Het 2e verhaal over Cornelis Gerardus Engelfriet 26-11-1912 > 14-10-2001.
De periode tot ongeveer 1950.
Het was natuurlijk niet zo dat Cor tijdens zijn jongere jaren alleen maar moest leren en werken.
Er was ook nog tijd voor plezier en ontspanning.
Zo was zijn grote liefhebberij muziek maken, het liefst op de piano maar ook wel op de accordeon en samen met zijn boezemvriend Henk Laanen Quatre-mains "de biefstukwals" op het klavier spelen.
Ook gingen ze samen op vakantie, met de fiets naar Wolfheeze in september 1929.
Samen met vrienden en zijn broer Theo wilde ze de gasten op het feest vermaken. Diverse sketches, liedjes en wat nog meer voorkwam werden ingestudeerd. (er werd ruim van tevoren gerepeteerd)
Één van de sketches was het ballet voor lage mannen
Samen met Gerard Cats hadden ze dus een expeditie bedrijfje opgericht. Ze specialiseerde zich in verhuizingen, maar nadat er een piano uit de takels was gevallen werd dat toch wel een beetje moeilijk allemaal.
Dankzij de activiteiten op de markt kwam men er achter dat de koopman zich verplaatste van A naar B. Het expeditiebedrijf zag een nieuwe uitdaging in het verplaatsen van de handel van kooplieden naar markten in de regio.
De moderne koopman van die tijd verplaatste zich per trein, maar liep dan wel te zeulen met zijn handel om op een markt te komen. Men kreeg steeds meer handel en daar stond dan de Fa. Enca die de goederen in kisten en dozen van de diverse kooplieden bracht naar de diverse markten. Soms moest men voor dag en dauw op pad en aan het einde van de dag werd de hele santakraam weer opgehaald en dan werd alles weer klaar gezet voor de volgende dag.
Menig koopman kende inmiddels de Fa. Enca en probeerde ook met hen mee te reizen. Voor een paar centen mocht men dan op de achterklep meereizen.
Zo ging men o.a. naar de markt te Alblasserdam. Het was dan overvaren met de pont.
Tot hun vaste klanten behoorden; (boven op de wagen) Marie Seelbach, (op de motorkap) Piet Doeland en Nel Engelfriet en (voor de wagen) Barend Cats en Gerard v.d. Linden. De jongeman in korte broek is Lou Cats.
Cor en Nel kregen een dochter op 11 maart 1939. Ook dochter Carla moest zo nu en dan eens worden verplaatst, maar dat ging dan wel per kinderwagen.
De hele familie ging mee en ze gingen aan de Goejanverwellendijk wonen. De echtgenotes wierpen zich op de mode.
Er werden in die tijd veel hoeden gedragen en menig hoedje werd aan de Goejanverwellendijk gevormd, vervormd of verminkt.
De hoed met de z.g.n. Pleurisveer werd uitgevonden en bij de Goudse dames was deze erg in trek, hun klantenkring liep zéér chic-gehoed.
Ik heb altijd gedacht dat de oorlog 40-45 een heel erg leuke tijd was geweest, maar later bleek minder waar.
In Gouda had men niet zo veel last van de oorlog. Wel moest men ook in Gouda op voedsel uit, maar de omliggende boeren hadden best wat te ruilen voor een mooie hoed, vloerkleed of een paar goede sigaren of sigaretten welke werden geleverd door Jan de Groot uit Gouda.
Maar wat later in de oorlogsjaren moest er worden gefietst naar o.a. Gorinchem of zelfs naar de Veluwe. De fietsbanden werden gevuld met gras en dat viel niet mee, want na enkele kilometers moesten de banden worden bijgevuld.
De boeren in de omgeving van Gouda waren niet meer om te kopen met de inmiddels toch wel karig geworden attributen. Cor en Theo brachten iedere week een rantsoen drank mee en dan was het weer feest op de dijk.
Tijdens het schrijven van dit gebeuren schiet mij nog een mooi verhaal te binnen:
Op de Goejanverwellendijk hadden ze buren. Het was een groot gezin waar armoe troef was. Ondanks alles was de buurvrouw een proper mens en op zekere dag wilde zij haar vitrage wassen. Helaas wist zij niet dat deze vitrage meer uit papiervezels dan uit katoen bestond en na enkele uurtjes weken in een emmer met water was de hele boel opgelost.
Hun oudste zoon kwam thuis, zag de emmer en dacht, há lekker, moeder heeft pap gemaakt. Met wat surrogaatsuiker lepelde hij een deel van moeders vitrage op.
Maar zo te zien beleefde men aan de dijk een rustige en weldadige tijd.
Toch werden er later op verjaardagen alleen maar leuke dingen verteld over de periode tijdens en vlak na de tweede wereldoorlog.
Als kind vond ik het dan jammer dat ik die tijd niet had mogen mee maken.
Heel veel later hoorde ik van mijn schoonmoeder, die in Rotterdam Crooswijk woonde heel andere verhalen.
Maar ook aan de oorlog kwam gelukkig een einde en er werd verhuisd (wordt nog eens een soort hobby) naar de Westhaven 16 te Gouda.
Een soort van herenhuis werd gehuurd, samen met broer Theo, die inmiddels ook was getrouwd.
Vader en moeder C.G. Engelfriet Sr. vertrokken naar Rotterdam en verhuisden naar de Pleinweg.
Zo noemt ze mij nog steeds trouwens.
Het leven op de Westhaven kwam op gang. Zo was er een heel erg lange tuin met achterin een prieel, waar voor de kinderen een schommel was opgehangen. Ook werden daar vaak spannende verhalen verteld door vrienden van onze ouders.
Ondanks alles was het voor de kinderen, Carla, Rob, Kees en mijn persoontje een fijne tijd om aan terug te denken. Om ooit eens de hele zaak later te kunnen navertellen werden er ook foto's gemaakt. Foto's vertellen vaak heel erg veel.
Op de foto in de box kan men zien welk een barbaarse jeugd wij hadden.
Met vier jongens in een te krappe box, dat is om moeilijkheden vragen en toch is het allemaal nog goed gekomen.
In de box staan Rob Engelfriet, Bobby van Keulen (zoon van markthulp Netty van Keulen die later ook als demonstratrice was te bewonderen in de Bijenkorf), Kees Engelfriet en de kleinste dat ben ik.
Als er een lezer(es) is die denkt, waar hebben ze het nu over, klik dan effe op deze fraaie link.........
Zo werd er ook weer geďnvesteerd in een nieuwe bedrijfswagen. Een Renaultbus met reclame er op was toch wel iets om trots op te zijn.
Met enige trots mocht ik ook op de foto met deze bus.
Het huis stond vol bloemen en als ik naar het bankstel kijk dan denk ik
je moet er toch niet aan denken om als kind op zo'n bankstel te moeten zitten, zeker met je korte broek aan. (Hans, dit verklaard veel over de kuiten)
