Alie Engelfriet-Boogaard heeft weer een verhaal geschreven over de begrafenis van Prins Hendrik in 1934. Naar aanleiding van de begrafenis van Prins Claus op 15 oktober 2002 kwam dit verhaal weer naar boven, omdat zij met een gedeelte van haar familie daarbij aanwezig is geweest.

Voordat haar verhaal wordt verteld, allereerst het artikel over Prins Hendrik, zoals dat wordt beschreven in het grote boek "Kroniek van de 20e eeuw", in het bezit van Hans natuurlijk :

Prins Hendrik onverwacht overleden
Den Haag, 3 juli 1934 - Volkomen onverwacht is om half twee vanmiddag prins Hendrik op 58-jarige leeftijd aan een hartverlamming overleden.
De Prins der Nederlanden, hertog van Mecklenburg-Schwerin, trouwde op 7 februari 1901 met koningin Wilhelmina. Tijdens zijn leven heeft prins Hendrik altijd een grote belangstelling gehad voor het sociale en economische leven in Nederland. Hij was onder andere beschermheer van de padvinderij. Ook besteedde hij veel aandacht aan bijvoorbeeld het Rode Kruis en het reddingswezen.

v.l.n.r.

Hendrik, Wilhelmina, Juliana
Tussen prins Hendrik en zijn dochter, prinses Juliana, heeft altijd een grote, hartelijke genegenheid bestaan, 'die waarschijnlijk mede haar oorsprong vond in de karaktertrek die beide gemeen hadden, namelijk wars zijn van overbodig vertoon', zoals in de kranten wordt geconstateerd.

De bijzetting van prins Hendrik in de grafkelder van de Nieuwe Kerk in Delft vindt plaats op 11 juli 1934.

En dan nu het verhaal van Alie Engelfriet-Boogaard:

Straks beleven wij de uitvaart van Prins Claus en toen ik daar zoo over dacht, kwam ineens in mijn gedachten de uitvaart van Prins Hendrik naar boven, dat zou helemaal in het wit gaan!!!

Het was in 1934. Ik was toen 13 jaar oud. Mijn ouders waren er over aan het praten en uit dat gesprek kwam de vraag, zullen wij er naar toe gaan. Wij kinderen hoorden dat verbaasd aan.
In de dertiger jaren was er een deel van de Nederlandse bevolking, die zei: "God Nederland en Oranje" en daar behoorden mijn ouders ook bij!!!

En tenslotte werd besloten om te gaan. En dat waren dan mijn ouders, mijn jongste broer en ik als allerjongste.

Toen kwamen de voorbereidingen. Mijn vader zou naar het station Hofplein gaan om te kijken hoe laat te treinen naar Delft gingen; papier en potlood nam hij mee en dat werd opgeschreven en wat een treinretour kostte naar Delft en weer terug naar Rotterdam. Mijn moeder besloot om krentenbollen te kopen voor onderweg en er zouden 2 flessen thee mee genomen worden. Het werd nog een hele bedoening!!!

Aad breekt even in met deze prent :

Het Hofplein in 1929

een enorm gezellige wirwar

LINK
Wat zien we allemaal op deze kleurenprent :

helemaal rechts een stukje van de Delftsche Poort

links van de Delftsche Poort Grand Cafe Restaurant De Kroon, wat beter te zien op de bovenste foto. Op deze bovenste foto ook het hoogspoor viadukt

dat ronde gebouw was, het klinkt gek, de symbolische toegang tot het Hofplein Station voor de trein naar Scheveningen, later kon je niet verder dan Den Haag Hollands Spoor en nu kun je naar Den Haag CS. Dit spoorlijntje was trouwens de eerste geelektrificeerde in Nederland....

op het ronde gebouw stond dan ook met grote letters : ZHESM, Zuid Hollandse Elektrische Spoorweg Maatschappij

onder de dakgoot van dat prachtige Jugendstil gebouw waren de stadswapens aangebracht van de steden waarlangs de Hofplein trein reed. Het gebouw werd voltooid in 1900, dus nog voor de demping van het Coolvest water

in het gebouw was het populaire cafe restaurant Loos ondergebracht, de naam Loos werd drie keer op de dakgoot herhaald

tussen Loos en De Kroon is een smal straatje, de 1e Weenastraat, wat onder het hoogspoor doorgaat, liep je daar door heen , dan was ergens links de ingang van Station Hofplein. Er was natuurlijk een eindje verder ook een 2e Weenastraat. Na de oorlog zijn die straatnamen vervallen, want men had de naam Weena nodig voor iets anders..

op de plaats van De Kroon werd na de oorlog Heliport aangelegd

Terug naar het verhaal van Alie :

Maar alles werd goed geregeld en de dag brak aan, dat wij naar Delft gingen. Vroeger had je nog kleding voor de zondag en dat moesten wij aandoen. Ik weet nog, dat ik het prachtig vond, een doordeweekse dag en dan je zondagse jurk aan!! Pa en Moe waren ook op z'n 's zondags en daar gingen wij die morgen naar station Hofplein en daar stond de trein, die ons naar Delft zou brengen.

Mijn broertje en ik vonden het toch wel feestelijk. Op station Delft uitstappen en ik weet nog wel, dat overal borden stonden en daar stond op, hoe je lopen moest. Mijn broertje en ik liepen voorop en Pa zei:

Jullie moeten Moe en mij de weg wijzen

en dat deden wij dan.
Pa vond ons erg knap en wij deden het goed, zei hij. Hoe meer wij in de binnenstad kwamen, hoe drukker het met menschen werd. Pa zei:

Nu gaan wij een plekje zoeken, waar wij kunnen staan en alles goed kunnen zien

En ja hoor, wij vonden een plek voor ons vieren, vóór een huis met een stoep van vier treden. En ik weet het nog goed hoor, toen ging de deur open en er kwam een mevrouw, die daar woonde en zei:

Gaat u maar op de bovenstede tree staan, dat mag hoor en dan kunt u kijken

Vriendelijk mens was dat hè???
Wij stonden al een hele tijd en kregen van Moe een krentenbol, dat smaakte lekker hoor!!! En toen zei Pa:

Stil, de stoet komt er aan

Iedereen stond stil en het was ook doodstil en bij de mannen en jongens gingen hoed en pet af. Ik weet nog, dat het plechtig was dat moment.

Daar kwam de rouwstoet aan. Alles in het wit, het dekkleed van de paarden was ook wit. Daar achter waren de trommelslagers, een heel bataljon. Er werden roffels op de trom gegeven en het was plechtig hoor. Iedereen, groot en klein, boog het hoofd en bleef zoo staan tot de stoet voorbij was.

Nu ik dit zoo schrijf zie ik het allemaal weer voor mij.

Aad voegt er aan toe, op onze site hebben we ook een verhaal over het haantjesgedrag tijdens de begrafenis van Stadhouder Willem IV in 1752....

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....