Maar nu zijn wij echt bij het huis op nr. 7d, waar het gezin Engelfriet toch ruim negen jaar heeft gebivakkeerd en waar ons gezin nog is uitgebreid met de geboorte van zus(je) Aline op 27 augustus 1962.
Uit onze site duiken we even deze foto op en eronder, in bijna precies dezelfde opstelling, een foto genomen op 26 mei 2001:
Wat een deugnieten, hè
Aline zit helemaal links
het stoepje bleek in Mei 2001 onveranderd :
(al heeft ze die helemaal niet nodig, hoor...)
Achter hen moeder Alie en maar praten in haar dictafoon
daarnaast Hans met zijn vrouw Leny
......de nog steeds hoge stoep met drie treden naar de ingang, is nog steeds onveranderd.........wat er nog steeds staat op de stoep zijn aan beide zijden de pilaren met de kettingen. Deze hebben klaarblijkelijk altijd goede diensten gedaan en behoefden niet te worden gerenoveerd........
In ons vroegere huis op nr. 7d woont nu de fam.C.J.van Lavieren en op 5d woonden vroeger onze buren de fam.v.d.Wal.
Nou en dan natuurlijk, moet Aline naar binnen en drukt gewoontegetrouw op alle (!) 8 bellen, was ze zoo gewend en uiteraard gaat de buitendeur, net als toen, dus gewoon open. Na de bekende vermaning van haar moeder (en haar broers), Aline toch, stormt Aline de 8 x 8 treden op, naar boven, naar huis.
Maar helaas, moeder Alie kan haar niet meer bijhouden en blijft maar wachten onder aan de trap:
kom je gauw weer naar beneden
en niet weer naar het dak toe, hè,
hoor je me
wel luisteren, hè,
naast onze voordeur (links) was de daktrap
of Aline dit nu weer heeft gedaan....
Uit Aline's fotoalbum gaan we t.z.t. foto's laten zien hoe het er binnen uitzag, nu vast een voorproefje en dan gaan we weer naar beneden, want Alie staat nog steeds te wachten.....
pas op dat die bloemen niet van de televisie vallen
die televisie, dat is nog steeds onze eerste uit dit verhaal
Genoeg op schoot gezeten, want waar het ons ook omgaat, natuurlijk, is het uitzicht, en ja hoor, ook daar had Aline een foto van.
Een klein stukje naar links t.o.v. die voorgaande foto's en dan hadden we het volgende uitzicht:
Nou die telefooncel is natuurlijk allang verdwenen, maar hier parkeerde Hans vaak zijn zwarte kever aan de Abtsweg, zodat hij die vanuit het raam ook in de gaten kon houden......
de trots van de familie
volgens Hans was het kenteken nummer :
GF - 21 - 46
Maar terug naar de hal, we lopen het trapje af naar de kelder en zien dat daar waar Aad vroeger zijn brommer stalde (waar geregeld benzine uit werd getapt...), nu een wasbak is opgehangen, nou, die had er vroeger moeten hangen !
De kelderboxen zijn nu afgesloten met een toegangsdeur en ook alle kelderboxen zijn nu voorzien van deuren. Vroeger was dit alles voorzien van gaas met een eenvoudige deur.
Vroeger bevond zich in elke kelderbox ook een kolenhok en ernaast natuurlijk een lege kolenkit. Wee je gebeente als je die niet gevuld mee naar boven sjouwde, moeder Alie stuurde je weer terug. Volgens Aad was het er vroeger ook onverlicht, maar helemaal zeker weet hij dat niet meer.
We gaan nu aan de achterkant, dus via de kelder, naar buiten en kijken meteen naar boven, naar ons achterraam, waar we zo net door naar buiten keken:
Het balkon van ons huis met daarnaast de keuken, slaapkamer en huiskamer. Nu staat er een schotelantenne boven onze huiskamer.
En ondertussen moeder maar praten over die periode in de dictafoon. Over haar gezin met in totaal 9 personen, die hier allemaal konden slapen en eten...
Het gehele complex is in de afgelopen jaren flink gerenoveerd. Zo te zien allemaal nieuwe ramen met luchtroosters en ook de buitenzijde is nu niet zo grauw meer zoals vroeger van grijs beton. Ons complex is nu aan de buitenkant voorzien van geelachtige platen. Andere complexen hebben weer andere kleuren zoals rood en groen. Niet dat dat nu mooi is, maar beter dan vroeger.
Laten we maar besluiten met nog zoo'n leuke 30 april foto van Aline, op de achtergrond de achterkant van ons huis en links op de foto een van de flats van de Aalkeetstraat.
Volgens deze link bedraagt de huidige huur voor een 3-4 kamerwoning, voor zowel de Aalkeetstraat als de
Eskampstraat, dfl. 528,=, hoeveel dat in Euro is, vragen we wel even aan Alie
Tot slot Aad weer even:
- Van tijd tot tijd droom je nog wel eens over vroeger, Aad krijgt dan altijd dit beeld te zien, precies zoals het op deze onderstaande foto is te zien.
Aad kijkt altijd in zijn droom schuin over de garages heen naar huis: over het waarom ?
Lijkt me heerlijk om daar nu eens over te filosoferen. Mijn emiel adres staat bovenaan deze pagina, dus.......
Drie jaar nadat we deze rondrit hadden gemaakt kwam er deze reaktie binnen:
Met belangstelling heb ik uw site bekeken over het wonen in de Eskampstraat.
In de zomer van 2004 is er wel het één en ander veranderd. De entree is onherkenbaar veranderd. De deur en de bellen en brievenbussen zijn eruit gesloopt. Het stenen trapje is weg. De entree is nu net zo breed als het halletje, geheel van glas. De deur is ook van glas, Het trapje is van ijzer en niet meer glad in de winter. Er zijn nieuwe brievenbussen en een huistelefoon. De kelders zijn afgesloten per trappenhuis. Vroeger kon je door lopen. Er is dus een tweede kelderdeur naar buiten bij gekomen. De flats zijn alle vier geel geverfd met een bruine onderkant.
U zou eigenlijk weer eens moeten komen kijken.
Ik wil u nog de complimenten geven voor de leuke site en één van de foto's van de straat heb ik gedownload, omdat onze woning en auto er ook op staan.
Met vriendelijke groeten,
Monique Zijderveld
Waarop Aline reageert met:
Allereerst bedankt voor je reaktie!
Voor jullie, de huidige bewoners, is het natuurlijk fijn dat er zoveel opgeknapt is.
En toen er dus ook nog deze schitterende foto's binnen van Monique Zijdervelt, zeer recent gemaakt:
Wat een deugnieten, hè
Aline zit helemaal links
het stoepje bleek in Mei 2001 onveranderd :
(al heeft ze die helemaal niet nodig, hoor...)
Achter hen moeder Alie en maar praten in haar dictafoon
daarnaast Hans met zijn vrouw Leny
......de nog steeds hoge stoep met drie treden naar de ingang, is nog steeds onveranderd.........wat er nog steeds staat op de stoep zijn aan beide zijden de pilaren met de kettingen. Deze hebben klaarblijkelijk altijd goede diensten gedaan en behoefden niet te worden gerenoveerd........
En natuurlijk bedanken we Monique heel hartelijk voor alle moeite die ze voor onze zeer populaire site heeft gedaan. Met groot plezier zullen veel van onze bezoekers deze foto's van de Eskampstraat gaan bewonderen.
Ik ben Pim Ouwens.
Kwam via mijn zoon op jullie homepage omdat ik altijd alles over Rotterdam wil weten.
Ik ben een echte Rotterdammer geboren op katendrecht.
Geweldig wat ik allemaal lees en zie over Rotterdam.
Maar wat leuk dat ik ook lees dat jullie in de Eskampstraat hebben gewoond.
Wij mijn vrouw en 2 zonen hebben ook in de Eskampstraat gewoond op 18d.
Van 1973 tot 1994 en vonden het heel prettig wonen daar.
Ik ga nu alles lezen en bekijken .......
Ik ben verlopig nog niet uitgekeken en wil u en allen die hieraan meegewerkt hebben hartelijk bedanken voor dit prachtige dokument.
Met de meeste Hoogachting groet ik jullie.
Pim Ouwens
Door toeval kwam ik op de website terecht en zag de foto van de Eskampstraat.
In 1952 waren ons gezin een van de eerste bewoners, het nummer weet ik niet meer. Ik begon daar als huisarts met een woonflat en daarnaast een praktijkflat. Het was toen een buurt in opbouw. Door een bijzondere gelegenheid kon ik uitgezonden worden naar het buitenland en werd mijn praktijk voortgezet door dr P.Bender.
H.Volker
Nog een schitterende foto van de Eskampstraat, ontvingen we van Ada van Noordwijk, de schrijfster van het boek over haar vader, het hoofd van de Ds. G.A. van der Hooftschool, K. van Noordwijk
En als Ada's scanner het weer doet, mogelijk komen er dan nog meer foto's.
En jawel hoor, nog niet alles ging perfect met de nieuwe scanner, maar die RET bushalte paal vond Aad zeer intrigerend: dit was toch niet de bushalte van lijn 32??? Wie het weet, mag het zeggen....
Ada voegt nog het volgende fragment toe uit haar boek
Boodschappen doen op de Abtsweg
Ik ben net een paar dagen thuis na een bezoekje aan Turkije.In de keuken ben ik bezig om een Turkse maaltijd in elkaar te flansen.
Om beter in de sfeer te komen heb ik een Turks bandje opgezet.
Oosterse klanken vullen de keuken.
Meeneuriënd begin ik het vlees in kleine stukjes te snijden, ik zal 'cöpsis' proberen te maken.
Heerlijk, met kleine stukjes spek ertussen.
De slager had wát gek gekeken toen ik om een stukje hard vet vroeg.
Dat was vroeger toch heel gewoon.
Terwijl ik het vet in kleine stukjes verdeel, vliegen mijn gedachten terug.
Nóg herinner ik me het boodschappenlijstje voor slager Knijf :
Een pond gehakt halfom,
een stukje varkensvlees van zes ons,
een half pond soepvlees,
een half pond hard vet..
Vader was ook dol op uierboord.
Soms stond er een bord bij de patatboer op de hoek van de Abtsweg :
Dat moest dan snel gehaald worden.
Maar aan die patatwinkel heb ik eigenlijk alleen maar hele vervelende herinneringen.
Dat komt door een gebeurtenis op die ene zaterdagavond.
We hadden toen van de Gereformeerde Jongeren Vereniging , de G.J.V., een uitwisselingsweekend met Boskoop.
Om het nog een béétje gezellig te maken gingen we met een stel patat halen.
We wilden ook wel eens over wat anders spreken dan over de Bijbel en aanverwante zaken.
We stonden dus in de patatwinkel.
Ongemerkt was het laat geworden.
Opeens ging de winkeldeur open.
Mijn vader stapte boos binnen.
"Kind, kom hier! Het is al over twaalven.!
Je kunt toch niet op de dag des Heren in de patatwinkel staan! Meteen mee naar huis".
Ik werd afgevoerd.
De boodschappen moesten we doen , als het maar even kon,, bij de gereformeerde winkeliers.
Bitterkoekjes en snoep bij mijnheer Molenaar van Jamin.
Zo'n grapjas. Kwam je om salmiakdropjes , vroeg hij: "Krijgen jullie soms visite?".
Kolen bestelden we bij de Interlokale, van de familie Klijnsmit.
Ik was jaren bevriend met één van hun dochters.
De kleding voor de mannen in ons gezin kochten we natuurlijk bij de familie Stout, ook gereformeerd.
Ondergoed haalden we bij mevrouw van oord Oord.
Dat was een lief mens.
Daar moest ik voor mijn moeder altijd onderbroeken kopen.
Nou ja; onderbroeken.
Die heten toen nog directoires.
En ik moest ze altijd nemen met een pijpje en van het merk Hollandia.
Ik heb daar ook nog eens als vakantiehulpje gewerkt.
Ik mocht haarbanden verkopen, en hemden en onderbroeken.
Geen b.h's, daar moest mevrouw bij komen.
Dan werd de ondermaat genomen met een centimeter.
Dat was een te intiem karweitje voor mij, ik was toen nog maar 16 jaar .
Soms moest ik een kopje koffie boven brengen voor zoon Nick, die dan nog in z'n pyjama zat.
Nu staat zijn naam op de deur en verkoopt hij mooie kleding.
Dan had je nog de schoenenwinkel van van Harten!
Daar moesten we zijn voor onze schoenen.
En wat voor schoenen. 'Hompen' noemde ik die!
Oerdegelijke bruine gevallen met veters.
Of hele grove sandalen die meer op mannenschoenen leken.
Terwijl ze aan de overkant veel leukere schoenen verkochten voor meisjes.
Maar ja, daar waren ze niet christelijk, en bij van Harten kreeg je een stempelkaart!
Het tiende paar schoenen kreeg je goedkoper of zoiets.
Ach, ach, wat een tijd was dat eigenlijk.
Mijn vader zal het wel goed bedoeld hebben.
Misschien moest het vroeger wel zo.
Hij was per slot ook nog ouderling in de Maranathakerk én hoofd van de christelijke Ds.G.A. van der Hooftschool.
Hij zal wel een voorbeeld hebben willen zijn.
Er is veel veranderd. En toch ook weer niet.
Samen met mijn man kochten we kleding bij Stout jr. op de Burgemeester Baumannlaan.
Bloemen halen we bij Nagelhout jr.
En bij van Oord heb ik ook wel eens wat gekocht.
Maar nu uit vrije wil, en ik draag nooit meer christelijke schoenen met veters!!!!
Zo ; de vleesstokjes zijn klaar.
Nu nog een sausje van kruiden en olijfolie maken.
De knoflooklucht komt er bovenuit.
Het ruikt al aardig Turks.
Misschien ruikt het in de Eskampstraat, waar ik vroeger op nummer 9c woonde, wel net eender, in het voorbijgaan heb ik gezien dat daar nu Turken wonen.
De Turkse muziek houdt op, het bandje is uit.
Straks, om de meeëters te plagen, zal ik het weer aanzetten.
Ik gniffel al bij die gedachte en ga de tafel dekken.
Meer verhalen over o.m. de Ds. G.A. van der Hooftschool en Overschie zijn te vinden in Ada's boek:
Schrijfster Ada van Noordwijk.
ISBN-10: 90-71343-22-7
ISBN-13:978-90-71343-22-7
Of bij schrijfster zelf: ada@schrijft.nl
Prijs: Eur 16.95, inclusief verzendkosten
Van Ada van Noordwijk ontvingen we ook nog deze foto:
Vermoedelijk is deze raadfoto omstreeks 1953 gemaakt. Wat wel zeker is dat de kinderen spelen bij straten die al gedeeltelijk gebouwd zijn in Kleinpolder-Oost. Wie herkent de flats op de achtergrond en wie herkent de kinderen en kan er iets over vertellen?
Waarop Ada reageerde met:
Op de raadfoto staat ook het woonhuis met praktijk van huisarts Bender senior aan de Eskampstraat 13a, waar ik als vijfjarige naar toe moest om mijn amandelen te laten knippen. Op 7d woonde de familie Engelfriet. Inderdaad, die Aad Engelfriet van deze Rotterdamse fotosite en historische wandeltochten door Rotterdam en andere steden.
Beste mensen, wat leuk om je oude straat zo te zien.
Ik ben geboren in 1958 en wel in de Wouwerlaan bij het overschietje het open lucht zwembad. In 1966 zijn we in de Eskampstraat beland. Daar heeft mijn moeder tot 2002, gewoond Wij woonde op nr.16 b Fam. van Hoek
Wij hebben daar een prachtige jeugd gehad, zowel mijn zus Els en mijn broertje Peter, die bekend stond als Hoekie.
Aardappeltjes bakken buiten op het grasveld, tenten maken, en de velen spelletjes die je met elkaar speelde.
In mijn beleving was de straat altijd vol met spelende kinderen.
