en de Rooms-Katholieken reeds langer beschikten over het St.-Antoniusgesticht,
LINK
kon "de Grote Kerk" van Rotterdam niet achterblijven.
Gezicht op de Binnenrotte bij de St. Laurenskerk.
Achter de kerk was het Amsterdamse veer, de vertrekplaats van de trekschuitdienst op Amsterdam.
Aan de overzijde van de Binnenrotte was het Leidse Veer
LINK
Initiatiefnemer werd diaken D. J. Schrauwen, die in maart 1892 bij het college der diaconie het voorstel indiende om een commissie te installeren, die zich zou moeten buigen over de volgende vragen:
- Is het wenschelijk dat de arme ongeneeslijken, behoorende tot de Ned. Hervormde Gem(eente) alhier, worden verpleegd in een daartoe expresselijk ingericht gesticht? Zoo ja, kan dit geschieden in eene reeds bestaande inrichting ter verpleging van Chronische Lijders, of is het wenschelijk dat door diakenen het initiatief worde genomen tot het daarstellen van een dergelijk gesticht? Ingeval van bevestigende beantwoording van het laatste, op welke wijze en op welken grondslag zal dit kunnen geschieden?
Reeds op 6 april werd de commissie attent gemaakt op een "buitenverblijf met erf, fraai aangelegde tuin om het huis heenloopende, met koepel en schuur of loods, aan het einde van de Oostmaaslaan nabij de plantage no. 12 te Rotterdam". Na een prompt gedane inspectie achtte men het gebouw "goed, nuttig en doelmatig", en men sprak over "de buitengewone gezonde ligging aan de Maas". Dit werd daarna nog eens bevestigd door een deskundige die rapporteerde "dat het Buitenverblijf zijne verwachtingen verre overtroffen" had. Aangezien het gebouw spoedig in veiling zou worden gebracht, was snel handelen geboden en werd, nog vóór de commissie met de overige diakenen had vergaderd, besloten tot aankoop van het pand ten Oosten van het Maasstation.
- Citaat uit dit verhaal :
Op de bovenstaande foto ligt het Maasstation net achter die rookpluim, moeilijk ? Nou, dan hebben we ook een foto met meer details, genomen vlak voor de definitieve sluiting van Station Maashaven.
Naast het Maasstation was het Havenziekenhuis, dat kun je zien, op de onderstaande foto, net achter onze tram.
Het Havenziekenhuis is er nog steeds, wel nu wat verder naar het oosten, en dus is het nu wel in een ander gebouw, het Maasstation is helemaal verdwenen.........
Men stelde voor een vrouw tot hoofd van het nieuwe gesticht te benoemen "en verder al naar mate de behoeften tot opname zich voordoet te trachten geschikte suppoosten te bekomen, die meer uit liefde dan om geld te verdienen, hulp zouden willen verleenen".
De vraag wie het personeel mocht aanstellen, het college van diakenen of de commissie, werd na ampele discussie beslist ten gunste van de diakonie.
Daarop werden Johanna van Ravesteyn tot directrice benoemd, Herminus C.G.L. Ribbink (1865-1939) tot geneesheer en "tot man en vrouw in het Gesticht de echtelieden zonder kinderen Van Rongen en huisvrouw, tegen f 200,- salaris, vrij kost en inwoning en desnoodig geneeskundige hulp".
Wat later dan verwacht werd op 17 augustus 1892 het Gesticht voor Chronische zieken aan de Oostmaaslaan officieel door diakenen geopend. Drie vrouwen waren toen al in verpleging.
In de eerste maanden waren de ontwikkelingen allerminst hoopgevend. In november 1892 waren er nog slechts vijf opnamen geweest, terwijl aanvragen van mensen die tegen betaling wensten te worden verpleegd tot dan toe alle waren afgewezen. Het bestuur wenste het gesticht vóór alles een diaconale instelling te doen zijn waar alleen bedeelden onderdak geboden werd.
Slechts onder druk van de zware financiële lasten die de exploitatie van een onderbezette inrichting met zich bracht, waren diakenen bereid betalende patiënten op te nemen. Deze opnamen waren echter wel gebonden aan de eis dat de patiënt ten minste zes jaar belijdend lidmaat der Nederlands Hervormde kerk moest zijn. Als restrictie gold bovendien dat niet meer dan een derde deel der beschikbare plaatsen door betalende patiënten mocht worden ingenomen.
Voor de gewone "diaconie-klantjes" waren de eisen in zoverre lichter dat men ten minste twee jaar als lidmaat moest zijn ingeschreven, onderstand moest genieten van de diaconie, door een medicus chronisch ziek moest zijn verklaard, en "een getuigen-bewijs moest hebben van goed zedelijk en godsdienstig gedrag". Afgezien van het medisch attest, dat overigens een slechts adviserend karakter droeg, beslisten dus diakenen over al of niet opnemen.
De mogelijkheid ook betalende patiënten op te nemen, is voor het voortbestaan van het gesticht van doorslaggevende betekenis geweest. Zelfs uitbreiding werd noodzakelijk. Het gebouw bestond oorspronkelijk uit twee etages, met op de begane grond twee ziekenzalen, een bestuurskamer, een eet-en conversatiezaal en de keuken, en op de eerste etage nog drie ziekenzalen, een "zitzaal" en een viertal kamers voor het inwonend personeel.
Besloten werd om in de moestuin naast het oude pand een bijgebouw voor 60 extra bedden te plaatsen. Na een inzamelingsactie kon begin 1895 de bouw worden aanbesteed, waarna op 9 april 1896 het nieuwe onderkomen werd geopend. Bij die gelegenheid kreeg het gesticht de naam
Tot nieuwe directrice werd Alberdina van der Linde Huizinga benoemd.
Bethesda, Huis voor Chronische Lijders
achterzijde
