Het wonen aan het Merxveld was zo slecht nog niet.
Het was een rustige buurt in de nieuwe wijk Rotterdam Zuidwijk.
De markt was zijn lust en zijn leven en hij stelde zich kandidaat voor de plaatselijke organisatie de Centrale Vereniging voor Ambulant Handel.
Er was veel te doen voor deze organisatie want menig gemeente hield zich nog aan de markt- en ventvoorschriften uit de 18e en 19e eeuw.
Landelijk was er het overkoepelend hoofdbestuur van de C.V.v.A. en na een tijdje zich in Rotterdam en de regio Rotterdam verdienstelijk te hebben gemaakt werd mijn vader gekozen in het hoofdbestuur.
Nu kon hij het land in en regelmatig was er wel ergens iets te doen waarbij hij dan aanwezig diende te zijn.
Omdat mijn vader zich ook niet in tweeën kon delen schoot zijn eigen standplaats er dikwijls bij in.
Dat verklaart dan ook waarschijnlijk dat er in die tijd nauwelijks foto's werden gemaakt.
Mijn vaders vader kwam in die tijd te overlijden wat voor mij een groot gemis was.
Mijn Opa leerde mij timmeren en zagen en ik mocht altijd achter in de tuin, in het schuurtje een beetje knutselen, Mijn Opa en Oma Engelfriet hadden een televisie, dus mocht ik op woensdag en zaterdagmiddag televisie komen kijken, ik herinner me nog programma's als de Verrekijker enzo.
Op zaterdagmiddag zat ik dan samen met Opa olienoten te pellen want 's-avonds kwam er vaak visite om naar Dorus (Tom Manders)te komen kijken.
Na het overlijden van mijn Opa ging het met Kleintje Oma (zo noemden we haar) ook niet zo goed, ze kon het alleen in huis niet redden en dus kwam ze bij ons in huis.
Nu was het maar een 3 kamerwoning en Omaatje kwam bij mij op mijn kamer.
In die tijd was ik een jaar of 15 en behoorlijk aan het puberen.
Maar Kleintje Oma begreep mij goed en we hadden geen last van elkaar.
Ze verzweeg zelfs als ik te laat thuis kwam.
Een mooie nieuwe flat aan de Leeuwenhagen. We hadden nu allemaal de ruimte en Kleintje Oma kon nu ook lekker in haar eigen kamer verblijven.
Maar de jaren gaan voorbij en Kleintje Oma had verzorging nodig.
Ze verhuisde naar de Zernickerplaats waar haar broer ook inmiddels was komen te wonen.
Ook haar zus woonde er niet ver vandaan dus waren ze regelmatig bij elkaar op visite.
Voor mijn vader brak er nu ook weer een rustiger tijd aan en de kamer van Kleintje Oma werd omgebouwd tot kantoor. Jawel, mijn vader had nu een eigen kantoor.
Op de markt was hij nog steeds actief met het verenigingsleven en zo organiseerde hij her en der wel eens een reclamemarkt.
Maar op bruiloften en partijen speelde hij de toetsen uit het klavier, boogie woogie, Hongaarse Rapsodies en oude Hollandse liedjes.
Dan merk je pas heel veel later dat het contact met je vader, wat een beetje verloren gaat, best veel invloed heeft gehad. Met sommige dingen merk je dan je vader het zo en zo deed.
Hij had een zeer goed commercieel inzicht maar was zo onhandig als ik weet niet wat.
Er ging nog geen spijker door hem de muur in, daar kwam altijd wel weer een bereidwillige buurman of zoon voor opdraven.
Na een paar jaar kwam zijn 4e kleindochter, hij wilde zo graag een kleinzoon, een naamopvolger, maar ja, mijn zus Carla had 3 dochters en bij ons was de eerste ook een meid.
Maar hij had voor allemaal altijd wel een deurtje open staan, wat ze van Oma niet mochten werd door Opa wel stiekem goed gevonden.
Toen in 1975 er dan eindelijk een kleinzoon was geboren liet hij spontaan de zaterdagmarkt voor wat het was.
Voor hem was het feest, eindelijk een kleinzoon.
Onze zoon Menne was de troonopvolger, de naam Engelfriet zou blijven voort bestaan.
Een paar jaar later waren we naar Dordrecht verhuisd.
In de winter probeerde hij nog om zijn kleindochter schaatsen te leren, alleen kregen we toe het donkerbruin vermoeden dat hij er zelf ook nooit zo veel van had terecht gebracht.
Hij was er niet van af te slaan.
We probeerden om zijn vaste plaatsen te handhaven maar er werd steeds door de gemeentelijke dienst Marktwezen Rotterdam tegen gewerkt.
Nadat hij voor zijn verdienste was onderscheiden en de toenmalige directeur Marktwezen had plaats gemaakt voor een nieuwe jongere directeur lagen we steeds in conflict met die dienst.
Hij had de rust niet in zijn kont als hij niet op de markt stond.
Of hij nou blij was om er uit te kunnen daar ben ik nooit achter gekomen.
In 1987 was er het 50 jarige huwelijk.
Hij had er dan precies 60 jaar markt op zitten.
Uiteindelijk werd er besloten naar een serviceflat te verhuizen, dat gaf een zeker gevoel. Daar was altijd wel hulp aanwezig.
Hij heeft daar zelfs nog leren biljarten.
De jaren verstreken en na een kortstondig ziekbed werd hij opgenomen in het Anthonius. Dat was zijn laatste plek en na enkele weken is hij daar vredig en in alle rust ingeslapen.
LINK
LINK
Soms als ik mijn eigen stem hoor dan is het net of ik die van mijn vader hoor.
Mijn vader was een man met heel veel humor, erg bescheiden, maar toch wel aanwezig en een op en top
