LINK
In deze afsluiting stonden ongeveer vier-en-twintig stoelen in den vorm van een hoefijzer; in het midden van de rij was eene sofa voor bruid en bruidegom geplaatst. Den vrienden van het gelukkige paar, die alleen als toeschouwers kwamen, werd eene plaats aangewezen in banken, die veel overeenkomst hebben met de stalles in een theater. Naar eene van die banken werd ook ik gebracht.
Nadat wij eene poos gewacht hadden, begon het orgel eene vroolijke melodie te spelen, en toen dit omstreeks tien minuten geduurd had, deed zich een geritsel hooren; een schelletje klonk, er ontstond eene onrustige beweging onder de kerkbeambten, en de trouwpartij kwam binnen.
De heeren waren allen gekleed in zwarte rokken en met witte dassen, de bruigom in de eerste plaats. De dames hadden hoeden op en waren in hare gewone kleeding; slechts enkele schenen bij deze gelegenheid een nieuw costuum aan te hebben. De bruid droeg een lichtzijden kleed en een wit tullen sluier, met een bloemenkrans op het hoofd. Zij zag er werkelijk lief uit, maar bleek en droefgeestig.
De bruïgom was niet zoo door de natuur begunstigd. Zijne onbetwistbare leelijkheid (dat is wel geen zeer beleefd woord om te bezigen, maar de eenige hier toepasselijke uitdrukking) bedierf alles.
Het gezelschap nam in plechtige stilte plaats; al de dames op de rij stoelen aan den eenen kant, al de heeren aan den anderen kant. De dames vouwden de handen en keken stemmig en deemoedig; de heeren schenen te begrijpen dat hun iets goeds wachtte - waarschijnlijk het collation.
Nu kwam de predikant binnen, in eene zwarte toga, en dadelijk begon hij eene zeer nadrukkelijke en uitgewerkte redevoering te houden over de genoegens, de plichten en verantwoordelijkheden van het huwelijksleven.
Verscheidene van de ongehuwde dames zuchtten en waren zichtbaar getroffen door zijne welsprekendheid; ongetwijfeld dachten zij aan de dagen harer jeugd, toen ook zij vervuld waren van eene hoop, die niet bestemd was geweest verwezenlijkt te worden.
Bij de vermelding van de verantwoordelijkheden van het huwelijksleven, schudde de bruidsmoeder haar hoed dat de veeren knikten en de kralen rammelden, terwijl hare tranen stroomden.
Bij het slot van de redevoering traden de bruid en bruidegom alleen vooruit, en knielden eenige oogenblikken voor den predikant, waarna zij naar hunne plaats terugkeerden. Vervolgens werden er twee afzonderlijke collecten voor de armen gehouden en het trouwen was afgeloopen.
Gedurende de geheele plechtigheid had het gezelschap zich niet verroerd, hetzij om op te staan, of te knielen, of zich in het gebed te vereenigen, slechts met de vermelde uitzondering van bruid en bruidegom.
De stoet trok weder heen op de vroolijke melodie van het prachtig orgel. Er werd in de kerk geen ring aan den vinger van de bruid gestoken, wat bij de Hollanders niet gebruikelijk is.
In die plechtigheid was iets kouds en onbevredigends voor een toeschouwer en vreemdeling; en bij het verlaten van de kerk dacht ik onwillekeurig aan een huwelijk, dat ik in mijn geliefd Engeland had zien voltrekken, waar de plechtigheid begon met een lofzang, en de voorzanger, om naar zijn eigen smaak en verkiezing aan de zaak eene aangename wending te geven, den eersten regel aangaf in de volgende woorden:
