Maar plichtsgetrouw ging vader Piet toch maar weer terug naar de Nieuwe Binnenweg, eigenlijk dus weer terug van weggeweest. Nu was hij zelf winkelchef en dus verantwoordelijk voor zijn eigen toko.
Een aantal dames waren daar ook werkzaam. Maar in die jaren ging deze vestiging sterk achteruit. Uiteindelijk werkte hij daar nog met één medewerkster t.w. Debbie van Baalen, woonachtig in Maassluis.
Vanuit mijn werk bij de bank op de Blaak, ging ik vader vaak van de zaak ophalen om zo gezamenlijk naar huis te gaan, maar nu in Overschie, waar wij inmiddels medio jaren '60 naar toe waren verhuisd, Vanaf de Nieuwe Binnenweg liepen wij dan eerst naar de Mathenesserlaan om dan met tramlijn 11 naar het Mathenesserplein te rijden en aldaar buslijn 32 te nemen naar ons huis aan de Eskampstraat 7d in Overschie.
Ook in de latere jaren, toen ik beschikte over een eigen echte auto, zwarte Volkswagen Kever met het kenteken GF-21-46, haalde ik mijn vader op vanuit de winkel altijd ook op zaterdagavond.
de trots van de familie
volgens Hans was het kenteken nummer :
GF - 21 - 46
Ik hielp dan mee met het tellen van de gouden ringen, die moesten worden opgeborgen in de kluis. Ook het opmaken van de kas en het afstorten van de weekopbrengst bij de bankier van het bedrijf R.Mees & Zoonen op de 's-Gravendijkwal middels een cassette, behoorde tot mijn "vaste" taken.
Er waren echter voor vader nog meer ceremoniële taken weggelegd. Het wekelijks uitslaan van de kassa was een echt wonder!!! Maar als eindelijk alles klaar was, begon het slotritueel: het sluiten van de winkel!!! Allereerst werd het hek voor de etalages neergelaten en afgesloten. Vader voelde vele malen of dit hek nu wel echt dicht was door er vele malen aan te trekken. En dan als laatste: de deuren van de winkel afsluiten en het alsdan instellen van het alarm. Ook dat was een aparte procedure. Via het trappenhuis naar de bovenwoning, werd de toegangsdeur afgesloten. Vele malen werd gevoeld of de deur nu wel echt dicht was. Ik dacht wel eens, dat van het vele trekken aan die deur, deze deur het wel eens zou begeven. Als dat eindelijk in orde was, werd een eindje verder in de muur een sleutel omgedraaid om het alarm in werking te stellen. Alsdan klonk een soort bel, die weer aan de andere kant van de muur met een andere sleutel moest worden afgezet. Door al deze "ceremoniële" taken van mijn vader, was het altijd op zaterdagavond al ruim 19.00 uur voordat wij het pand konden verlaten.
Dat controleren van die deuren is mij altijd bijgebleven. In mijn latere bankleven deed ik dit eigenlijk ook; alleen niet zo hard als mijn vader destijds. Nu nog steeds heb ik de eigenaardige gewoonte als ik de voordeur van ons huis afsluit, toch nog even aan de deur moet trekken. Wellicht mijn gennen???
Nou, Hans, troost je, Aad heeft die tik ook, klik maar eens op deze link.
Maar zoals al gezegd, de winkel aan de Nieuwe Binnenweg liep niet zo goed meer. Het winkelend publiek ging steeds meer naar de stad en liet deze altijd zo belangrijke winkelstraat liggen. Vele winkeliers aan de Nieuwe Binnenweg hielden het al voor gezien. Zo ook de firma Siebel. Naast de winkel op het Stadhuisplein had men ook al reeds een goed lopend winkeltje aan de Coolsingel. Deze winkel is na Koninginnedag 30 april 1965 ook opgeheven. Niet omdat dit filiaal slecht liep, maar omdat dit filiaal doelwit was van diefstal (zie mijn verhaal De Siebelkraak).
Ik kan mij nog herinneren, dat mijn vader in 1966 thuis kwam met de mededeling aan mijn moeder, dat Siebel op de Nieuwe Binnenweg werd opgeheven. In eerste instantie zou de winkel verkocht worden aan de firma Goudsmit en vader kon daar ook gaan werken. Dus weg bij Siebel? Nou, dat heeft heel wat teweeg gebracht in huize Engelfriet. Vader wilde pertinent niet weg bij Siebel. Een soort Siebel gevoel dus. Al dertig jaar in dienst bij Siebel en dan nu weg?? Neen, dat kon niet!!!. Vader ging praten met de heer Aart over de situatie en uiteindelijk werd er een goede oplossing gevonden.
Zijn andere werkzaamheden zoals voorraadadministratie e.d. kwamen hem nu goed van pas en alsnog kon hij worden geplaatst op het kantoor in Den Haag aan de Lange Poten waar hij later de functie van chef voorraadadministratie heeft uitgeoefend.
Die overplaatsing betekende veel voor mijn vader. Van verhuizen naar Den Haag was geen sprake. Het gezin Engelfriet woonde pas zes jaar in Overschie en was hier al goed geworteld. Alle kinderen weer van school veranderen en nog vele andere wijzigingen, weerhield hem ervan om weer te verhuizen.
En wederom, plichtsgetrouw als mijn vader was, besloot hij dan maar zelf te gaan reizen. Eerst vanaf Overschie naar Den Haag en later vanaf Ommoord naar Den Haag.
Het werden zeer lange dagen: zestien jaar lang, ruim twaalf uur van huis :'s morgens om 07.00 uur vertrok hij om 's avonds pas na 19.000 uur weer thuis te komen.
Maar ook in die periode heeft mijn vader het altijd naar zijn zin gehad. Op het kantoor in Den Haag vond hij al spoedig zijn draai en raakte met al het personeel daar op goede voet. Vooral met mejuffrouw G.van Til, secretaresse van de directie, kon hij het goed vinden.
Maar er zijn nog meer namen uit het Siebel reisverslag, die herinneringen bij mij oproepen. Zo was er de uiterst vrolijke heer ter Horst, later ook werkzaam in de winkel in Den Haag. Ook hij kwam wel eens bij ons thuis en je kon aan hem merken, dat hij altijd in was voor een grapje en zeer muzikaal was (zie ook reisverslag).
In die jaren werd de bedrijfsstructuur gewijzigd. De firma Siebel werd een vennootschap, wel een besloten vennootschap, met de heren Siebel als aandeelhouders. Voor elk der filialen werd een directeur benoemd. Een bekende directeur van de vestiging aan het Stadhuisplein was de heer R.van Heukelum.
Ook werkte aan het Stadhuisplein een zekere mejuffrouw van der Peppel als afdelingschef. Deze mejuffrouw van der Peppel was nog enigszins familie van moeder Alie, want een broer van moeder Alie, Marinus uit de Cliviastraat was getrouwd met een zus van eerder genoemde mejuffrouw van der Peppel.
In mijn jaren, dat ik werkte bij de ABN aan de Weissenbruchlaan in Rotterdam, kwam ik dhr.van Heukelum en mejuffrouw van der Peppel ook weer tegen, maar nu als cliënt van dit bankkantoor.
Op een gegeven moment kwamen zij er achter wie ik was. Nu, zij vonden dit niet leuk, want nu zou ik hun financiële zaken kunnen zien. Toen ik hier lucht van kreeg, heb ik beiden onmiddellijk duidelijk gemaakt, dat ik ook toen al het bankgeheim respecteerde en uitvoerde, hetgeen ook nog eens door mijn toenmalige directeur tegenover hen werd bevestigd.
Niettemin bleven dit voor mij eigenaardige mensen. Beiden waren verhuisd naar Schiebroek naar de wijk 110 Morgen, in de volksmond wel genaamd: 110 Zorgen !!!. Beiden woonden ook in dezelfde straat t.w. Achillesstraat.
Op 20 oktober 1976, aldus Aad, werd het 40 jarig jubileum van mijn vader gevierd op een wijze zoals men dat bij Siebel gewend was.
In het hotel tegenover de winkel in Den Haag werd een grootse receptie gehouden, waarbij veel collega's van vader en vertegenwoordigers van andere bedrijven aanwezig waren. 's Avonds volgde een diner, waarbij de kinderen niet aanwezig mochten zijn. Wij gingen daarom maar aan de overkant eten in restaurant De Postiljon. Wel waren wij op de receptie met onze zoon Ronald van drie jaar. Ronald vond het ook wel gezellig, want alle bakjes met zoutjes at hij leeg.
Helaas kan ik de foto's van dit jubileum niet meer uit het fotoalbum krijgen (ze zitten vastgeplakt!!!). Nou bij Aad was dit geen probleem, want je legt gewoon het hele album op de scanner.... :
Alie, Arnoud, Aad, Piet
Ter gelegenheid van dit jubileum werd vader ook nog koninklijk onderscheiden en ontving de ridderorde met bijbehorende oorkonde. De ridderorde (het lintje) heeft hij in zijn verdere leven weinig of niet gedragen.
Aline heeft het grote receptie boek er nog eens op nageslagen en daaruit nog een aantal dokumenten en foto's :
