Klik hier voor het vorige verhaal
Toen brak het jaar 1953 aan. Ik herinner mij dit nog als de dag van gisteren, dat het in de nacht van zaterdag 31 januari op zondag 1 februari 1953 heel erg slecht weer was met vooral ook in onze buurt hevige regen. Toen wij op zondagmorgen wakker werden, was het nog steeds vreselijk weer. Zeer opmerkelijk vonden wij het, dat onze vader op die zondagmorgen al weg was. Het bleek, dat hij naar zijn ouders was gegaan in de 2e Jerichostraat in Kralingen om te kijken hoe de situatie daar was.
Zeer ongebruikelijk was het, dat wij op die zondagmorgen niet naar de kerk gingen. Tegen alle gewoonten van die tijd in werd de radio aangezet en zo hoorden wij allemaal, dat er zich die nacht een enorme ramp had voltrokken. Grote delen van Zeeland, Zuid-Holland en Noord-Brabant stonden onder water, verschrikkelijk gewoon.
Gerard Martens heeft er ooit ook een verhaal over verteld:
-
Maar Schielands Hoge Zeedijk, die het hart van Nederland en drie miljoen mensen beschermde,
hield het, op een haastig gedichte bres na, evenals de nieuwe afsluitdijk in de
Brielse Maas.
- Een
radioreporter zei tegen één der geredde, die alles verloren had:
Waarop de geredde antwoordde:
In de weken die volgden, bleken er vele mensen te zijn, die niets meer hadden tengevolge van De Ramp, zoals dat toen al genoemd werd. Vele Rotterdamse kerken kwamen al heel snel met hulpverlening. Ik herinner mij nog zeer goed, dat ik met andere jongens heel veel matrassen en dekens heb gesjouwd naar de zalen van de Bergsingelkerk en de Rehobothkerk.
Naderhand heb ik mij ook bezig gehouden met het ophalen van kleding en speelgoed voor kinderen. In eerste instantie werden velen via de plaatselijke kerken opgevangen in de zalen van de Rotterdamse kerken. De Rehobothkerk beschikte over een groot zalencomplex, dus daar was wel ruimte. Maar het onderbrengen van de vele evacuees in het kerkgebouw was natuurlijk geen blijvende optie. Er werd driftig gezocht naar gastgezinnen.
En zo gebeurde het ook, dat een gezin vanuit de Christelijke Gereformeerde Kerk uit Kerkwerve gastvrij werd opgevangen bij familie van ons aan het Pijnackerplein 7b. Het gezin had 3 kinderen en die kwamen regelmatig bij ons thuis spelen.
De enige directe communicatie, die er in die periode was, was de radio. Nu ik dit weer allemaal opschrijf, herinner ik mij de verhalen van klasgenoten over het totaal aantal slachtoffers van De Ramp. Iedereen had wel weer een ander verhaal gehoord en vele klasgenoten vonden het wellicht "leuk" om te vertellen hoeveel slachtoffers er waren. Dat ging zo in de trend van hoe meer hoe beter nieuws,. Ik vond dat altijd afschuwelijk en luguber en ik zei dat dan ook.
Het geëvacueerde gezin heeft zich later in Marknesse in de Noord-Oostpolder gevestigd en men heeft daar een nieuw bedrijf opgezet in de landbouw. Uit dankbaarheid voor alles, wat zij in Rotterdam hadden ontvangen, zijn mijn broer en ik in 1955 een maand met vakantie geweest in Marknesse. Het was een geweldige tijd daar en wat hebben wij daar gefietst in die vlakke polder met zijn eindeloos lange en vooral rechte wegen.Vandaar uit fietsten wij zeer regelmatig naar de plaatsen Blokzijl en Vollenhove met o.a. de prachtige kerken, die ik nog een aantal jaren geleden ook weer eens heb bezocht. Later bleek, dat dit gezin toch weer is teruggekeerd naar Kerkwerve en helaas hebben wij nooit meer contact met dit gezin gehad.
Voor wie nog veel meer over De Ramp van 1953 wil lezen, kan ik van harte aanbevelen het schitterende boek van Kees Slager over De Ramp, een reconstructie van de watersnood van 1953. Een zeer indrukwekkend boek uit 2003 met heel veel verhalen ook over de belevenissen van de mensen uit die tijd met name uit de vele kerkgenootschappen, die vooral Zeeland rijk is. ( ISBN 90 450 08157).
In die periode ( 1954 - 1955 ) maakte ik ook wel eens uitstapjes naar andere kerken. Een tante van ons woonde in een kapitaal pand aan de Mathenesserlaan, waarin een opleidingscentrum voor kraamverzorsters was gevestigd. Het was een enorm groot pand met zalen van kamers. Met broer Aad ben ik daar regelmatig op de fiets geweest. Er bestaat inmiddels een beroemde foto van ons vóór dat betreffende pand, waarop ik te zien ben met de inmiddels wereld beroemde drollenvanger en broer Aad achterop mijn fiets te zien is met ook wel het inmiddels wereldberoemde matrozenpak. Deze foto prijkt thans bij de verhalen van ons op onze familiesite; wel heeft onze webmaster deze foto een enkele keer soms in tweeën geknipt.......
Zij had de keuze uit 2 grote kerkgebouwen t.w. de Gereformeerde Kerk in de Tidemanstraat en de Duysstraat. Het liefst gingen wij naar de kerk in de Tidemanstraat. Ook dat was een grote kerk, die 's zondags altijd helemaal vol zat. Ik vond het zeer indrukwekkend daar.
Men zong daar vlot en ook vele gezangen. De predikanten droegen toga's en er werd gelezen uit de Nieuwe Vertaling van 1951, iets wat pas vele jaren later in de Christelijke Gereformeerde Kerken is ingevoerd.
Ook kwam ik wel eens in de Nieuwe Oosterkerk aan de Gerdesiaweg , thans het gebouw waar De Pinkstergemeente Kom en Zie samenkomt. Aldaar oefende een kinderkoor, wat was opgericht door buurvrouwen van ons, de dames Bubberman. Lang ben ik niet op dat koor geweest, want ik kon en kan helemaal niet zingen. Later is dat koor weer verhuisd naar een zaal in de Noorderkerk aan de Snellemanstraat. Vaak ging ik mijn broer en zussen ophalen en ik voelde mij dan net weer een beetje thuis in die kerk.
Een oom en tante van mij gingen ook wel eens naar het kerkgebouw van de Gereformeerde Gemeente aan de Boezemsingel , als daar een speciale dominee preekte. Slechts éénmaal ben ik mee geweest. Ik was onder de indruk van ook deze toen immense grote kerk en gemeente.
Echter van de preek van de dominee snapte ik niet veel en bovendien en dat was veel vervelender……het was zo druk in die kerk, dat de kinderen werden verzocht op uitschuifjes te zitten. Vanuit de kerkbanken werden aan alle zijkanten gewone planken uitgetrokken, waarop soms 2 kinderen zaten en dat allemaal zonder leuning en dat tijdens een kerkdienst van bijna 2 uur!!! Nu ik dit ook weer opschrijf, voel ik als het ware mijn rugpijn weer. Ik ben er dan ook nooit meer geweest.
Een heel enkele maal kerkten wij ( mijn vader en ik ) in een andere Christelijke Gereformeerde Kerk in de Coloniastraat in Rotterdam-West. Onze gemeente in Rotterdam-Centrum had een eigen predikant en daar kwamen dus niet veel gastpredikanten. Maar de gemeente van Rotterdam-West was van 1956 - 1958 wel vacant en op een zondag preekte daar de zeer bekende hoogleraar in onze kerken Prof. J.J. van der Schuit. Ook dat vond ik toen een hele belevenis en natuurlijk ging ook deze tocht weer op de fiets.
Coloniastraat
Rotterdam - West
Jammer genoeg was er vaak veel tumult in die kerk en Eduard Flipse hield de touwtjes zeer strak en stuurde de raddraaiers heel vaak de kerk uit. Ik vond de concerten met altijd de uitleg van de dirigent geweldig en soms werd het orgel ook nog door bekende organisten van die tijd bespeeld.
Het werd zo langzamerhand het jaar 1956 en naast de verandering van school, veranderde er voor mij ook in mijn kerkelijk leven veel.
Ds. J.P. Geels was inmiddels vertrokken uit Rotterdam-Centrum en pas in 1955 kreeg de gemeente weer een nieuwe predikant in de persoon van Ds.I. de Bruyne.
Deze predikant, Ds.I. de Bruyne, was een geheel ander figuur dan zijn voorganger. Ds.I. de Bruyne was een leraar in uitmuntendheid en een goed organisator. Naast het plaatselijke werk in de gemeente, was hij ook zeer actief in het landelijk kerkverband. Heel bekend is het gezegde van de jeugd van de toenmalige gemeente van Rotterdam-Centrum met de inmiddels beroemde woorden:
Ds. de Bruyne kon dat allemaal zeer waarderen.
