Mijn Vader was Hoofd eener Openbaren Lageren School, te weten de School A22 voor G.L.O. (Gewoon Lager Onderwijs) in de Willem Barentzstraat op het Noordereiland. Mijn vader vervulde die functie vanaf halverwege de jaren twintig tot de oorlog.
Zijn er mensen, die bij mijn Vader op school hebben gezeten ? Ik ben zooooo benieuwd naar verhalen over hem ....
Via onze site kwam Cees Alie op het spoor. Samen met Hans hebben ze Alie opgezocht en daar gaat dit verhaal over....., maar Cees is ook bezig om zijn herinneringen aan onze site toe te voegen, klik maar eens HIER
Ook over zijn jeugd, heeft Cees een verhaal, klik maar even HIER
Sedert de start van onze familie website staat op onze site dus al ruim drie jaar de bovenstaande foto's van Opa Boogaard, destijds hoofd ener lagere school op het Noordereiland in Rotterdam.
Dat is dus de vader van onze moeder Alie. Opa Boogaard is al in 1951 overleden, maar onze moeder spreekt nog altijd met aandacht en ontzag over haar vader. Zo stelde zij dus ooit eens de vraag of er nog leerlingen zouden zijn, die haar vader nog gekend hebben en of zij alsdan willen reageren.
Nou dachten wij eigenlijk allemaal, dat daar nooit iets van terecht zou komen, want hoe oud moesten deze leerlingen dan wel nu in 2003 niet zijn?? Reeds ruim de 70 jaren gepasseerd of zelfs niet 80 jaar!!! In al die jaren ontvingen wij dus geen enkele reactie op ons verzoek tot………….jawel……………4 augustus 2003 kwam via Aad onderstaande e-mail binnen:
Beste familie,
Wat ben ik geschrokken en totaal ondersteboven toen ik ontdekte, dat ik eindelijk beet had, mijn oude en zeer geliefde meester. Als ik veel om iemand gegeven heb, is het wel mijn meester, meester Boogaard. 4 jaar heb ik bij hem in de klas mogen zitten op de openbare school aan de Willem-Barentzstraat met het grote zwarte hek er voor. Of ik hem nu volgde of hij mij, maar wij bleven bij elkaar, dat gevoel had ik. Niet dat ik nu speciaal zijn beste leerling was, dat in geen geval, wel kon ik goed leren. Moest altijd als er gebeld werd de deur open doen en aan de meester vermelden wei er was.
En ook moest ik altijd de bel luiden, als het pauze was, als de school uit ging en wat ik vooral moest doen? 11.15 uur moest ik naar slager Rietdijk in de v.d. Takstraat berliner leverworst halen en gelijk bij de RMI op het Burg.Hofmanplein, want dat was zijn lunch.
In de eerste klas kwam ik bij juffrouw Meerman, in de tweede klas bij juffrouw Snijder en dat werd wel eens overgenomen door meester Mosterd of meester Advocaat en later kregen wij daar nog een godsdienstonderwijzer aan toegevoegd dhr.Zuiddam en dat was op donderdagmiddag.
Er gaat momenteel heel wat in mij om, daar ben ik dan ook 76 jaar voor en ik zou dan ook uren nee dagen kunnen vertellen, hij was alles voor me, vader, moeder en mijn meester, waar ik in moeilijke momenten bij terecht kon. Maar ik kan wel blijven vertellen. Ik zie nog de portiek op het Pijnackerplein, op de geschilderde zijmuur naast de groene deur met sierlijke letters D. BOOGAARD. Zo zou ik wel uren door kunnen gaan, maar nog liever zou ik eens kennis willen maken. Groetend,
C.Vrijenhoek.
Natuurlijk was ik weer eens op vakantie, dus ik kon niet gelijk reageren.
Maar op maandag 11 augustus 2003 mailde ik terug naar Cees Vrijenhoek
Geachte heer Vrijenhoek,
U zult wel denken: van wie ontvang ik nu weer een e-mail?
Welnu, ik zal mij eerst eens even voorstellen:
Mijn naam is Hans Engelfriet en ik ben de oudste zoon van mijn moeder Alie Engelfriet-Boogaard, zij is weer de dochter van mijn opa dus: Dingeman Boogaard.
Ook ik ben een medewerker aan onze familiesite, net zoals alle andere familie (zie cc. adressenbalk). Alle belangrijke e-mails sturen wij altijd naar elkaar, vandaar. In ons jargon word ik altijd "het stamhoofd"genoemd, een soort pr functie dus. Nou ik neem die taak altijd serieus op en tracht dan ook altijd kontakten te leggen met mensen die op één of andere manier nader kontakt met ons willen zoeken. Zie ook ons verhaal met het interview, wat ik samen met mijn moeder heb gehouden en dat is geplaatst in Rotterdams Dagblad.
Maar goed nu terug naar uw e-mail van afgelopen maandag 4 augustus j.l.
Het is inderdaad zo, dat vooral mijn moeder zeer ingenomen was met deze e-mail( een e-mail noemt zij trouwens een emiel....), maar dat terzijde. Zelf vroegen wij ons ook al zeker 3 jaar af of er inderdaad nog mensen in leven zij, die zouden kunnen reageren op onze vraag aangaande onze Opa Boogaard. En dan nu na 3 jaar…..het is ongelofelijk, dat er nu toch een reactie op gekomen is en wel van u. Mijn moeder heeft inmiddels kennis genomen van uw e-mail, want zelf heeft zij geen pc en alle mails komen binnen bij mijn broer Aad en die stuurt dat dan weer door naar iemand van de familie en die zorgt weer, dat moeder die e-mail ontvangt. Nou deze e-mail is natuurlijk vooraf gegaan aan telefonisch kontakt door mijn broer Aad. Helaas kon hij mij niet bereiken, want ik was met vakantie. Maar ook tijdens de vakantie heb ik voortdurend kontakt met mijn moeder via de telefoon en zo hoorde ik vorige week dinsdag van het bestaan van deze mail.
Ook kan ik u zeggen, dat ik hier ontzettent blij mee ben, vooral voor mijn moeder, die al bijna de hoop op een reactie had opgegeven. Vooral uw woorden, dat mijn opa voor u alles was zoals vader, moeder en mijn meester heeft ons allen zeer getroffen en vooral mijn moeder.
Ik heb inmiddels van mijn moeder begrepen, dat zij al telefonisch kontakt met u heeft gehad, wat volgens haar zeggen heel erg leuk is geweest. Toen ik haar vorige week aan de lijn had, vertelde zij alles hierover en ook alle namen rolde weer over de telefoon. Als het niet zo warm meer is, zal zij dit alles op papier zetten, zodat wij weer een verhaal kunnen toevoegen aan onze site. Mijn moeder heeft een ijzersterk geheugen en vooral in namen van alle leerkrachten van vroeger op de school van haar vader is zij ijzersterk. Maar het zou nog veel leuker zijn, indien het tot een ontmoeting zou kunnen komen tussen u en mijn moeder. Zelf zou ik het ook leuk vinden om er alsdan bij aanwezig te zijn.
Uit uw e-mail begrijp ik, dat u woonachtig bent in Goes; nu dat is voor mij een bekende plaats, want daar kom ik regelmatig, want er woont familie van mijn vrouw. Zoals u al heeft begrepen woont mijn moeder nog steeds in Rotterdam, maar nu al jaren in wijk Ommoord, vlakbij de Alexanderpolder. Het zou leuk zijn om op korte termijn een afspraak met u te maken, zodat u haar kunt bezoeken. Zelf is zij niet meer in staat om weg te gaan en ook vervoer door één van de kinderen met de auto naar Goes lijkt niet meer tot de mogelijkheden te behoren.
Misschien kunt u in eerste instantie de reis naar mij ondernemen, want ik woon ook niet zover van Goes nl. in Hellevoetsluis en dat is maar zo'n 80 km. van Goes. Ik rijd dan altijd via de Haringvlietbrug naar Zeeland via de bekende Zeelandbrug naar Goes.
U kunt mij natuurlijk ook per telefoon bereiken. U kunt ervan verzekerd zijn, dat u mij en vooral mijn moeder hier een zeer groot plezier mee doet.
Ik hoop spoedig iets van u te mogen vernemen en dat zou leuk zijn, want morgenmiddag (12-08-2003) ga ik weer naar haar toe om zoals gebruikelijk weer van alles en nog wat voor haar te regelen, zoals ik dat al ruim 10 jaren doe.
Met vriendelijke groet,
Hans Engelfriet.
En Cees had hierop zitten wachten, want onmiddellijk ontving ik zijn antwoord:
Gegroet, groot stamhoofd.
Maar laten wij eerst eens beginnen met elkaar bij de voornaam te noemen. Ik ben Cees en jij Hans, dan zij wij er gelijk maar doorheen. Ik hoop, dat je het er mee eens bent.
Vanmiddag ontving je mailtje en dat was natuurlijk erg leuk. Ik had tenminste het gevoel, dat kan niet meer stuk en daar ik de eerste ben die na 3 jaar gereageerd heeft, vond ik, dat ik direct een oproep op de seniorweb moest plaatsen, want na veel denken vond ik in mijn gedachten nog een paar namen en voor zover zij nog leven en achter de pc zitten zich bij mij zouden melden, zodat ik hen een e-mailadres zou geven, dat betrekking zou hebben op de directe familie van meester Boogaard. En dat wij misschien dan wat op touw kunnen zetten. Dat wilde ik je eerst even laten weten: van mijn kant zal ik alles proberen.
En wat het verhaal in het Rotterdams Dagblad betreft, dat moet ik zeker lezen. En wat uw moeder betreft, dat zij met mijn emiel ondersteboven was na 3 jaar, dat kan ik mij voorstellen, daar rekent toch mooi niemand meer op, ja toch? Inmiddels hebben wij ook al telefonisch kontakt met elkaar gehad. Wat een vrouw: het klikte meteen en ik was er van overtuigd, dat dit een vast kontakt zou worden. 83 jaar en zo'n vrouw met zo'n zonnig karakter en geheugen en dat werd versterkt door het kontakt, dat ik met uw zoon had en met iemand, die mij antwoordde met een mailtje.
Ja en even vertellen hoe het begon. Ik was via quick op zoek naar een Dingeman en tot mijn verbazing ……bingo……en nog wel Boogaard. Ik las verder en toen stond er ineens: hoe komen ze nu aan een foto van mijn vader of zoiets dergelijks. Toen heb ik aangeklikt en daar begon het verhaal. Nou toen: hou je vast, het verhaal begon met iets waar ik niets vanaf wist, maar nu komt het. Pijnackerplein 7b en ik zag gelijk niets anders meer. Ik kreeg kippenvel overal en riep mijn vrouw en die kwam gelijk en vroeg wat of er met mij aan de hand was. Ik zeg tegen haar, wat ik nu meemaak, er is hier een kerel, die heeft het over mijn onderwijzer, maar die noemt geheel iets anders en ik weet zeker, dat hij op het Pijnackerplein 7b woonde en niemand anders.
Maar toen ik verder draaide kwam de aap uit de mouw, maar ik zag alleen maar het Pijnackerplein 7b en dat kon ik zo goed voor mij halen met van die sierlijke letters op de geschilderde zijkant van het portiek. Leuk hè, had je haast een boze mail gehad, dat je er niets van wist.
Dat wij elkaar met zijn allen zullen ontmoeten, dat staat voor mij vast. Ook vernam ik, dat u wel vaak in Goes komt en dan lijkt mij het een kleine moeite om eens een afspraak te maken voor een ontmoeting en voor mij is het net zo makkelijk eerst naar Hellevoetsluis te komen, want daar rijd ik dikwijls als ik naar Den Briel rijd. Maar wij bellen elkaar eerst, want per slot van zaken eerst uw moeder zien, want wij hebben elkaar wat te vertellen en als dat met zijn allen leuk bij elkaar kan gebeuren, nou ik zie het al voor mij. Dat uw moeder 6 jaar ouder moest zijn dan ik, daar zat ik goed mee.
Morgen 12-08-2003 gaat u naar uw moeder. Dan kunt u haar alvast voorbereiden, dat wij elkaar snel zullen zien. Want mijn vakantie is gepland van 05-09-2003 t/m 26-09-2003. Alles voor haar regelen, fijn dat u dat kan doen. Dat u wat van zich zou laten horen was mij bekend.
Zoontje tot ziens hoop ik en doe uw moeder Alie de groeten van mij en mijn vrouw.
Cees Vrijenhoek.
Van al deze e-mails genoot de gehele internetfamilie mee, hoewel ik niet zo'n voorstander ben van "sliertemielen".
Op 15 augustus 2003 werd de afspraak voor een ontmoeting gemaakt op 26-08-2003 bij moeder thuis. En alhoewel Cees geen onbekende is in Rotterdam, vond hij het toch wel ingewikkeld om het adres van moeder te vinden. Cees woont in Goes en de mooie rit door de duinen naar Hellevoetsluis zag hij wel zitten.
Welnu, dan maar weer even mijn routeplanner gemaakt van benzinepomp, naar stoplicht, links en rechts en dan over alle drempels kom je vanzelf bij het huis van het stamhoofd in Hellevoetsluis.
Maar helaas ging dit feest niet door. Mede door de enorme hitte van dit jaar (2003) kreeg moeder problemen met haar gezondheid en werd op 19 augustus 2003 weer opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig mocht zijn op 22 augustus 2003 weer naar huis, maar de ontmoeting op 26 augustus 2003 was haar toch iets te veel.
Aangezien Cees vanaf 5 september 2003 tot en met 26 september 2003 zonodig met vakantie moest, werd de afspraak dus verschoven tot ná zijn vakantie.
Cees had hier natuurlijk alle begrip voor, maar later erkende hij wel, dat hij toch wel benauwd is geweest of de door hem zo gewenste ontmoeting wel tot stand zou komen. En dus ook in de vakantie bleef hij wel de kontakten onderhouden.
Nu ontvangen wij het gehele jaar vele kaarten van allerlei familie en bekenden vanuit alle windstreken en toen plotseling…………….13 september 2003 rolde er een kaart in de bus afkomstig van Landal Green Parks met " groeten uit putten "et als afzender Cees en Annie.
Nu, wij kenden zo gauw geen Cees en Annie, maar ook deze kaart ging weer bij de verzameling op onze koelkast.
Na enkele dagen werd het mij duidelijk. Moeder belde met de mededeling, dat ook zij een kaart had ontvangen van Cees en Annie. En nu ging er een lichtje bij mij branden, want mijn raderen waren nog steeds vanwege de hitte met vakantie. Wat heeft moeder toch een geheugen, zij wist direct van wie die kaart was, waar ik dagen over heb gedacht: van wie zou die kaart nou zijn????
Beste Hans,
Wij zijn weer terug van vakantie. Wat hebben wij een prachtig weer gehad ( op één dag regen na), maar het is toch leuk om weer thuis te zijn.
Wij hopen, dat bij jullie alles nog gezond is en zeker met jouw moeder. Ik heb haar nog niet gebeld, want ik dacht: eerst maar een emieltje naar Hans en dan hoor ik wel hoe of wat.
In ieder geval gaat het oude leventje weer beginnen en dat is ook best leuk, maar voorlopig slaan wij onze handen nog steeds op de verkeerde plaats.
Hans, jij laat het natuurlijk aan jouw moeder weten en dan hoor ik van jou wat de nieuwe afspraak zak zijn. Ik heb alle tijd, daarom laat ik het aan jou over. Allemaal de groetjes en tot horens.
Cees en Annie.
Direct maar weer even naar moeder Alie gebeld om nu een definitieve afspraak te maken. Uiteindelijk kwamen wij er weer uit, zoals moeder dit altijd noemt. Donderdag 9 oktober 2003 zou Cees naar mij in Hellevoetsluis komen en zo tegen 13.00 uur zouden wij dan gezamenlijk in mijn auto richting moeder rijden.
En zo brak de dag aan van 9 oktober 2003 met redelijk weer en alle hitte was inmiddels verdwenen.
Nu weet ik hoe moeilijk het is ondanks mijn overduidelijke routeplanner om mijn huis te vinden. Als je even niet goed oplet, rijd je er inderdaad zo voorbij. En dat klopte ook. Op tijd stond ik al op de uitkijk en inderdaad zo tegen 13.00 uur reed er inderdaad een onbekende auto mijn huis voorbij. Maar even keren in de andere straat en jawel hoor, daar was Cees Vrijenhoek, hij kon nog uitstekend voor mijn deur parkeren.
Een wens van moeder Alie ging dan eindelijk in vervulling en niet alleen voor haar, want Cees had hier ook al lang naar uitgekeken.
Nu was ik vergeten een bloemetje voor moeder mee te nemen, maar Cees had hier wel aan gedacht. Vanuit Goes had hij een mooi bloemstukje voor moeder meegenomen.
Veel stond al vermeld in zijn e-mails. Hij was gedurende een aantal jaren het vaste hulpje van meester Boogaard en moest dan ook allerlei klusjes voor hem doen zoals altijd de bel luiden en boodschappen voor hem doen bij de winkels op het Noordereiland. Brood en beleg werden door hem ook gekocht. Opmerkelijk was wel, dat moeder altijd dacht, dat haar vader oude kaas op zijn boterhammen at. Maar volgens Cees was dit altijd Berlinerleverworst.
Ook bleek, dat opa Boogaard toen al zorgde voor de mensen, die arm waren op het Noordereiland. Hij gaf dan opdracht aan zijn vrouw om een pakje met inhoud klaar te maken en hij bezorgde dit persoonlijk bij die mensen thuis.
Ook hielp hij de mensen door het vele verdriet wat zij wel eens hadden, wanneer tijdens het spelen van kinderen op de boten in de Maas er wel eens iemand verdronken was.
Zeer sterke herinneringen heeft Cees nog steeds aan dat statige pand op het Pijnackerplein 7b. Hij ziet het nog voor zich: de zeer mooi geschilderde letters met:
Dit waren zo maar wat fragmenten van zijn verhaal, want de tijd is ook die middag omgevlogen en Cees wilde toch weer zo om 18.00 uur thuis zijn.
Maar ik hield de tijd goed in de garen en zo tegen 16.00 uur gaf ik maar aan, dat wij weer moesten opstappen. Nou, dat ging niet gemakkelijk. Wij bleven maar kletsen en kletsen en kletsen.
Maar toch om ca. 16.20 uur kon ik mijn wagen weer starten richting Hellevoetsluis, waar wij iets over vijf uur arriveerden door alle files heen.
Wij hadden allemaal een fantastische middag gehad en Cees heeft beloofd om samen met zijn vrouw nog eens bij moeder langs te gaan. Nou, dat komt dan goed uit, want ik kwam er later achter, dat ik nog wat was vergeten. Het staatsieportret van moeder Alie en Cees samen ben ik vergeten, dus dat komt nog de volgende keer.
Gelukkig is Cees 's avonds veilig weer thuis gekomen, dat heeft hij mij doorgebeld en natuurlijk belde moeder mij 's avonds ook nog. Ook zij had weer een kostelijke middag gehad.
Cees blijkt ook een beetje te kunnen schrijven. Al tijdens zijn bezoek aan moeder heeft hij heel wat verteld over zijn belevenissen van de eerste dagen van de 2e wereldoorlog. Maar dat staat al op onze site, klik maar eens HIER.
Ik hoop, dat ook dit kontakt mag uitgroeien tot een blijvend kontakt en verdere bezoeken van Cees met zijn vrouw aan moeder Alie.
