Een e-mail sturen naar Aad? Zijn e-mail adres is aad@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

Dirk Cornelis Buurman van Vreeden, de laatste Nederlandse legercommandant in Nederlands-Indië: zijn dochter Nan vertelt haar verhaal

Op onze Nederlands-Indië site beginnen veel verhalen met deze header:




VOCvlaggaruda

groote broer

......groote broer.......




Natuurlijk hebben we op deze foto al heel veel reakties gehad, en natuurlijk was ons bekend wie dit waren, maar toen Nan Buurman van Vreeden vertelde dat de Nederlander De Vogel haar overgrootvader was, die zijn loopbaan met de rang van Resident te Solo op Midden Java eindigde, waar toen deze foto is gemaakt.......

Naast de overgrootvader van Nan Buurman van Vreeden, De Vogel staat de toenmalige Soesoehoenan, Pakoeboewono, hetgeen "Spijker der wereld" betekent.

En dus vonden we het een hele eer dat Nan beloofde haar verhaal aan onze site toe te vertrouwen!





Naar Aad's  Nederlands-Indië geschiedenis verhalen





Via de bovenstaande link wordt een index gegeven van onze meer dan 70 verhalen die iets met Nederlands-Indië te maken hebben, in de onderstaande opsomming een aantal voorbeelden:

Pramoedya_Ananta_Toer

Introduktie geschiedenis Nederlands-Indië



GG_sJacob

Governors-General of the Dutch East Indies



coen

Jan Pieterszn Coen en de uitroeiing van de bevolking op de Banda eilanden



raadhuis Batavia 1750

De moord op ruim 5000 Chinezen in 1740



Ambon_1817

Wie was Pattimura ?



Diponegoro

Wie was Diponegoro ?



Radja_van_Lombok

Het "verraad" van het huidige vakantie eiland Lombok en de "Schatten van Lombok"



Balinees monument ter herinnering aan de strijd tegen de Nederlanders

De pacificering van het huidige vakantie eiland Bali



Wilhelmus van Nassaue,
Ziet gij dien heldenstoet?
Zij schoten op de vrouwen
En drenkten 't land met bloed.
De kwasten der banieren
zijn darmen van een kind.
Licht dat ge aan hun rapieren,
nog vrouwenharen vindt.

De Atjehse agressie oorlog.

De grootste aanvalsoorlog ooit door Nederland gevoerd met als resultaat 100.000 doden en 1.000.000 gewonden



Bali in the 19th century

Book covers and references



Batavia harbour 1870 de kleine boom

Photos and images of the Dutch East Indies








            ......een roofstaat aan de Noordzee......
            .....dat spoorwegen bouwt van gestolen geld en tot
            betaling de bestolene bedwelmt met
            opium, Evangelie en jenever...

             Aan U durf ik met vertrouwen te vragen of het
            Uw wil is dat daarginds Uw meer dan dertig
            millioenen onderdanen worden mishandeld en
            uitgezogen in UWEN naam?


            Multatuli [1860] ...aan Nederland...Koning Willem III



Assistent_resident_Eduard_Douwes_Dekker_van_Lebak_Residentie_Bantam



....dat dorp stond in brand, omdat het veroverd was door Nederlandsche soldaten.......


Ja, 't dorp was veroverd door Nederlandsche soldaten, en stond dus in brand.

Op Nederlandsche heldendaad volgt brand.
Nederlandsche overwinning leidt tot verwoesting.
Nederlandsche krygsbedryven baren wanhoop.





Over de periode voor en na WOII hebben we slechts enkele verhalen ooit samengesteld:

Wil je weten waar ik mijn kennis allemaal vandaan heb, lees dan eens de boeken zoals die te vinden zijn op mijn pagina

book covers

Speciaal aanbevolen o.m. de volgende boeken:

  • van den Doel
  • van Goor
  • de Jong
  • van Liempt
  • Meijer
  • Schouten





  • We beginnen ons verhaal met deze bekende foto's uit ons Hatta verhaal:

    soevereiniteitsoverdracht

    soeveriteitsoverdracht27

    soevereiniteitsoverdrachtbat

    Mohammad Hatta naast Koningin Juliana
    tijdens de Soevereiniteits "overdracht" op 27 December 1949
    in het Paleis op de Dam in Amsterdam

    Op de onderste foto 27 December 1949 in Djakarta,
    voor de laatste keer wordt 's avonds de Nederlandse Vlag gestreken
    op het Paleis van de Gouverneur-Generaal op het Koningsplein

    De belangrijkste militaire commandant in deze periode was Generaal Simon Spoor die na zijn plotselinge overlijden werd opgevolgd door de vader van Nan: Dirk Cornelis Buurman van Vreeden.

    Als inleiding laten we eerst deze samenvattende biografieën zien van resp. Spoor en Buurman van Vreeden:

    Voor een historische samenvatting over Buurman van Vreeden hebben we natuurlijk het standaardwerk over deze periode Afscheid van Indië geraadpleegd:

    Dankzij de speurzin van Nan kwamen we ook dit uitstekende overzicht tegen over de staatkundige en bestuurlijke organisatie van Nederlands-Indië en Indonesië voor en na 1945:

    Nederlands-Indië was krachtens de grondwet een autonoom georganiseerde rechtsgemeenschap, waarbij het hoogste gezag was toegekend aan de Kroon en de Staten-Generaal, die tezamen het opperbestuur en de opperwetgeving uitoefenden.

    Het opperbestuur omvatte in hoofdzaak:



    De opperwetgeving betrof in hoofdzaak:



    Het algemeen bestuur werd krachtens de grondwet opgedragen aan de gouverneur-generaal en uitgeoefend in samenwerking met de Raad van Nederlands-Indië en de Volksraad en de overige Indische Staatsorganen. Dit algemeen bestuur omvatte de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht.

    De Indische Staatsregeling kende aan de gouverneur-generaal een aantal bevoegdheden toe waarvan de belangrijkste zijn:



    De gouverneur-generaal werd bij het uitvoeren van deze taak terzijde gestaan door de Raad van Nederlands-Indië. Deze Raad, bestaande uit een vice-president en vier tot zes leden, gaf hem advies over alle zaken, die hij, daartoe al dan niet door de wet verplicht, ter beoordeling voorlegde. Bij enkele bestuurshandelingen (externering, internering, dispensatie van regeringsverordeningen, administratief-rechtelijke beslissingen etc.) schreef de wet voor, dat de landvoogd de adviezen van de Raad moest inwinnen. Overigens stond de gouverneur-generaal geheel vrij tegenover de uitgebrachte adviezen. De Raad had het recht ook ongevraagd adviezen uit te brengen. Bij afwezigheid van de landvoogd nam de vice-president van de Raad diens taken waar. Na de oorlog werd dit ambtelijk college niet meer hersteld.

    Daarnaast stond hem terzijde een Raad van Departementshoofden bestaande uit de hoofden van acht Departementen van Algemeen Bestuur, waarin alle belangen, die door de gouverneur-generaal verzorgd werden, waren gegroepeerd. De twee militaire departementen stonden onder leiding van de door de Kroon benoemde legercommandant en de commandant zeemacht. De zes burgerlijke departementshoofden, direkteuren genoemd, werden benoemd en ontslagen door de gouverneur-generaal en waren aan hem ondergeschikt. De instelling van de departementen en de instrukties voor de direkteuren werden door de gouverneur-generaal vastgesteld.

    De Raad van Departementshoofden kwam voor de oorlog slechts bijeen, als adviezen aan de regering moesten worden uitgebracht, die alle departementen betroffen, zoals het algemene begrotings- en personeelsbeleid. De Raad heeft pas na de oorlog als een permanent college en medewetgevend orgaan een meer organieke taak verkregen in het oorlogs-noodstaatsrecht.

    Het algemeen bestuur over Nederlands-Indië werd na 1942 uitgeoefend door dr H.J.van Mook, eerst als minister van Koloniën, later als luitenant gouverneur-generaal. Hij werd aanvankelijk in zijn taak bijgestaan door de Raad van Bijstand voor Nederlandsch-Indische Zaken, waarin zitting hadden mr N.S. Blom, mr D. Crena de Iongh, Raden Loekman Djajadiningrat, prof. mr J. Eggens en mr J.E.van Hoogstraten. Ook Raden Soejono is, zij het korte tijd, lid van de Raad geweest. De Raad zetelde in Londen, maar verloor haar betekenis naarmate haar leden meer en meer verspreid raakten over Australië en Amerika. Alleen Eggens bleef tenslotte in Londen achter.

    In Australië was het beheer over de Indische aangelegenheden door Van Mook vanaf april 1942 toevertrouwd aan de Nederlandsch-Indische Commissie voor Australië en Nieuw-Zeeland en vormde daar een soort romp-regering met als bevoegdheden alle taken behalve militaire en buitenlandse aangelegenheden. De Commissie stond onder leiding van Ch.O. van der Plas en had als leden mr J.E. van Hoogstraten, Raden Loekman Djajadiningrat en dr R.E. Smits. Haar zetel was in Melbourne, waar het hoofdkwartier van generaal MacArthur zich toen bevond.

    Omdat het samengaan van het Indisch bestuur met de Nederlandse regering in de persoon van Van Mook op den duur ongewenst was, werden in 1944 op zijn voorstel een tweetal besluiten genomem, gepubliceerd in de staatsbladen nrs. D65 en D66 van dat jaar, bestemd om in werking te treden, zodra er weer van een feitelijk bestuur in Indië zou kunnen worden gesproken. Stb. D65 is op 14 september1944 van kracht geworden, de datum waarop Van Mook tijdelijk werd belast met de funktie van luitenant gouverneur-generaal. Alle bevoegdheden met betrekking tot het algemeen bestuur, gedurende de oorlog uitgeoefend door de minister van Koloniën, gingen over naar de luitenant gouverneur-generaal. Dit werd definitief na Van Mooks aftreden als minister van Koloniën op 23 februari 1945.

    Inmiddels was in juli 1944 de Nederlandsch-Indische Commissie voor Australië en Nieuw-Zeeland door Van Mook opgeheven. Vooruitlopend op de inwerkingtreding van de eerdergenoemde wetsbesluiten kwam hij kort daarop tot de vorming van de volgende departementen: Justitie, Binnenlands Bestuur, Economische Zaken, Verkeer en Waterstaat, Onderwijs en Eredienst, Financiën en Oorlog. De zetel van de regering werd overgebracht naar Camp Columbia nabij Brisbane, waarheen ook het hoofdkwartier van generaal MacArthur was verplaatst.

    Ook na de terugkeer van de Indische regering naar Batavia bleef de constructie behouden zoals die was vastgelegd bij het Staatsblad D65 van 1944. Tot de heroprichting van de Raad voor Nederlands-Indië en van de Volksraad is het niet meer gekomen. De Raad van Departementshoofden trad in de plaats van deze colleges in die gevallen, waar de Indische Staatsregeling bij de besluitvorming hun raadpleging vorderde.

    Hoewel aan de grondwettelijke status van de Indische regering na 1945 aanvankelijk niets is veranderd, werd reeds in 1942 in de 7 december rede van de Koningin een nieuwe rechtsorde in het vooruitzicht gesteld, welk beginsel in een in 1946 uitgegeven regeringsverklaring nader werd toegelicht. Hieruit ontwikkelde zich in de loop van 1946 een conceptie, waarbij Nederlands-Indië zou moeten worden veranderd in een souvereine staat op federatieve grondslag, die in een Unie met Nederland verenigd zou zijn. De naoorlogse jaren stonden dan ook in het teken van intensief politiek overleg met representatieve figuren uit de Indonesische samenleving, zowel afkomstig uit republikeinse als uit door Nederlandse troepen bezette gebieden, welk overleg vaak de aanzet gaf tot ingrijpende staatkundige hervormingen. Er werden nieuwe staten, negara's, gevormd en autonome gebieden, daerah's, buiten het gebied van de Republik Indonesia, gegrond op het zelfbeschikkingsrecht en gevoed door politieke overwegingen.

    Deze staten en autonome ressorten eisten vanzelfsprekend meer invloed op het beleid van de centrale regering en als eerste stap hiertoe werd op 9 maart1948 een Voorlopige Federale Regering (VFR) ingesteld, die de rol moest vervullen van interim-regering tot het moment waarop de Verenigde Staten van Indonesië (VSI) door alle deelstaten, inclusief de Republiek, zou zijn gevormd. Deze interim-regering bestond uit de luitenant gouverneur-generaal, elf staatssecretarissen-hoofden van Departementen van Algemeen Bestuur, twee staatssecretarissen met een bijzondere taak (Binnenlandse Veiligheid en Zelfbestuurszaken), de Legercommandant en de Commandant Zeemacht. Een derde nog te vormen staatssecretariaat, dat van Buitenlandse Zaken, werd waargenomen door de staatssecretaris voor Opvoeding, Kunsten en Wetenschappen.

    In afwachting van een politieke overeenkomst met de Republiek, waardoor deelname van die zijde aan de interim-regering mogelijk zou worden, werden aanvankelijk acht plaatsen in de interim-regering vervuld door Nederlandse funktionarissen. Zeven plaatsen werden vervuld door Indonesiërs, die bij de federale staatsopbouw een belangrijke rol hadden vervuld. Aan de ene kant trad de VFR in de plaats van de Raad van Departementshoofden en werd als zodanig ordonnantiewetgever. Formeel kon de VFR, in afwachting van de grondwetsherziening, over geen grotere bevoegdheden beschikken dan de Raad van Departementshoofden (nog steeds hun officiële benaming) bezeten had. Er werd alleen collegialiteit in de praktijk van het bestuur gebracht.

    Het ontwerp voor een definitieve regeling werd al spoedig in de VFR behandeld en naar Den Haag gezonden. De vorming van een centrale volksvertegenwoordiging, waarbij alle bevolkingsgroepen in de federatie zouden worden betrokken, zou tenslotte het sluitstuk zijn van de democratische staatsopbouw.

    Vervolgens vond in Bandung in mei 1948 de opening van de Federale Conferentie plaats, die tot taak had de toekomstige staatsstructuur van de Verenigde Staten van Indonesië te ontwerpen. Kort daarop kwam in dezelfde plaats de Bijeenkomst voor Federaal Overleg (BFO) bijeen, een vergadering van de staatshoofden en regeringsleiders van de federale gebieden. Hun bedoeling was een bijdrage te leveren voor het vinden van een regeringsvorm voor de overgangsperiode vóór de souvereine VSI zouden zijn tot stand gekomen. Dit overleg resulteerde in de zg. Bandungse resolutie.
    Op basis hiervan en van het VFR-ontwerp werden in augustus en september 1948 door de BFO in Den Haag besprekingen gevoerd met de Nederlandse regering. Dit "Haags overleg" resulteerde vervolgens in het Besluit Bewindvoering in Indonesië in Overgangstijd (BIO-besluit). Mogelijkheden om deze nieuwe rechtsorde in te voeren waren in september al voorbereid door toevoeging van een nieuw hoofdstuk aan de Nederlandse grondwet.

    Intussen had in oktober 1948 luitenant gouverneur-generaal Van Mook zijn ontslag ingediend. Hij werd opgevolgd door dr L.J.M. Beel met de titel Hoge Vertegenwoordiger van de Kroon (HVK). Deze titel liep vooruit op de ontwikkeling naar een Nederlands-Indonesische Unie.

    Tot een uitvoering van het BIO-besluit is het nooit gekomen, omdat geen overeenstemming met de republiek gevonden kon worden over hun inpassing in het federale bestel. Dit zou de direkte aanleiding vormen voor de tweede politionele aktie, die in december 1948 werd ingezet. Na tussenkomst van de Veiligheidsraad werden in maart 1949 onder auspiciën van de United Nations Commission for Indonesia (UNCI) in Batavia besprekingen gehouden tussen Nederland en de republiek, die tot het Van Roijen-Roem Akkoord leidden (7 mei) en gevolgd werd door een gemeenschappelijk memorandum over het tijdstip en de voorwaarden van een te houden Ronde Tafel Conferentie (RTC). HVK Beel, die zich niet met dit beleid kon verenigen, diende op 9 mei 1949 zijn ontslag in en werd opgevolgd door dr A.H.J.Lovink.

    Na de terugkeer van de republikeinse regering in Djokjakarta en het staken van de vijandigheden kon de RTC op 23 augustus 1949 een aanvang nemen. Begin augustus werd in Djokja en Batavia nog de Inter-Indonesische Conferentie tussen republikeinen en federalisten gehouden ter bespreking van de interne staatkundige struktuur en de te volgen procedures bij de RTC. De RTC, die op 2 november 1949 beëindigd werd, resulteerde in het charter van souvereiniteitsoverdracht en het uniestatuut, waarin de Nederlands-Indonesische Unie geregeld werd. In een aantal bijbehorende overeenkomsten werd de overdracht van de diverse landsbelangen geregeld. De formele overdracht van de souvereiniteit vond op 27 december 1949 plaats.

    soevereiniteitsoverdracht

    soeveriteitsoverdracht27

    soevereiniteitsoverdrachtbat

    Mohammad Hatta naast Koningin Juliana
    tijdens de Soevereiniteits "overdracht" op 27 December 1949
    in het Paleis op de Dam in Amsterdam

    Op de onderste foto 27 December 1949 in Djakarta,
    voor de laatste keer wordt 's avonds de Nederlandse Vlag gestreken
    op het Paleis van de Gouverneur-Generaal op het Koningsplein




    We kregen de volgende reakties:

    Het begon zo:

    Ik kom via een zoekactie op uw site over Resident de Vogel die ook de grootvader van mijn oma was. Zij heette Dorine M. de Vogel, dat betekent dus dat zij een nichtje was van Nan Buurman van Vreeden?

    Waarna dit volgde:

    Ik kreeg van mijn dochter (zie boven) de link naar dit verhaal over Nan Buurman van Vreeden toegestuurd. Heb met kippenvel het verhaal gedeeltelijk gelezen:

    Volgens mijn moeder, Dorine Minette de Vogel, was de resident van Soho haar grootvader. Zij is in Indonesie grootgebracht, haar moeder is heel jong gestorven, toen zij nog klein was en haar vader Ton de Vogel is gestorven toen zij een jaar of 17 was.
    Zij had een oudere broer Ton, die halfbloed was. Zij is na het overlijden van haar vader verder opgevoed door tantes, kan me herinneren dat zij het had over een tante Juul en tante Roos. Zij is op vrij jonge leeftijd getrouwd met Frans Jackson. Mijn moeder is in 1995 op 80 jarige leeftijd gestorven.

    Mijn moeder heeft ons nooit veel verteld over vroeger, wel hoorde we de naam Buurman van Vreeden vallen. Ik heb ze echter nooit ontmoet. Wel ben ik als kind regelmatig bij tante Roos op bezoek geweest, als het tenminste over dezelfde tante Roos gaat.

    Misschien is er iemand die mijn moeder als kind en jonge vrouw heeft gekend? Ik zou het heel erg op prijs stellen om hier iets over te horen. Ik heb nl. altijd het gevoel gehad dat zij niet gelukkig was en een moeilijke jeugd heeft gehad.

    Charlotte Jackson





    Terug naar Aad's homepage, met links naar al zijn verhalen



    Familiewapenklein
    wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


    Terug naar de top





    Last update :

    17 Augustus 2007