Klik hier voor het vorige verhaal
Weer terug naar Rotterdam, met nu de belevenissen in de Nebokerk van Rotterdam-Zuid.Eind 1975 kreeg ik binnen de bank een andere functie aangeboden en ook daardoor verhuisden wij in 1976 naar Hoogvliet, dus toch weer een beetje terug naar Rotterdam, aangezien Hoogvliet een deelgemeente van Rotterdam is.
Wij wilden ons wel weer aansluiten bij de kerk, waar wij uit voortkwamen. Aangezien er geen Christelijke Gereformeerde Kerk in Hoogvliet meer was, sloten wij ons in 1976 aan bij de Christelijke Gereformeerde Kerk in Rotterdam-Zuid en gingen naar de Nebokerk aan de Smeetlandsedijk in Rotterdam-Zuid.
Dat was weer een grote gemeente en wij voelden ons daar spoedig weer helemaal thuis. Helaas voor ons, vertrok net de predikant naar elders. Maar na 2 jaar kreeg deze gemeente weer een nieuwe predikant, waarmee heel de gemeente weer blij was.
Ik herinner mij nog, dat ik in 1978 wederom kandidaat werd gesteld voor diaken. In die periode kon men nog uit kandidaten kiezen. Tegenwoordig kan dat al helemaal niet meer. Men is al blij als er mensen positief reageren bij enkelvoudige kandidaatstelling. Ik werd echter niet gekozen.
Met de nieuwe predikant, die in 1978 in Rotterdam-Zuid was aangekomen, ging het in het begin best goed. In 1979 werd ik gebeld of ik mij weer kandidaat wilde stellen voor de kerkenraad, maar nu voor het ambt van ouderling. Ik moest daar wel even over nadenken. Mijn studie had ik nagenoeg afgerond, de reorganisatie op mijn kantoor was al aardig voltooid, thuis liep ook alles op rolletjes, alhoewel ons 3e kind nog wel geboren moest worden. Ik zag eigenlijk geen belemmeringen. En zo werd ik dus voor het eerst in mijn leven, reeds op 35-jarige leeftijd ouderling van deze toch wel grote en niet al te gemakkelijke gemeente. Ook nu weer jong en bruisend van nieuwe ideeën. De meeste ouderlingen in die tijd waren toch wel een flink stuk ouder dan ik.
Mijn eerste kerkenraadsvergadering herinner ik mij ook nog als de dag van gisteren. Niet zo zeer wat er die avond allemaal werd besproken, maar wel om het feit, dat ik zo halverwege die vergadering werd weggeroepen, omdat een dwaas de ruiten van mijn kantoor met een stoeptegel had ingegooid. Dus dat werd nog werken tot ver na middernacht!!
Maar terug naar het verhaal. In die periode was het nog een goede gewoonte, dat twee ouderlingen huisbezoek aflegden bij gemeenteleden. Ik werd ingedeeld met een andere ouderling in de wijk IJsselmonde. Dat was dus wekelijks een flink stuk rijden. Aan mij werd opgedragen om van die huisbezoeken verslagen te maken, want ook dat was gewoonte in die tijd. Na een jaar had ik hier toch wel genoeg van. Het bijna wekelijks rijden van Hoogvliet naar IJsselmonde begon mij de keel uit te hangen. In het 2e jaar kwam er een wijk vrij dichter bij huis t.w. Poortugaal, Rhoon (tegenwoordig Albrandswaard), Spijkenisse en Hoogvliet. Ik vroeg dus onmiddellijk "overplaatsing" aan en dit werd direct ingewilligd.
Zoals reeds gezegd…….ik zat altijd vol nieuwe ideeën. De kerkenraadsvergaderingen duurde naar mijn mening eindeloos en men kon het naar mijn mening veel efficiënter aanpakken door heel veel zaken door het moderamen (bestuur) te laten regelen en ook voorstellen te maken naar de kerkenraad. Dat leek mij allemaal veel eenvoudiger, want een vergadering van 25 man is bijna niet te leiden, wanneer er geen regels worden gesteld. Ook diende naar mijn mening de alom bekende "rondvraag" te worden afgeschaft, dan moest men maar een punt op de agenda plaatsen. Kortom…….ik deed een voorstel hiertoe. Kort daarop werd ik tot mijn verbazing gekozen tot lid van het moderamen, met als gedachte kennelijk…….ga het dan ook maar uitvoeren. Uiteindelijk is dit dan ook wel geleidelijk gebeurd, want vooral de ouderen onder ons moesten toch wel erg wennen aan deze nieuwe vergadermethode.
Binnen het moderamen kreeg ik de functie van algemeen adjunct, dat betekende voor mij eerst nog niets doen, maar ik bleef voor alle andere functies beschikbaar.
Niet lang daarna ontstonden er echter problemen met deze predikant. Hij kon zich niet vinden in het beleid van de kerkenraad. Hij maakte het zichzelf nog moeilijker door elders artikelen te gaan publiceren, waarop heel wat protesten kwamen. Nu mag een predikant wel vrijelijk publiceren, maar het is toch wel netter om de kerkenraad hierover in te lichten, vooral als het over zaken gaat, die nogal gevoelig liggen. De spanningen hierdoor liepen in de kerkenraad, maar ook in de gemeente flink op. De 1e scriba legde zijn functie al snel neer; deze werd opgevolgd door de 2e scriba. Ook de 2e voorzitter dreigde onder deze problemen ten onder te gaan en zag zich genoodzaakt zijn functie neer te leggen.
En zo gebeurde het dus, dat ik na mijn toetreden tot het moderamen plotseling 2e voorzitter van de kerkenraad werd. De problemen stapelden zich maar op. Commissies uit de classes en zelfs later vanuit de Generale Synode verleenden wel bijstand evenals de consulent van de gemeente. Uiteindelijk vertrok deze predikant uit de gemeente en werd in 1982 legerpredikant, maar bleef wel als zodanig aan onze gemeente verbonden als predikant naar art. 6 K.O. Een aantal jaren later heeft hij het kerkverband van de Christelijke Gereformeerde Kerken verlaten en met nog andere predikanten is hij overgegaan naar de Nederlandse Hervormde Kerk.
Vanaf dat jaar was ik dus 1e voorzitter van de kerkenraad en had er dus mijn handen aan vol. Van het afleggen van huisbezoeken was al tijden geen sprake meer; ik had het veel te druk met allerlei andere zaken binnen onze kerkelijke gemeente. Eigenlijk wilde ik eerst trachten rust in kerkenraad en gemeente te krijgen. Dat heeft toch nog wel een jaar geduurd en toen werd het toch wel wenselijk geacht weer een nieuwe predikant te gaan beroepen. Hoewel wij toen nog niet zo zeer aan profielschetsen deden, hadden wij toch wel een aantal verlangens. De nieuwe predikant moest over ruime ervaring beschikken en vooral voor blijvende rust in de gemeente zorgen. Dat was echter gemakkelijk gezegd dan gedaan, want ook toen bestond een schaap met vijf poten niet.
Langzamerhand kwam er een groslijst van beroepbare predikanten tot stand. De kerkenraad werd verdeeld in groepen om aangevuld met gemeenteleden hoorcommissies te vormen. Zelf heb ik aan die hoorcommissies niet meegedaan. Het leek mij beter mijn functie als voorzitter maar te blijven uitoefenen, daar had ik het al druk genoeg mee.
De hoorcommissies waren uiteindelijk samengesteld en men ging er 's zondags op uit om diverse predikanten te gaan beluisteren en zo mogelijk te spreken. Er zijn toen heel wat autoritten gemaakt, zelfs naar het verre noorden van het land.
Al die hoorcommissies brachten rapport uit aan de kerkenraad. Na heel wat rapporten te hebben ontvangen, werd er uiteindelijk een tweetal predikanten aan de gemeente voorgesteld, waar er uiteindelijk één van werd verkozen en als zodanig door de kerkenraad werd beroepen. Deze beroepen predikant wilde natuurlijk een gesprek met de kerkenraad en samen met zijn vrouw kwam hij dus praten. Natuurlijk wist hij wel iets van de problemen van de afgelopen periode, maar wij wilden dit allemaal niet uitvoerig vertellen. Ik leidde dit gesprek en keek daarbij vooral naar de toekomst van de gemeente. Het was een zeer plezierig gesprek en de predikant begreep heel goed wat mijn (onze) bedoeling was. Na een tijd bedenktijd ontvingen wij toch bericht van hem, dat hij bedankte voor het op hem uitgebrachte beroep, hetgeen natuurlijk voor ons een grote teleurstelling was.
Wij moesten hier eerst allemaal even van bijkomen en met vakantie gaan. Na de zomer werd de draad weer opgepakt, zoals hierboven omschreven. Uiteindelijk werd er weer een predikant uit het noorden van ons land beroepen. Ook deze predikant kwam met zijn vrouw op gesprek en dat verliep ook goed, eigenlijk beter dan met de vorige predikant. Na ook een bedenktijd te hebben gehad, kreeg ik al heel vroeg op een vrijdagmorgen op mijn kantoor een telefoontje, dat deze predikant het beroep naar Rotterdam-Zuid aannam. Wat was ik blij hiermee en niet alleen ik natuurlijk.
