onszelf niets overkomen!!!

Mijn vader had, naar ik meen, zelf ook nog geen fiets. (zijn eigen fiets was immers in de oorlog door de Duitsers gestolen?). Vele kinderen waren al voorzien van fietsen, dus wilde hij er zelf ook wel weer één hebben. Maar met verkoper den Braber had hij niet veel op. Neen, hij wilde een nieuwe fiets kopen en zo gebeurde. De detalis kun je lezen in het Benzol verhaal, prachtig verhaal trouwens met die RTM foto's.

De kinderen werden steeds groter, dus er moesten ook steeds grotere fietsen door de heer den Braber gefabriceerd worden, ook voor mij.

Op een gegeven avond kwam vader thuis met een geweldig voorstel. Bij Siebel werkte een etaleur, de heer Deetman en deze had een fiets te koop met drie versnellingen en handremmen, echts iets voor mij.

Hoeveel die fiets gekost heeft, weet ik niet meer, maar ik was de koning te rijk met zo'n prachtige fiets.

Ik heb die fiets vele jaren gebruikt en in mijn andere verhalen zal deze fiets nog vele keren voorkomen.

Zie dus mijn verhalen :

  • Op vakantie in Rockanje
  • Naar de MULO, oftewel de Ds. A.R. Rutgerschool













  • Mijn dagelijkse ritten naar de MULO in de Nobelstraat brachten ook wel eens ongemakken met zich mee. Zoals ook nu, kon het destijds ook wel eens flink regenen. Je moest er toch doorheen, want openbaar vervoer was er niet, in ieder geval niet richting MULO.

    En lopen was wel ruim drie kwartier, dus altijd op de fiets, ook met slecht weer. Daarom had ik vaak gedurende een groot gedeelte van de morgen een klets natte broek. Maar moeder had weer hier iets op gevonden, wat was er van ons terecht gekomen zonder het vernuft van moeder Alie.....

    En zo kwam voor het eerst in mijn leven de regenbroek te voorschijn. Ik heb er jaren plezier van gehad.

    Er was wel een nadeel aan deze broek, van onderen was deze broek zeer wijd en zat regelmatig tussen de spaken. Maar met flinke grote elastieken werd dit opgelost. Je had nu wel een droge broek maar overigens had je het erg warm, je zweette je een ongeluk. Maar alles voor de goede zaak: je bleef droog en je spaarde je kleren !!!

    Mijn fiets, nog steeds dezelfde, werd goed onderhouden. Regelmatig werd deze grondig schoon gemaakt. Met een emmer met water en sop toog ik regelmatig naar de blinde muur bij slager oom Henk, waar al onze fietsen gestald stonden. Toch bleek dit toen al niet veilig te zijn. Regelmatig werden vernielingen aan onze fietsen aangericht. Bellen, lampen e.d. werden toen ook al gestolen.

    Nu er kwam weer een oplossing. Een eindje van ons vandaan was het pand leeg gekomen, waar vroeger een waterstokerij was gevestigd. Deze waterstokerij was opgeheven en de winkel was verbouwd tot fietsenstalling. Dus ook door ons gezin werden diverse plaatsen gehuurd.

    Niet alle reparaties aan de fietsen konden zelf worden uitgevoerd.Tot en met het verven van een wit achterspatbord en lekke banden plakken ging nog wel. Maar ook de hulp van een echte fietsenmaker was onontbeerlijk.

    Ik had twee adressen. Eén fietsenmaker was in dezelfde straat gevestigd als de MULO, dus in de Nobelstraat. Gezien de vele scholen in de omgeving had deze fietsenmaker een goede klandizie. Bovendien had hij iets vernuftigs uitgevonden. Zeer vaak kwamen kinderen vragen om een pomp om de banden weer op te pompen. Deze man zag hier klaarblijkelijk handel in. Aan de muur vóór de ingang naar de fietsenmakerij had hij een grote slang bevestigd. Je moest een stuiver in de automaat doen en je kreeg dan lucht om je beide banden weer op te pompen. Je moest dit wel in de gaten houden, want het ging erg snel. Meestal ging je met een paar jongens voor één stuiver. Gebruikte je het te lang, dan ging het fout. Menige band is daar geklapt; dus weer handel voor de fietsenmaker!!

    Mijn andere fietsenmaker was gevestigd in de Voorburgstraat (zijstraat Bergselaan). In deze straat reed en rijdt nog steeds de zgn. Hofpleintrein naar Den Haag.


    Familiewapenklein
    wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


    Terug naar de top





    Last update :

    19 Augustus 2008