De razzia in Rotterdam.
Iedereen weet wel zo'n beetje, dat er op 11 November 1944 in het oude Noorden een razzia werd gepleegd door de Duitsers, anders moeten ze Alie's verhaal nog maar eens lezen, en ik was één van de opgepakte.
Ik was al vanaf Februari met verlof uit Berlijn en was niet teruggekeerd, omdat mijn dokter me zei, dat ik wel eens rheuma zou kunnen hebben……. Ik was namelijk net uit het ziekenhuis, omdat ik roodvonk had gehad en een dag na mijn ontslag uit het ziekenhuis, ging ik met verlof. Dokter Hermans heeft me dus thuis gehouden en ik moest meespelen, wat ik natuurlijk niet met tegenzin deed.
Om het kort te houden, ik was bijna aan een vrijstelling toe, toen op 11 November, heel vroeg in de morgen, de Duitsers aan de deur stonden. Mijn vader probeerde nog uit te leggen, dat ik eigenlijk mijn bed niet uit mocht, omdat dat mijn "toestand" zou verslechteren, maar de "vriendelijke" officier gaf ons toch maar de dringende raad om mee te gaan. Ik liep de kans, dat minder geduldige soldaten me uit huis zouden halen. Koffer gepakt en daar ging ik dus.
Eerst naar Lommerrijk en vandaar belandde ik met vele anderen in de tramremise aan de Kootsekade.
Wij moesten de verdere dag en de nacht doorbrengen in één van de tramwagens. In die remise ontmoette ik mijn neef uit de Wiekstraat en enkele jongens uit de Vinkenstraat en daar heb ik me bij aangesloten voor de verdere tijd, die we nog moesten gaan doorbrengen.
Eén detail moet ik nog vertellen. In de namiddag kwam mijn vader me een pannetje "snert" brengen. Die had mijn moeder nog gemaakt en ik heb die soep lekker op de treeplank van de tram op zitten eten.
Op 12 November zette de stoet mannen zich in beweging. Nagewuifd door enkele familieleden en geliefden ging het langs de Straatweg en de Molenlaan naar, wat later bleek Waddinxveen. Daar in de fabriek van Dobbelman hebben we de nacht doorgebracht en 's morgens gingen we weer op pad richting Utrecht.
Op de foto zie je de stoet in de Lefèvre de Montignylaan. Een beetje meer naar rechts en ik had mezelf kunnen herkennen, Wij liepen namelijk nogal achter in de rij.
Mijn broer Aad kwam op een gegeven ogenblik langs om te melden, dat we weg konden. We moesten ergens over een muur klimmen en dan proberen naar huis te komen. Maar met een; "Dan hadden we niet weg moeten gaan" besloten mijn neef en ik, om maar te blijven. Want waar moesten we in Rotterdam blijven en onze moeders konden absoluut niet liegen, zodat thuis blijven ook al niet aantrekkelijk was. Bovendien hadden ze nog onze bonkaarten en dat heeft, naar later bleek, nog een beetje geholpen.
De volgende dag gingen we weer. Nog verder naar het Oosten. Ik kreeg van een omstander, ik dacht in de buurt van Soesterberg een vloerkleedje en met een stuk touw werd dat om mijn koffer gewikkeld en zo slofte ik maar verder.
Ons doel was naar later bleek het beruchte kamp van Amersfoort en over die laatste dagen is een apart verhaal nodig.Wat dan ook zal komen.
Enkele dagen na de razzia werd het volgende pamflet verspreid, een ernstige waarschuwing :
