klik hier om terug te gaan naar deel 7
In Keulen hadden we drie kwartier de tijd voor de trein vertrok. De aanlegsteiger van de boot was 5 minuten gaans van de Keulse Dom, de wereldberoemde kathedraal.

Jammer genoeg was er een lof (kerkdienst), zodat we achter in de kerk moesten blijven staan. Wel konden we een indruk krijgen van het monumentale bouwwerk.

In de kerk beleefden we 'n merkwaardig voorval. Mevrouw van Overbeek (wie anders?) gaf een klein doosje aan Wia, die niet goed wist wat ze ermee moest doen. Iemand zei haar, dat ze het voor haar ogen moest houden en moest knippen. Het was een kijkdoosje met plaatjes van de Rijn. Wia was ijverig aan het knippen, toen ze een por in haar rug kreeg van een verbouwereerde rood geüniformeerde koster. Hij beet haar toe: niet fotograferen, dat is streng verboden. De omstanders dreigden in lachen uit te barsten , een ander stond van verholen plezier zijn hoed haast op te eten; het onschuldige gezicht van Wia en dat van de plichtmatige koster vormden een schril contrast

Om half zeven was het in de drukke stationshal van Keulen neuzen tellen; het gezelschap bleek compleet, niemand was kwaad weggelopen. Op het vijfde perron stonden onze koffers en reistassen netjes in de rij op hun eigenaars te wachten. Na enige ogenblikken stoof de Loreley-expres het station binnen en werd onze gereserveerde wagon aangekoppeld. De biljetten "Siebel 50"lagen als stille getuigen van de heenreis op de grond

Zodra we gezeten waren en de trein zich in beweging zette, maakte een volijverige gerant-kelner ons duidelijk, dat het uur van eten had geslagen. Hij begon met enthousiasme plaatskaartjes uit te delen voor de restauratiewagon. Hoewel niemand rammelde van de honger en we liever nog een half uurtje met eten wilden wachten, schreeuwde de man ons toe, dat het de hoogste tijd was. En of we maar subiet met 42 personen wilden komen. Trek of geen trek. Ordnung muss sein!

En daar gingen we dan, in ganzenmars. Het leek wel opzet van de man om iets aan onze spijsvertering te doen, want sommigen kregen het gevoel of ze naar Venlo moesten lopen. Wagen na wagen werd gepasseerd, er kwam geen eind aan. Eindelijk begon het naar soep te ruiken en zie daar: het rijdend restaurant lag binnen oogbereik

De gezelligheid op deze laatste maaltijd van onze reis was er weer. Ze werd nog verhoogd door een "behoorlijk" flesje met sherry, port of vermouth, om de eet - of lachlust op te wekken. Het diner bestond uit een ondefinieerbaar voorgerecht, dat nochtans lekker smaakte, bouillonsoep, ossentong met worteltjes en fruit-compote, besprenkeld met wijn of bier en een kopje koffie toe. Tijdens de maaltijd passeerden we de grens; van de douane hebben we heel weinig gemerkt. Wel herinneren we ons een heel dikke welgedane marechaussee, die dit traject tijdens dinertijd schijnbaar veel heeft gereden

klik hier om verder te gaan naar deel 9

---

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....