Mijn vader en de Burgerwacht
Ik heb er nooit achter kunnen komen wanneer mijn vader zich bij de burgerwacht heeft aangesloten. Dat was ver voor mijn geboorte denk ik. Ik vermoed zelfs nog voor de eerste wereldoorlog. Misschien wel, omdat hij en zijn broers scherpschutter waren met de kruisboog, maar dat is toch wat anders dan een geweer. En wat voor geweer! Ik heb het tot in de tweede wereldoorlog in een diepe kast in huis zien staan. Het was erg groot en het stak ver boven mijn hoofd uit.
Het bevel van mijn vader was, dat niemand aan dit geweer mocht komen en daar werd strikt de hand aan gehouden. Ik kon me nooit voorstellen, dat mijn vader met dit geweer zou kunnen schieten. Zo log en zo groot. Maar ja, de bewapening in Nederland, of het nu de burgerwacht of het leger betrof, was tot aan 1940 zeer ouderwets. In ieder geval,ik moest wel aannemen dat mijn vader met dit geweer overweg kon, anders zou het er met de burgerwacht erg slecht uit gezien hebben.
Ik begreep ook, toen al, waarom hij zo graag Speenhoff hoorde zingen, daar komen de schutters, enzovoort. Ik heb hem echter nooit zien marcheren. Dat kon ik me eigen niet voorstellen, maar wie weet in het voor mij verre verleden, zal dat wel gebeurd zijn.
Eén ding weet ik zeker een uniform had hij niet meer en ik denk wel, dat mijn vader op het reservebankje zat en alleen in noodgevallen opgeroepen zou worden. In 1940 was mijn vader 59 jaar en als reserve toch wel naar de tribune verwezen.
Tijdens de bezetting moesten de wapens en de ammunitie ingeleverd worden en mijn vader was blij, dat hij dat onding uit de kast kwijt was. Toen heb ik hem gevraagd hoe hij ooit met dit ding had kunnen schieten en zijn antwoord was, dat deden we liggend of met een ondersteuning, maar nooit uit de vrije hand. Zodoende kon ik mijn vader bij de burgerwacht voorstellen. Schietend van achter een barricade.
Nu ik toch over dat geweer bezig ben. Ik heb toch mijn vader een keer zien schieten. Ik herinner me nog goed het was op een ouwejaarsavond en door omstandigheden was het erg rustig bij ons. Waarom? Dat weet ik echt niet meer. Maar ik weet wel, dat toen de boten in de havens volgens traditie gingen fluiten en het vuurwerk werd ontstoken, mijn vader opeens zei: Kom, dan gaan wij het Nieuwe Jaar ook in schieten.
Mijn moeder: Wat haal je nou weer in je hoofd. Je weet dat je dat niet mag.
Er mag zoveel niet, was het antwoord en met het zware geweer gingen we naar de zolder.
Het geweer laden kon hij nog vlot, terwijl mijn moeder doodsangsten uitstond en steeds riep: denk ie aan dat joch.
Wij moesten echter van mijn vader achter hem blijven. Hij wist precies wat hij deed. Hij legde het geweer op het kozijn van het zolderraam en toen zag ik mijn vader zo maar twee kogels in de lucht schieten. Hij genoot er zelf van, maar mijn moeder liep weer met zware wagens en was bang, dat er op een dag een controle zou komen van de burgerwacht en hoe moest hij dan die twee kogels verantwoorden? Waarop mijn vader zei: Ach mens, ze weten bij de burgerwacht niet eens meer dat ik besta.
En dat dacht ik ook wel eens. In ieder geval het geweer ging de kast weer in en werd er weer uitgehaald, toen er dus van de Duitsers het bevel kwam, dat alle wapens, die iemand in huis had, moesten worden ingeleverd. Dat was tevens het einde van mijn vaders burgerwachttijd.
En....de munitie werd niet nageteld!
