Een e-mail sturen naar Hans? Zijn e-mail adres is hans@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

Ons interview met het Rotterdams Dagblad (2/2)

In ons eerste verhaal hebben we laten zien hoe het interview in het Rotterdams Dagblad eruit zag, in dit verhaal geeft Hans een ooggetuigenverslag hoe het interview precies tot stand kwam, met een heleboel schitterende foto's.

Maar we beginnen natuurlijk met een fotootje van onze hoofdpersoon, tijdens het interview, ze heeft genoten, sorry, genotterd van alles....

alieinterview

Alie Engelfriet-Boogaard

(* 28 - 07 - 1920  † 15 - 09 - 2006)


In het onderstaande verhaal wordt nog al eens verwezen naar iets op onze site, je kunt dit zelf vinden via

Klik hier als je wilt zoeken via Aad's Freefind search engine, vul in het venster jouw woord in, bijvoorbeeld Siebel en klik op ENTER

Maar we laten nu Hans aan het woord :

Het is al wat langer geleden, maar ik vind nu pas tijd om mijn verhaal te completeren over het gehouden interview op 24 april 2003 met het Rotterdams Dagblad over onze familie website nu voorzien van meerdere door mij gemaakte foto's.

Allereerst even een korte inleiding:

In het verleden toonde al vele media interesse voor onze familiesite t.w.:

http://www.engelfriet.net

Velen wilden ook wel eens weten, wie wij nu eigenlijk waren en wilden verder met ons kennis maken. Maar helaas voor ons, om wellicht wel moverende redenen is daar nooit verder iets van gekomen.

Nu, wij zijn niet zomaar uit het veld geslagen en zijn toch maar doorgegaan met het schrijven van verhalen. En tussendoor verveelden wij ons ook niet, gezien de vele reacties, die wij altijd op onze verhalen krijgen, jawel vanuit de hele wereld kun je wel zeggen.

Totdat, jawel………..op 10 april 2003 er weer zo'n mail bij ons binnen kwam van een zekere Peter de Lange, redacteur van het Rotterdams Dagblad.

Nu moet u weten, dat onze webmaster Aad net weer iets op het spoor was gekomen wat wij allemaal leuk vonden nl. het telefoonboek van Rotterdam uit 1915, een unieke toevoeging aan onze site.

Hierop werd dus door bovenvermelde Peter de Lange van het Rotterdams Dagblad als volgt gereageerd:

Beste familie,

Een lezer maakt mij attent op jullie aanwinst op internet, het telefoonboek van Rotterdam van 1915. Dat doet de vraag rijzen: wie zijn die mensen eigenlijk, vanwaar hun passie voor de goede stad Rotterdam. Misschien kan die nieuwsgierigheid wel uitmonden in een vraaggesprek voor het Rotterdams Dagblad? Als jullie dat leuk vinden? Kortom eerst maar eens zien: wie zijn jullie en wat beweegt u? Veel hartelijke groeten van

Peter de Lange, redacteur rd.


Nu gaat het meestal zo, dat dergelijke mails in eerste instantie binnen komen bij broer Aad, hij is immers onze enige echte webmaster. Maar de taken binnen onze familie zijn keurig verdeeld en ik wordt dan ook het stamhoofd genoemd en eigenlijk is dat een soort pr functie. En daarom zond Aad deze mail maar weer naar mij met de korte tekst:

Nou Hans, lijkt mij iets voor jou om op te reageren??

Aad.

Nou daar ga ik dan maar weer en op vrijdag 11 april 2003 verzond ik de hieronder vermelde uitgebreide e-mail naar Peter de Lange onder de titel: Wij stellen ons even voor

Geachte Peter de Lange,

Gisteren ontving ik via mijn broer Aad jouw e-mail, die je stuurde als redacteur van het Rotterdams Dagblad.
Zo zien wij maar weer op welke wijze mensen op onze site terecht komen en nu dan via ons verhaal over het telefoonboek.

Nu allereerst zal ik mij even voorstellen, want dat wil je immers toch weten en hoe onze site nu is ontstaan.

Mijn naam is Hans Engelfriet, 59 jaar oud en nu alweer 10 jaar woonachtig in Hellevoetsluis. Mijn jeugdjaren heb ik doorgebracht in het oude Noorden van Rotterdam, daarna is ons gezin verhuisd naar Rotterdam-Overschie en na ons trouwen zijn wij weer terecht gekomen in hartje Rotterdam. In de jaren ' 70 zijn wij verhuisd naar Spijkenisse en in 1975 zijn wij weer verhuisd naar Rotterdam (eigenlijk Hoogvliet) en in 1993 weer verhuisd naar Hellevoetsluis. Ik ben 36 werkzaam geweest in het bankbedrijf (bij de Bank!!!).

Hoe is onze website nu ontstaat? Welnu, mijn moeder ( in juli hoopt zij 83 jaar oud te worden) werd in het jaar 2000 80 jaar!!. Maanden van tevoren heb ik gedacht: wat zal ik mijn moeder nu geven voor die speciale verjaardag? En het is echt waar: op een nacht werd ik wakker en het idee was geboren. Ik ga voor haar verjaardag een boek schrijven over haar 80 jarige leven, want mijn moeder heeft ons altijd heel veel verteld van de jaren van voor de oorlog zoals zij dit altijd noemt, de periode in de oorlog en natuurlijk na de oorlog. Mijn eigen herinneringen gaan terug zo tot de jaren eind '40 en zelf weet ik ook nog wel wat.
Zelf heb ik uiteraard de wederopbouw van de stad Rotterdam meegemaakt en in mijn jonge jaren veel door het Rotterdam van toen gezworven. En eigenlijk is naar mijn mening al in die periode mijn belangstelling voor de stad Rotterdam ontstaan. Zo nu en dan ging ik wel eens een boek hierover kopen en dat is toch wel uitgegroeid tot een passie. Mijn vrouw zegt wel eens: dat boek heb je toch al???

Maar terug naar onze site. In februari 2000 ben ik inderdaad begonnen met het schrijven van het boek ter gelegenheid van de 80e verjaardag van mijn moeder in juli 2000. Ik kan je wel zeggen, dat dat een hele klus is geweest, maar ruim vóór haar verjaardag had ik dit af. Vele malen heb ik dit nagelezen en uiteindelijk brak voor mijn moeder en ook voor ons de dag van haar verjaardag aan. Nu, je kunt je wel voorstellen, dat mijn moeder dit geweldig vond. Het was voor haar het mooiste cadeau voor haar verjaardag. En toen gebeurde het:

Mijn broer Aad (webmaster van onze site) las ook even vlug dit boek en belde mij later op of ik hiervan nog een kopie had. Nou dat had ik natuurlijk en ik stuurde hem een exemplaar. Na het lezen hiervan belde hij met de mededeling, dat ook hij dit zo leuk vond en stimuleerde mij om te gaan schrijven. En eigenlijk ben ik onmiddellijk aan de slag gegaan en heb veel verteld over mijn leven zoals dat vroeger in Rotterdam heeft afgespeeld en eigenlijk is dit nu een soort uit de hand geworden hobby geworden.

Later kwam ik op het idee om met elkaar en vooral voor mijn moeder rondritten te gaan maken door Rotterdam en dan naar die plekken, die voor ons belangrijk zijn geweest, zoals de oude buurten, onze scholen en wat dies meer. Ook van deze rondritten heb ik verhalen gemaakt met foto's en deze pronken ook op onze site. Zelfs hebben wij ook nog in 2001 een rondrit met de historische tram gemaakt. Ook hier weer een verkaal van gemaakt, waar mijn moeder eigenlijk een hoofdrol in speelt en mijn broer maakt dan altijd compilaties hiervan en zo is onze site eigenlijk ontstaan.

Voor de goede orde onze site luidt:

http://www.engelfriet.net

In 2001 werd mijn moeder natuurlijk weer jarig en wat moest ik haar nu weer geven? Nu tijdens de door mij georganiseerd rondritten door Rotterdam hadden wij mijn moeder voorzien van een dictafoon om onderweg tijdens de ritten commentaar te geven. Voor ons allen heb ik deze bandjes gekopieerd en natuurlijk beluisterd en wat bleek toen: wat wij eigenlijk al lang wisten: mijn moeder is een echte Rotterdamse en gebruikt veel uitdrukkingen, die je tegenwoordig niet meer hoort. Al die bandjes heb ik vele malen afgeluisterd om al die uitdrukkingen op te schrijven en natuurlijk ook te verklaren, want ik (wij) begrijpen deze natuurlijk wel. En zo gebeurde het op haar 81e verjaardag, dat wij haar een bundel hebben aangeboden van inmiddels ruim 450 van haar uitdrukkingen, schitterend toch???? Deze uitgave is tot stand gekomen in nauwe samenwerking met mijn broer en zus. Zelf hebben wij daar ontzettend veel plezier aan gehad.

Maar het schrijven van verhalen had toch onze voorkeur en moeder hadden wij inmiddels ook al enthousiast gemaakt en jawel, vele verhalen heeft zij geschreven. Zelf heeft zij natuurlijk geen pc, maar alles wordt opgeschreven in haar taal van toen (woorden met sch en dubbel O of A) en dat houden wij er in. Zelf kwam zij eens op het idee of wij het leuk zouden vinden om versjes op de site te plaatsen van vroeger, want mijn moeder kent heeeeeel veel versjes . Nu en dat is ook gebleken, want inmiddels staan er ruim 400 versjes op onze site en je gelooft het of niet, maar dit onderdeel van onze site blijkt wel een zeer grote hit te zijn, want vele emielen (zo noemt mijn moeder e-mails!!!) bereiken ons, met verzoeken of wij dit of dat versje kennen en deze verzoeken komen niet alleen vanuit Holland, maar werkelijk vanuit de hele wereld.

Ook zijn wij zo ongeveer 1 ½ jaar geleden begonnen met het samenstellen van onze stamboom. Dat heeft weer een zoon van mijn broer Aad opgezet. Ook hier zijn leuke reacties op gekomen en zelfs hebben wij weer familie ontdekt. En uiteindelijk is ook de stamboom van mijn moeder (Boogaard) op onze site terecht gekomen en ook hierdoor hebben wij weer familie ontdekt.

Al vanaf het begin hadden wij ook een gastenboek ingericht voor het verzamelen van leuke reacties. En zo via dat gastenboek is ook een inmiddels voor ons al bekende mede-schrijver geboren t.w. Gerard Martens, ook vroeger woonachtig geweest in Rotterdam en ook hij heeft al bijna 200 verhalen geschreven.

En zo groeit en groeit onze site maar. Het is een echte uit de hand gelopen hobby geworden. Ik ben nu bezig om mijn jaren gedurende de periode 1964 - 1968 te beschrijven in Rotterdam-Overschie, maar ik schiet maar niet op, telkens komt er weer wat tussen. Zoals je waarschijnlijk ook al hebt ontdekt, heeft mijn broer Aad een ook weer uit de hand gelopen hobby t.w. geschiedenis, echt apart zoals je wel zult zien.

Zoals ik je al heb geschreven is mijn broer Aad webmaster en zijn zoons ondersteunen hem op het technische vlak. De hele internetfamilie noemt mij het stamhoofd, maar om het wat netter te zeggen, laten zij mij ook een soort pr functie bekleden, wat ik helemaal niet erg vind, want ik doe het nu toch ook al weer!!!

En wij zorgen er ook voor, dat onze moeder natuurlijk alles te zien krijgt, wat wij op onze site plaatsen. Natuurlijk is zij helemaal enthousiast, wanneer zij weer zelf een verhaal heeft geschreven, want dan zorgen wij ervoor, dat dit alsdan zo snel mogelijk op onze site komt, voorzien van zo mogelijk foto's en andere leuke zaken.

Nou Peter, ik hoop, dat ik jou zo langzamerhand wel genoeg heb verteld ( de anderen zullen dan wel weer zeggen: waar haal je het vandaan???).

En dan jouw verzoek voor een interview: natuurlijk zijn wij hiervoor in. Het zou misschien leuk zijn, wanneer dit zou kunnen plaatsvinden ten huize van mijn moede. Ik weet zeker, dat zij dit heel leuk zal vinden. Als het kan zullen wij er dan voor zorgen, dat er enkele andere familieleden ook aanwezig zijn, zoals ondergetekende en misschien mijn broer(tje) Aad en wie weet wie nog anders.

Als je zin hebt om mij te bellen kan dat natuurlijk, maar mailen mag natuurlijk ook.

Tot slot: de hartelijk groeten van:

Hans Engelfriet.


De praktijk leert dan altijd, dat het toch wel even kan duren, voordat er een reactie komt. Maar ditmaal volgde snel een antwoord van Peter de Lange reeds op 15 april 2003 met de volgende tekst:

Hallo Hans,

Dank voor je uitgebreide antwoord. Zit wel een leuk verhaal in voor de krant, denk ik. Zou graag een afspraak maken voor een interview over jullie Rotterdam hobby. Valt dat op korte termijn te regelen? Ik bedoel dan: vanaf donderdag bv.

Vriendelijke groet

Peter de Lange.


En ik weer onmiddellijk terug reageren met als antwoord:

Hallo Peter,

Nou, dat valt wel te regelen en je kunt contact met mij opnemen. Misschien volgende week na pasen, want de komende dagen is het hier nogal wat druk, want 2e paasdag is mijn vrouw jarig en dat moet toch ook gevierd worden??

Ik hoor het wel.

Groetend,

Hans Engelfriet.


Na nog wat heen en weer gemail en gebel werd uiteindelijk de afspraak gemaakt voor donderdag 24 april 2003 zo tegen 14.00 uur ten huize van moeder Alie. Onmiddellijk na de definitief gemaakte afspraak direct moeder gebeld, dat alles was geregeld en dat er ook nog een heuse fotograaf zou meekomen.

Moeder was natuurlijk helemaal in haar nopjes en kon er niet over uit, wat er nu weer allemaal ging gebeuren, het enige wat zij mar zei: Kostelijk, kostelijk, kostelijk toch!!!!!

Natuurlijk heb ik ook nog getracht om broer Aad zover te krijgen, dat hij hierbij ook aanwezig zou zijn. Maar helaas, zoals jullie weten, heeft hij vrijdag om de veertien dagen zijn zgn. 90% dag ( wat dat betekent, moet u zelf maar aan hem vragen!!) dus die donderdagmiddag kwam hem slecht uit.

Maar dit alles was geen probleem om dat interview nu niet te laten doorgaan. Met elkaar waren wij immers zo enthousiast hierover, dat niets meer in de weeg stond en dus op naar donderdag 24 april 2003.

Het waren dus spannende dagen en ik kon merken, dat vooral moeder Alie erg trots was op alles wat er nu weer ging gebeuren. En dan eindelijk brak de dag aan van 24 april 2003. Ik had tevoren al bedacht, dat het wel goed zou zijn om mijn fototoestel mee te nemen. Nou, dat bleek geen overbodige luxe. Zo tegen 10.30 uur arriveerde ik bij moeder Alie en de koffie stond al klaar!!!!

Nou moet je als je bij moeder Alie komt eerst eens even bijpraten, want het is toch wel één dag geleden, dat wij elkaar hebben gesproken. Maar na zo'n uurtje werd het toch wel tijd om voorbereidingen te treffen voor het interview. En hoe doe je dit dan???:

Moeder heeft de afgelopen jaren van mij vele boeken, zoals zij dit altijd noemt, gekregen en hierin worden altijd de ploffen van Aad in gesorteerd.

Voor de niet kenners even een korte uitleg, wat nu weer ploffen zijn. Wel heel eenvoudig. Webmaster Aad zorgt er zeer regelmatig voor, dat moeder Alie via een grote envelop wordt voorzien van alle nieuwe uitkomende verhalen en de door haar nog te behandelen e-mails, moeder heeft het echter altijd over emielen, maar dit terzijde...

Maar goed, nu dus weer terug naar het interview, althans nog steeds naar de voorbereidingen. Alle boeken werden dus uit de kast gehaald en maar op de grond gesorteerd neergelegd, want de fotograaf wilde hiervan toch wel een foto maken en bovendien op de tafel is geen ruimte meer, want die staat vol met fotolijstjes!!!
Welnu, de fotograaf heeft hiervan wel foto's gemaakt, maar helaas die foto's hebben wij nimmer gehad.
Vandaar hieronder een aantal foto's van de boeken van moeder en als je goed kijkt, zie je ook nog de originele boeken, die ik heb geschreven voor haar 80e en 81e verjaardag.

interview1a

interview2a

En wat duurt de tijd dan lang, voordat er weer wat gebeurd. Het liep al tegen 13.30 uur en moeder begon zich toch wel wat ongerust te maken of die verslaggever en fotograaf haar adres wel konden vinden. Dus wat is wijsheid?? Natuurlijk stelde ik moeder gerust met de mededeling, dat de afspraak was gemaakt zo tegen 14.00 uur en bovendien kwam de verslaggever van het Rotterdams Dagblad met het openbaar vervoer!!!

Het leek mij tot die tijd ook wel een goed idee om van alle foto's in de lijstjes op haar tafel en wat er aan de muren hing ook maar foto's te maken, want je kon nooit weten!!! Tussen de fotolijstjes op tafel stond ook nog een mooie bos bloemen, die ik die morgen voor moeder had gekocht (doe ik trouwens altijd als ik naar haar toe ga!!!!)

interview3

interview4

De hele familie op de tafel, helaas staat Marieke net achter de bloemen rechts.....

interview5

interview6

Op de foto links, inderdaad Mao met zoon Aad en kleinzoon Richard, in China

interview7

De foto's gemaakt tijdens de 80e verjaardag van Alie

oh kind, wat was dat toch gezellig

Aad sprak mij toe en toen vroeg hij om een ogenblik stilte, dacht dat hij wilde gaan bidden, maar nee hoor, riepen die Brabanders ineens

VAN HARTE GEFELICITEERD

En dan eindelijk………..…………. zo tegen 13.45 uur werd er aan de deur gebeld en stapte Peter de Lange binnen. Nu het feest kon beginnen en moeder begon gelijk met kletsen.

De verslaggever van het Rotterdams Dagblad vroeg zich in eerste instantie af, wie wij nu eigenlijk wel waren, want wie is er nu zo gek om een gedeelte uit het telefoonboek van Rotterdam uit 1915 op het internet te zetten? Nu wij dus, heb ik geantwoord.

Maar moeder kon zich maar niet inhouden en begon met de vraag, die zij vele malen heeft herhaald:

Hoe vindt u dat nou, dat zo'n oud mensch nog steeds schrijft???

Nou, die verslaggever vond dat natuurlijk geweldig en allereerst heb ik maar uitgelegd hoe moeder dit doet. Zij had nog haar geschreven verhaal over het oorlogsjaar 1944 en liet dat zien ( de envelop had ik helaas niet meer!!). Maar zij vertelde dan, dat zij dit dan naar mij opstuurde en dat ik dat dan via de pc naar Aad stuur en Aad zoekt er altijd wel leuke plaatjes bij. Nou, dat vond die verslaggever geweldig.
Maar ook vroeg hij waarom moeder eigenlijk geen pc had?? En dan volgend de inmiddels gevleugelde woorden van moeder:

Nee hoor, zo'n rot ding moet ik niet, ik heb al genoeg en dan nu ook nog die verrotte euro's, hoe vindt u dat eigenlijk nou??? M'n dierbare Nederland toch!!!!

En zo ging dat maar door. En toen ging de bel weer. En jawel hoor, daar stapte een heuse fotograaf binnen met een hele tas met lenzen. Hij vond het ook allemaal heel gezellig bij moeder, die natuurlijk weer al haar fotolijstjes liet zien en nog veel meer van haar bejaardenkamer, zoals zij dit altijd noemt.
Maar deze man was alleen maar gekomen om een aantal foto's van ons te maken. Dus wij werden op een stoel geïnstalleerd voor de kast. Moeder natuurlijk zitten en ik op de grond naast haar.
Moeder had in haar hand het boek, wat ik had geschreven ter gelegenheid van haar 80e verjaardag. Samen moesten wij daarin gaan kijken en de fotograaf gaf wel een seintje, wanneer moeder of ik in de lens moesten kijken, maar dat ging niet helemaal goed met moeder, dus er zijn toch heel wat foto's gemaakt.
Daarna ging de fotograaf weer weg. Volgens moeder was dit ook een aardige jongen!!!!, waarvan akte dus.

interview8

interview9

Wij weer terug naar de verslaggever en nu werd er serieus een gesprek met mij gevoerd. Moeder vond dit niet helemaal leuk, want steeds viel zij ons in de rede met:

Hoe vindt u dat nou, dat zo'n oud mensch etc. etc. etc.

De heer Peter de Lange wilde natuurlijk ook weten, wat onze belangstelling nu was voor Rotterdam. Temeer omdat ik en Aad en eigenlijk ook moeder nu al lang niet meer in Rotterdam woonden. Welnu, ik heb uitgelegd, dat het gezin tot 1960 eigenlijk in hartje Rotterdam heeft gewoond en moeder vertelde natuurlijk over haar jeugdjaren in de Hondiusstraat, haar oorlogsverhalen in Rotterdam en de periode daarna. Maar de verslaggever vond dit nog niet genoeg, waarom dan toch Rotterdam? Nou moeder gaf het enige juiste antwoord:

Er is maar één Rotterdam en zij begon spontaan het Stedelied te zingen.

Nu, de verslaggever kwam weer terug bij mij over onze site. Inmiddels was het hem wel duidelijk geworden hoe deze site was ontstaan, want dat had moeder inmiddels al verteld, want zij zegt dan altijd, dat het allemaal mijn schuld is. Nu, dat werd gesnapt en erg uniek gevonden. Dat unieke was inmiddels ook wel duidelijk geworden op de betreffende redactie van het RD.

Vervolgens heb ik verteld hoe het e.e.a. verder enigszins uit de hand is gelopen zoals ons boek met de uitdrukkingen van moeder, de oplossingen mede naar aanleiding van haar gesproken woorden via de dictafoon. En natuurlijk niet te vergeten al die versjes, die moeder heeft geschreven en inmiddels ook al had gezongen en die voor een deel vast liggen op een bandje. Onmiddellijk zei moeder, dat zij er nog wel 100 weet, dus wij maken ons borst maar nat!!!

Zeer indrukwekkend vond de verslaggever ook al die foto's over Rotterdam en alle andere zaken en vroeg zich af hoe wij daar nu aan kwamen.
Wel, heb ik geantwoord: wij hebben natuurlijk een eigen uitgebreid archief en halen foto's overal en nergens vandaan door te surfen op het net. Nu, dat begreep hij niet helemaal of hij wilde dit niet begrijpen.
Maar die verslaggever was wel slim en vroeg of wij ook veel boeken hadden over Rotterdam, Nou dat hadden Aad en ik wel, maar zoals dat nu altijd gaat bij een interview, kon ik het gesprek nu wel brengen op een ander onderwerp door te vertellen, dat zowel Aad als ik toch wel regelmatig te vinden zijn in hartje Rotterdam en altijd vele boekwinkels bezoeken.
Maar ik moest nu wel zo spoedig mogelijk van dit onderwerp af en gelukkig had Aad een hele uitdraai gemaakt van de inhoud van onze site.
Gelijk begon de verslaggever te vragen of wij enig idee hadden, wie onze site nu eigenlijk bezoeken. Nu, ook hier had ik een antwoord op en liet gelijk de door Aad bijgehouden statistieken zien en legde uit, dat (toen) zo gemiddeld 60.000 bezoekers per maand onze site bezoeken met ook wel uitschieters naar boven en beneden.

Maar hij wilde meer weten: wie zijn die mensen, die ons bezoeken??
Nou, dat weet ik natuurlijk ook niet, maar wij kunnen dat wel enigszins afleiden uit de vele emielen, die wij altijd binnen krijgen en dus was het antwoord: uit heel de wereld met name naar mijn mening van veel Hollanders, die inmiddels elders wonen. Ook de vele verzoeken, die ons bereiken sprak hem wel aan. Maar, vertelde ik ook, dat wij niet ingaan op de vaak vele verzoeken om werkstukken van leerlingen te gaan completeren en dat ik bijna nooit inga op de inmiddels al vele verzoeken om postzegels te kopen of te ruilen.

Een aardige anekdote was ook het verhaal van iemand uit San Francisco met haar verhaal of ik ervoor kon zorgen, dat haar bij Siebel gekochte klok weer gerepareerd kon worden.

En moeder dan weer tegelijk:

Vindt u dat nou niet kostelijk!!!!!!!

En dan ook nog de vele contacten, die hieruit voort zijn gekomen o.a. met Kees Bestebreurtje met uiteindelijk een reisverslag van zijn oom naar Zuid Afrika in 1939.

En toen en vooral niet te vergeten: wie was nu eigenlijk Gerard Martens !!!! Ik vertelde hem hoe hij begonnen was om te gaan internetten (had ik ooit van Aad gehoord!!) en dat hij in eerste instantie reageerde op één van mijn verhalen naar aanleiding van onze rondrit door Rotterdam over de Gerard Scholtenstraat (Heilige Geesthuis) en zo eigenlijk ook eerst heel summier in het begin is begonnen met het schrijven van verhalen en uiteindelijk is uitgegroeid tot een meer dan volwaardige schrijver voor onze site.
Zeker ook verteld zijn bijzondere verhalen over zijn oorlogsherinneringen en dan natuurlijk zijn bijzondere belangstelling voor Kamp Amersfoort en het door hem gecomponeerde gedicht en niet te vergeten zijn onvergetelijke verhalen op z'n Rotterdams gezegd en geschreven. De verslaggever was ook hiervan zeer onder de indruk.

Natuurlijk was het geen vraag hoe lang wij nog wel doorgaan. Nou, dat weet ik echt niet en moeder brak gelijk weer in:

Nou, ik ben nog lang niet klaar met schrijven hoor, ben pas bij de Hongerwinter.... Zo tegen 15.00 uur was het interview ten einde. Moeder Alie ging een kopje thee zetten en zat daarna zeer voldaan in haar bejaardenkamer, tevreden over alles wat gebeurd was.

interview10

interview11

Zoals al hierboven aangegeven zou het nog zeker 1 ½ week duren voordat het interview geplaatst zou gaan worden. Dus afwachten maar!!!.

En toen gebeurde het ineens. Op zondag 4 mei 2003 werd ik er door velen op attent gemaakt, dat ik samen met moeder Alie in de krant stond!!! Zonder dus maar iets vernomen te hebben, zo blijkt dat dus te gaan. Maar ja, hoe kom je op zondag 4 mei 2003 nu aan een exemplaar van het Rotterdams Dagblad van zaterdag 3 mei 2003. Mijn raderen moesten maar weer eens gaan draaien en dit helpt altijd.

Die zondag vierde zoon Marco zijn verjaardag en hij moest nog mensen per auto ophalen. Ik vroeg hem daarom om in Rotterdam langs enkele benzinestations te gaan om daar een tiental exemplaren te kopen van het Rotterdams Dagblad van zaterdag 3 mei 2003. Uiteindelijk is dat gelukt en werd ik die zondagmiddag 4 mei 2003 verrast met het inmiddels beroemde artikel.

Enthousiast als ik was en nog steeds ben, verzond ik per 5 mei 2003 dit krantenartikel naar onze inmiddels wel bekende internetfamilie, ook helemaal in Canada met onderstaande begeleidende brief:

Tot zover mijn brief van 5 mei 2003 j.l.

Hierna heb ik nog geprobeerd om de foto's van het Rotterdams Dagblad te bemachtigen, maar helaas kwam hier geen reactie op.

Maar ik ontving wel een aantal reacties van vroegere collega's van de bank, die ik al jaren niet meer gezien of gesproken had, zelfs van een oud collega, die per 1 april 1978 op mijn kantoor Hoogvliet is komen werken, dat is dus al meer dan 25 jaar geleden. Ook met anderen van vroeger is er even een heel leuk e-mail contact geweest.

Dit was dus maar weer eens een verhaaltje tussendoor, zou moeder zeggen. Maar wat voor een verhaal. Nou een verhaal, dat altijd een prominente plaats op onze website zal blijven innemen.






Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

28 Juni 2003