Op 11 november 1944 was er weer een grote razzia in Rotterdam. Gerard Martens was ook een van de opgepakte, lees zijn verhaal hierover maar in ons gastenboek.
Het Pijnackerplein was heel vaak een verzamelpunt, met op de hoek van het plein dan ook soms een mitrailleur.
De jonge mannen werden 's morgens vroeg om 6 uur door de Duitsers van hun bed gelicht en daar was ook mijn broer Maarten bij, woonde toen met zijn vrouw Mien en twee kleine kinderen in de Luzacstraat in de wijk Bergpolder. Mien is met haar twee kinderen, nadat Maarten was weggevoerd, ook maar naar het Pijnackerplein gekomen.
Maarten moest met een buurman lopen naar het Pijnackerplein, om te verzamelen. En dan werden alle mannen vanaf het Pijnackerplein weggevoerd.
Verschrikkelijk, als je dan door het raam hebt kunnen zien, dat je man, zoon of broer daar bij was ...
Lopend naar Utrecht, daar aangekomen zakte mijn broer Maarten in elkaar, zijn buurman hielp, maar die was zelf ook aan zijn eind.
Er waren verpleegsters van het Rode Kruis aanwezig om de menschen te helpen. Mijn broer probeerde op te staan, maar die zuster was waarschijnlijk van het verzet en zie zachtjes : meneer, blijf liggen, ik zal u helpen.
Daar liep iemand met een handwagen (ook uit het verzet), de zuster riep hem, mijn broer werd op de handwagen gedeponeerd, die buurman er natuurlijk ook bij! Ze ontkwamen naar een rustige buurt, moesten uit de kar komen en er werd gevraagd of ze iemand kenden in Utrecht. Nou, ze kenden niemand in Utrecht, maar toen schoot mijn boer ineens het Chr. Geref. Weeshuis te binnen. Hij dacht als ik daar maar kan komen. Ze zijn gaan lopen zoeken en dwalen en hebben het gevonden en ze mochten daar een nacht blijven slapen en kregen ook nog een maaltijd. De volgende dag zijn ze weer via via teruggelopen naar het Pijnackerplein.
Tijdens de razzia's zaten mijn oudste broer(s) en anderen op Pijnackerplein 7b op zolder. Van de zenuwen moest er veel geplast worden en dat kon natuurlijk niet, maakte veel te veel lawaai. Ik heb toen onderin een zinken emmer een aantal dweilen gelegd...
Piet, mijn man, was vanuit Amsterdam weggevoerd naar Duitsland en dus zat ik (kon toch niet wennen in dat Amsterdam) met mijn eerste baby Hansje (in 1943 geboren) ook weer op het Pijnackerplein.
Vader heeft toen het volgende huzarenstukje uitgehaald om de 4 mannen op zolder te redden :
Hij ging met Hansje op de trap achter de voordeur zitten wachten met in zijn binnenzak een brief van Piet.
De Duitsers waren erg gevoelig voor autoriteiten en dus lukte het mijn vader om huilend de Duitsers weer weg te krijgen :
zit ik hier met mijn jongste kleinzoon, kijk zijn vader zit al in Duitsland (de brief uit de binnenzak) , etc etc
en dat natuurlijk met een flair een Hoofd ener Openbaren School waardig !!
Je moest toch maar het lef hebben, want zo vriendelijk waren die Duitsers niet, aldus Alie en dan nog weten dat er op de hoek een mitrailleur zou staan.
Enkele dagen na de razzia werd het volgende pamflet verspreid, een ernstige waarschuwing :
