Ik zat in de tweede klas van de groten school. Ik had het goed naar mijn zin.
Mijn zusje en ik gingen altijd samen naar school en bij het oversteken hielden we even op met klessen en gingen dan hand in hand naar de overkant, zoo was dat ons immers geleerd ?

In de Passerelstraat waar onze school was, woonden ook de ouders van mijn vader, op nummer 11. Opa heette Adrianus Boogaard (ook toen al met 2 o's, 2 a's en een d op het end) en Opoe heette Aaltje Boogaard-Versteeg en daar ben ik dus naar vernoemd.

Mijn vader las de NRC en de andere dag moesten wij de krant meenemen en bij Opa brengen. Maar wij moesten altijd opletten 'op de tijd', bedoel ik, want als wij bij Opoe boven waren, dan mochten wij pas weer weg als de schoolbel ging.

Opoe was tegen buiten spelen, want daar leerde je alleen maar ondeugd, zei ze altijd. Nu dat snapten wij niet hoor, want wij speelden altijd met elkaar. Zoo jong als we toen waren, waren we toch bijdehandjes, we hadden dat samen afgesproken.

Ik weet nog goed dat we op een keer bijna de krant vergeten waren, want tijdens het spelen legden we hem altijd op de stoep bij Opoe en wachten zoo lang mogelijk met bij Opoe aanbellen.
Maar daar ging de schoolbel al !!! Vlug de krant maar in de brievenbus gestopt en vlug naar school hollen, we waren nog op tijd hoor!

De school ging uit en wat denk je ? Opoe tikte tegen de ruit, ze keek heel ernstig, maar gelukkig zwaaide ze wel naar ons. We spraken af om thuis niets te zeggen (duveltjes waren we, hè ?)
Wel werd er wel eens aan ons gevraagd, meestal door Moe, de krant vergeten jullie toch niet, hoor. Nee hoor, Moe, zeiden we dan braaf.........

Op school was er 's morgens en 's middags een kwartier pauze en met mooi weer naar buiten op de speelplaats van de school.

Vroeger had je "tijden", altijd, dan was er knikkertijd, tollentijd, springtijd. Hoe dat kwam zoo'n tijd, weet ik nu niet meer, het was er ineens en dan deed je maar gewoon mee.

Vooral de springtijd was zoo gezellig.

Er waren natuurlijk ook versjes die zong je bij het springen. Twee meisjes draaiden aan het eind van het touw en de andere meisjes in de rij en daar ging het, éé sprong er in en alles zong

in spin de bocht gaat in
uit spuit de bocht gaat uit

en dan moest dat meisje eruit en dan de volgende weer, maar ik moet nu vlug verder want in het volgende verhaal gaan we verhuizen van de Hondiusstraat naar het Pijnackerplein.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....