Ik ging die maandag echter niet meer op mijn inmiddels wereldberoemde fiets met versnellingen. Waarschijnlijk hadden mijn broers die fiets in de afgelopen periode gebruikt en wel zo, dat deze niet meer was om aan te zien en te gebruiken. Maar ja, zo gaat dat nou eenmaal; ik denk maar aan mijn eigen jongens!!!
Op die bewuste maandagmorgen 01-06-1964 werd ik uiteraard weer hartelijk welkom geheten op de mij zo vertrouwde afdeling.
Maar wat was die afdeling groot geworden en wat een drukte en machines. Ook was er veel meer personeel bijgekomen, dus snel even een kennismakingsrondje gemaakt. Dat duurde niet lang, want het was veel te druk, dus ik moest maar snel naar mijn nieuwe werkplek gaan, want de stapels lagen al op mij te wachten.
Er was inmiddels een grote machine aangeschaft voor het sorteren van al die bankgiroformulieren, zo ging dat nog in die tijd.
Spoedig werd ook mij medegedeeld, dat ook ik mij op zeer korte termijn hierin moest inwerken. Ja, vroeger ging dat zo. Er werd niet gevraagd of je hier zin in had, neen, men had je gewoon al ingedeeld, was toch wel handig, hoefde je niet om inspraak te vragen.
Gelukkig waren al mijn postzegelvrienden nog aanwezig. Zij hadden inmiddels wat nieuws ontdekt. In die tijd kwamen er altijd 's morgens vroeg heel wat postzakken binnen met post van over heel de wereld. Zij hadden toestemming gekregen om al die postzegels er af te halen en zodoende kreeg je natuurlijk een hele grote verzameling. Als ik hier ook wat voor voelde, zouden zij het wel gaan regelen. Maar dat betekende wel tegelijk alle post verder open maken, sorteren en naar de afdelingen brengen. Het betekende ook 's morgens om 07.30 uur beginnen en éénmaal in de vier weken om 07.00 uur 's morgens. Nu, jullie begrijpen wel, dat ik hier gelijk de volgende week mee ben begonnen. Een klein beetje verslaafd was ik dus al, aan die postzegels, ik zou er nooit meer vanaf komen, maar sta wel niet meer zoo vroeg op...
Al met al merkte ik al spoedig, dat er een gespannen sfeertje heerste op de afdeling. Vooral de procuratiehouders en chefs waren regelmatig afwezig voor besprekingen. Nu, ik trok mij, heel verstandig, daar weinig van aan, want het werk was zo veel, dat ik er eigenlijk geen tijd voor had om hierover na te denken. Elke avond kwam ik bekaf thuis; ja ik moest toch acclimatiseren na die diensttijd van 1 ½ jaar. Wat een geluk trouwens, denk je dan achteraf, dat ik eerder uit dienst mocht, wat was er anders van mij terechtgekomen, niet waar ??
En toen plotseling…………..BAM, op donderdag 4 juni 1964 was het hogere echelon weer weg en ditmaal duurde het wel erg lang. Maar wij wisten en wilden van niets weten en deden gewoon ons werk. Naar mijn beleving kwamen deze mensen zo tegen 11.00 uur weer op de afdeling, sommigen met zeer bedrukte gezichten!!!!
De baas verzocht ons even te stoppen met werken en alle telefoons meteen naast de hoorns te leggen, want hij had een zeer belangrijke mededeling:
Met een enigszins trillende stem deelde hij mede, dat De Twentsche Bank N.V. heden was gefuseerd met de Nederlandsche Handel Maatschappij N.V. ( de bank vlak naast ons op Blaak 34). Verder kon hij ons nog niets vertellen hoe o.a. de nieuwe bank zou gaan heten, maar hij verzekerde ons wel, dat er een hele drukke periode voor ons lag. Wat een emoties...
In die dagen daarna werd al snel duidelijk, waarom dit hogere echelon zich zo druk had gemaakt. Er gaan natuurlijk koppen rollen, was het algemene idee, vooral bij dat hogere echelon en daarom doet men zo nerveus !!!
Het "gewone werkvolk", waarvan ik ook deel uitmaakte, maakte zich niet zo druk. Het werk was erg druk en eigenlijk hadden wij geen tijd om hierover verder na te denken.
Die donderdag daarna, 11 juni 1964, was het weer schrikken. Weer een bankfusie, maar nu tussen de Amsterdamsche Bank N.V. en de Rotterdamsche Bank N.V., wel een beetje flauw vonden wij toen, naapers...
Maar gelukkig hadden wij daar niets mee te maken verder, maar vooral het hogere echelon werd nog bleker, want de spoeling werd daardoor natuurlijk nog dunner. Wij, de werkers, zal ik maar zeggen, hadden het echter veel te druk met werken, het leek wel een gekkenhuis, dus heel veel tijd om na te denken was er nu ook niet bij, anders werd je alsnog gek....
Nou hebben we op onze site gelukkig (?) niet zoo veel van de konkurrent, dus doen we alleen maar dit citaat uit dit verhaal:
-
Wij passeren nu een gedeelte van De Koupgout en aan onze rechterzijde zien wij de grootste Bijenkorf van Nederland van ruim 1680 m3 (Amsterdam is ca 1500 m3). Aan onze linkerzijde bevindt zich nu de personeelsingang van ABN AMRO, waarvan de hoofdingang aan de Coolsingel is gevestigd en waar tevens het beroemde beeld : Nakie van Blakie is gevestigd.
-
Het beeld De welvaart van Piet Starreveld hangt sinds 1979 aan de gevel van de ABN-AMRO Bank aan de Coolsingel. Oorspronkelijk hing het aan het pand van de Amsterdamsche Bank / Incassobank aan de Blaak, waar het in 1953 werd onthuld. Vanwege de naaktheid van de vrouwenfiguur kreeg het beeld de bijnaam Nakie van Blakie. Deze bijnaam ging bij de verplaatsing verloren. Een andere, maar veel minder bekende bijnaam luidt:
Je herkent hem niet meteen ? Loop dan maar eens een keer de trappen op van het voormalige Beursgebouw !
Wie dat dan wel was ?
Op het standbeeld staat G.K. van Hogendorp
Van voren heette hij dus Gijsbert, koel en streng kijkt hij uit over de stad waar hij in 1762 geboren werd.
We ontvingen de volgende reaktie:
Met plezier heb ik uw beschrijving van een tour door mijn geliefd Rotterdam gelezen.
Nieuw voor mij was echter de kreet "Nakie van Blakie". Ik, en velen met mij, kennen haar als Jet.
Het aardige hiervan is de afleiding:
Jet komt van bankbiljet, omdat Jet met haar bil aan de bank hangt.
Rein Koole
