Een e-mail sturen? Het e-mail adres is aad@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

Heb je je eerste TV moet er een hoes over, nee dus....

Alie snapt nog steeds niet, waarom dat nou moest, die hoes 's nachts ....

Wij hadden al veel kunnen kopen, omdat wij altijd wat spaarden. Als Piet wat extra's verdiende, ging dat allemaal in het spaarkistje, had Piet zelf gemaakt!

Het spaarkistje was een kistje met allemaal vakjes er in en etiketjes erop geplakt, waarvoor het vakje was. Voor de huur, kolen, schoenen, electra en gas en natuurlijk een vakje met onvoorzien. Onvoorzien betekende dat als er een rekening kwam die we niet verwacht hadden, werd ie betaald uit dit vakje.

Piet begon ook met op de schoenen van de kinderen nieuwe zolen en hakken te zetten en als ik dan vroeg, lukt het jongen, zei hij altijd waar een wil is een weg Ja, hij had er ook niet voor gestudeerd, dus proberen maar, het ging steeds beter!!

En met al die kinderen loonde dat dus wel....

Als een paar schoenen klaar waren, dan zette ik 's avonds die schoenen in de smeer en dan 's morgens uitborstelen, nou, dan waren ze weer als nieuw en de kinderen waren er nog trots op ook....

Ook repareerde hij 's avonds veel wekkers en klokjes. Effe een nieuwe veer erin of een nieuw glas erop. Piet rekende geen vaste prijs voor het repareren, hij keek de menschen aan... Voor de gewone man rekende hij voor een nieuwe veer bijv dfl 1,25 en een nieuw glas dfl 1,30 (hij kocht ze altijd per dozijn = 12 stuks) Nou, ik moest wel eens lachen, want dan moest hij weer een wekker repareren, zoo das een goeie klant, zei ie dan en dan rekende hij dfl 1,50 of soms zelfs nog meer.

Zoo scharrelden we maar wat.
Maar we zagen er geen zonde in, hoor!
We zeiden altijd, het gaat beter van een stad dan van een dorp

Het zal 1955 geweest zijn, toen hoorde je veel praten over "televisie". Je zag ze ook wel staan in radiowinkels. Een groot vierkant gevaarte, er werd heel veel over gepraat. Nou en Piet en ik begrepen ervan dat je hoorde praten, net als de radio, maar er was ook een beeld bij, zodat je ook kon zien wie er zaten te praten en hoe....

Een enkeling had er al een en daar mochten we wel eens komen kijken, het was prachtig, toen nog wel zwart wit natuurlijk, maar je had niks anders, een andere keus was er niet, toch!

En op woensdagmiddag en ook op de zaterdagmiddag was er een kinderuurtje, de kinderen mochten dan ook wel eens bij iemand kijken, waren ze weer zoet, hè

Wij gingen er aan denken om er ook een te kopen, want je moet je kinderen bij jezelf houden, toch....

Dus zoo gezegd, zoo gedaan. Naast Piet z'n zaak, zal ik maar zeggen, was een winkel, die verkocht radio's en die had ook Televisies. Die zaak heette Bakker en Rip. Er is nog een Bakker en Rip in de
Noordmolenstraat. En dus hebben we er daar maar een gekocht, met een tafeltje. We kregen bij contante betaling zelfs een korting van 10%. Dat konden we niet laten lopen en dus betaalden we contant, logisch toch...

Er zat een flanellen hoes bij en die moest je er 's nachts over heen doen, dan bleef het beeld mooi, zei men. Nou, ik vond het een snert gezicht en toen na een poos, ben ik het maar eens vergeten om dat ding er over te doen. Nu er gebeurde niets vreemd, ook weer voor elkaar, wat ik toen erna met die hoes heb gedaan, weet ik niet meer.

Die kinderuurtjes waren prachtig, de omroepster heette Tante Hannie, ze zwaaide altijd als het afgelopen was en iedereen zwaaide dan terug natuurlijk. De kinderen bleven dan ook nog kijken tot de punt in het midden helemaal weg was, want bij het uitzetten werd het beeld steeds kleiner, nee ma, nog niet uitzetten, we zien hem nog....oh, ik weet het allemaal nog precies!

Er waren dan ook altijd heel veel kinderen bij ons om te kijken, vooral kinderen die thuis zelf nog geen tv hadden. Ik rolde dan het kleed op, werd het niet al te vies. Maar soms, weet je, zaten ze allemaal door elkaar te praten terwijl de tv hard aan stond, nou daar werd ik wel eens gek van, dus weet je wat ik dan deed? Ik kocht een grote zak lolly's, en likken maar en er werd niet gekletst meer hoor, opvoedkundig toch!

De series op tv waren toen zoo mooi, Pipo de clown, Swiebertje, Dappere Dodo, de Verrekijker (een soort jeugdjournaal) en nog veel meer, om nooit te vergeten...

De TV was nog opvoedkundig ook en weet je waarom? Als de kinderen weer eens een beetje vervelend waren, dan zei ik, als jullie zoo blijven, gaat de TV vanmiddag niet aan. En ze wisten als Ma dit zei dan deed ze het ook zoo, want mijn ja, was ja en mijn nee, was nee, klaar uit!!

Doen ze dat tegenwoordig ook nog zoo, vraag ik me wel eens af, hoor........


Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

25 Mei 2001