De tweede attractie 's morgens was een reisje met de bergbaan de Malberg op. Het lag aan de overkant van de rivier, een kwartiertje gaans. Het steile baantje was de oorzaak van enkele benauwde gezichten. Zo iets van: ééns, maar nooit wéér. Er werd druk gefilosofeerd tijdens de rit over de sterkte van de kabel en wat er zou gebeuren als…..
Deze bergbaan is volgens de beambte de steilste van Europa. De eerste helft klimt 42%, de tweede helft 58%. Degenen die uit angst of hoogtevrees niet zijn meegegaan, hebben zeker iets moois gemist
De heer Gianotten had evenwel na 100 meter al spijt: angstig greep hij de leuning van de zitplaatsen en staarde voor zich uit. "Kijk eens achterom, wat prachtig!" riepen wij, maar al wat achterom keek, de heer Gianotten niet. Men hoorde hem denken: "stond ik maar achter de toonbank een horloge te verkopen". Zijn problemen om het vege lijf te redden werden nog vergroot vanwege de terugreis, want hij wilde terug gaan lopen. Wij vertelden hem dat het ongeveer anderhalf uur lopen was om beneden te komen en hij dus wel met de tandradbaan mee terug moest. Zijn gezicht werd slechts bedroefder
Op het uitzichtterras op de Malberg werd het een genoeglijk koffie-uurtje. Velen klauterden nog hoger naar de oude toren en genoten van het prachtige panorama. Toen we nog met z'n vieren aan een tafeltje op het terras zaten, zei de nogal praatzieke koffiejuffrouw (ze was een hübsche grootmoeder) in volle ernst, dat juffrouw Blom en mijnheer Aart een paar aardige dochters hadden, Conny en José!
Even daarna arriveerde het hele gezelschap en toen vond "grootmoeder, dat we wel een héél grote familie hadden
Om half twaalf rammelden we in het bergtreintje naar beneden en enkelen slaakten een zucht van verlichting toen de begane grond bereikt was. Er was echter geen blijder en gelukkiger gezicht dan dat van de heer Gianotten, toen hij voet op vaste bodem zette. Hij liet zich zelfs nog de werking van de tandradbaan uitleggen en bedankte de beambte voor de mooie maar zeer gevaarlijke tocht
Tijdens de bergrit hadden enige dames, mej.van Rossum, mevrouw Gunters en mevrouw van Heukelum meer culturele belangstelling voor de fraaie Russische kerk en voor een wandeling door het met voorjaarsbloemen versierde park. De interesse van mej.van Til ging uit naar tearooms en gebakzaken, waar ze haar laatste Marken omzette in koffie met grote stukken taart. De belangstelling bij Leny uit Amsterdam en Hans uit Rotterdam lag weer anders. Zij raakten hun energie kwijt op een waterfiets. Of daarbij veel getrapt is geworden, is iets waar we niet achter zijn gekomen
Tegen half één duidde het geroezemoes in de hotelhal erop, dat het uur van vertrek uit Bad Ems was aangebroken. De talrijke koffers en reistassen in de hal werden in de autobussen geladen. Ieder werd verzocht zich ervan te vergewissen of zijn bagage aanwezig was. Het zal wel kloppen, dat dachten we tenminste….
De bustocht naar Koblenz verliep vlot. Om 01.00 uur stonden we bij de aanlegsteiger van de boot. Plotseling onrust in het gezelschap. De heer Wielinga miste zijn koffer, van Drunick zijn regenjas, Coby Murk haar fototoestel. Het laatste geval werd snel opgelost. Ze had het toestel in de bus laten liggen en de heer Gunters had er zich over ontfermd. Een enthousiaste zoen van de dolblije Coby werd zijn beloning. Aan de andere vermissingen was op dat moment weinig te doen .Mevrouw van Overbeek stelde zich spontaan beschikbaar de volgende week de koffer in Bad Ems op te halen. De heer Wielinga ging niet direct op dit aanbod in
