- De Twentsche Bank aan de Blaak 28 Rotterdam
- De ABN aan de Blaak 34 Rotterdam
- De ABN Weissenbruchlaan 68 Rotterdam
- De ABN 't Plateau Spijkenisse
- De ABN Hoogvliet
- De ABN AMRO Hoogvliet
- De ABN AMRO Hellevoetsluis
- De ABN AMRO Rozenburg
- De ABN AMRO Spijkenisse maar nu aan de Raadhuislaan
want dit verhaal over zijn bankleven in een notendop zit er weer op
| Klik hier om terug te gaan naar deel 15 |
|---|
Vol lof was mijn directeur over het afschaffen van de bladendepots. Wat hem in jaren niet was gelukt, was nu in die vier weken wel gelukt en dat scheelde heel veel werk..
Zo zachtjes aan waren wij toch wel een echt commercieel kantoor geworden. De openingstijden van kantoor waren van 09.00 uur 's morgens tot 15.00 uur 's middags. Maar zo nauw namen wij het niet. De cliënt ging voor en vaak nog om 16.30 uur zag je nog cliënten op het kantoor.
Wij hadden ook vele vaak vermogende cliënten in het bejaardentehuis aan de Adriaan van der Doeslaan. Het was geen tehuis met kleine kamertjes, maar heuse appartementen, die allemaal eigendom waren van de bewoners.
Steeds meer kregen wij het idee, dat het een goed plan zou zijn om in dat tehuis een "zittingsuur" te houden ten behoeve van de bewoners. Nu, ik mocht dat plan weer opzetten en uiteindelijk ook uitvoeren. Overleg met de directie van het tehuis over plaats en tijdstip, wat voor diensten konden wij aanbieden, zou hier belangstelling voor bestaan? Kortom……er moest een bescheiden marktonderzoek worden gedaan. En hoe doe je dat dan? Wel, ik stelde een soort enqûete samen, die alle bewoners ( ca. 100) ontvingen. Wij hadden in die tijd nog geen kopieerapparaat. Maar ik had overal mijn relaties, dus maar even bellen met mijn opvolger op de Blaak, want die had toch immers jaren op de adresseerafdeling gewerkt? Hij begreep mij direct en zou ervoor zorgen, dat ik zo spoedig mogelijk ruim 250 enqûeteformulieren zou ontvangen. Dan kon ik twee maal mailen en zo hoort dat ook. De belangstelling bleek overweldigend en niet alleen van relaties van ons eigen kantoor. Als laatste nog even een standaard laten maken met het vignet van de bank en een pijl, waar ik zou komen te zitten en toen brak het eigenlijke "zittingsuur" aan.
Gewapend met een grote tas met allerlei formulieren en natuurlijk met geld, ging ik naar dat betreffende tehuis. Het werd een groot succes. Vele bejaarden waren slecht ter been en vonden het een uitkomst, dat de bank naar hen toekwam, immers rollators en scotemobiels bestonden toen nog niet. In de eerste periode liep dat "zittingsuur" wel eens uit tot 2 ½ uur. En dan maar weer gepakt en gezakt met allerlei betalingsopdrachten, dividenden en coupons, uitbetaalde stukken en cheques en van alles en nog wat weer terug naar kantoor.
Al met al hebben deze "zittingsuren" toch wel enige tijd geduurd. Naar ik heb begrepen, is dit (helaas) later opgehouden.
In die tijd werden de betaalcheques uitgevonden en werden op grote schaal onder de cliënten verspreid. Op ons kantoor was dat niet zo'n probleem, want onze gemiddelde cliënt was wel goed voor 30 cheques met een garantie ad ƒ 100,00 per cheque. Maar niet iedereen wilde hier aan. Dus er moest flink reclame worden gemaakt; vooral door de dames aan de balie, wat redelijk lukte. Het is mij in die periode éénmaal gebeurd, dat ik door een goede relatie werd aangesproken hierover. Op aandringen van het baliepersoneel had ook hij betaalcheques besteld; die werden toen nog per post naar het huisadres verzonden. Nou, hij vond het geweldig om op deze wijze te betalen. Het was veilig en je hoefde geen contant geld meer te hebben. Maar wat hij niet verwacht had, was het feit, dat al deze cheques van zijn rekening werden afgeschreven. Dat was niet zijn bedoeling, want hij had deze cheques toch "gratis" van de bank ontvangen?
Ik heb hem natuurlijk het e.e.a. uitgelegd, maar hij bleef of wilde het maar niet begrijpen. Uiteindelijk was hij wel overtuigd, maar die betaalcheques moest hij niet meer. En morrend verliet hij toen het kantoor, want dit alles had hem toch wel zo'n ƒ 3.000,00 gekost!!!
Het aantal cliënten van ons kantoor steeg gestaag. Er was inmiddels ook een nieuwe wijk gebouwd, die de naam 110 Morgen had gekregen. Daar woonden nu niet de zeer vermogende cliënten, zoals wij dat gewend waren, maar dat was voor ons geen enkel probleem, want wij waren toch een bank voor iedereen?
Maar dat liep op een gegeven moment toch fout. Op kantoor beschikten wij wel over saldilijsten, maar die werden eigenlijk nooit gebruikt, omdat de cliënten wel goed waren voor hun geld. En zo behandelden wij ook de cliënten van de wijk 110 Morgen. Totdat…..op een gegeven moment wij een telefoontje kregen van de afdeling kredieten van kantoor Blaak Die had geconstateerd, dat er een flinke toename was ontstaan van debetstanden (rood staan). Dit fenomeen deed zich op vele kantoren voor, reden dat ook wij in het vervolg van alle cliënten kopie dagafschriften ontvingen om zodoende dit in de gaten te houden. Het bleek al heel snel, dat het verstrekken van betaalcheques aan veel van die cliënten hen noodlottig was geworden. Men had teveel geld uitgegeven, de bank stond echter wel garant voor ƒ 100,00 per cheque, maar de rekeningen van de cliënten werden hiervoor belast. Inmiddels werd deze wijk in het vervolg door ons 110 Zorgen genoemd.
En zo moest e.e.a. weer worden opgezet. Het woord debiteurenbewaking werd uitgevonden en aan mij weer de schone taak ook dit weer te regelen. Voor het eerst op dit kantoor werden hierna persoonlijke leningen en later flexibele kredieten verstrekt. Deze laatste vorm van krediet werd aanvankelijk ABN Plankrediet genoemd. In mijn latere bankleven zou ik hier nog veelvuldig mee te maken krijgen
