Inmiddels had ik de boekhoudafdeling al ruim een half jaar verlaten en was bevorderd tot kasassistent, een hele drukke baan, maar later daar veel meer over.
Juist na mijn vakantie ontving ik bericht, dat ik gekeurd moest worden voor militaire dienst op 18 december 1961. Op kantoor kreeg ik inmiddels vele adviezen om ervoor te zorgen, dat je werd afgekeurd zou worden.
Een aantal adviezen zal ik nooit vergeten. 's Morgens moest je thuis azijn drinken met een aantal suikerklontjes of onder je oksels uien doen en die dan voor het gebouw van de keuring weggooien. Zodoende kon men vaststellen, dat je maag niet in orde was of dat er hartafwijkingen waren. Vreselijk toch om dat te horen!! Ik heb dit altijd naast mij neergelegd en nooit iets van aangetrokken.
De bank was zo goed om mij die bewuste 18e december 1961 hiervoor vrijaf te geven (zeker C.A.O. regel??) En zo gebeurde het, dat ik mij op 18 december 1961 moest melden bij het keuringsbureau.
Als je nu denkt, dat dit een schitterend gebouw was, nou dan heb je het mis. De plaats van keuring was boven het postkantoor naast de
Defensie had de 1e etage afgehuurd voor de keuringen. Ik was hier veel langs geweest, maar mij nooit gerealiseerd, dat daar deze keuringen werden gehouden. Ook had ik nog wel goed advies van mijn collega's in mijn oren geknoopt; je moest je altijd van de domme houden en nooit als eerste ergens op reageren. Dat laatste advies heb ik inderdaad die dag en in mijn latere diensttijd wel opgevolgd en soms ook wel eens in mijn verdere leven, maar dat weet ik niet meer zoo precies....
Nou, die keuring stelde naar mijn mening niets voor. Er waren wel jongens, die klaarblijkelijk wel azijn met suikerklontjes hadden geslikt of uien hadden gebruikt. Zij waren er beroerd aan toe, maar men had erop gerekend. Een zgn. bijkoomkamertje was hun lot en zij moesten daar eerst maar even op adem komen met het gevolg, dat het voor hen veel langer duurde, die dag.
Als eerste moesten wij aan lange tafels een aantal testen afleggen, zoals wat rekensommetjes en wat nog meer weet ik niet meer. Ik vond het allemaal zeer kinderachtig, maar de aanwezige beroepsmilitairen vonden hun functie uitermate belangrijk, dat kon ik wel merken. Al die testen duurde zowat een hele morgen; wat een flauwe kul allemaal, dacht ik toen al.
Er was ook koffiepauze, maar die beroepsmilitairen deden verder niets, dan alleen maar schreeuwen en bevelen uitdelen.
Opeens bulderde één van hen met de vraag wie goed in wiskunde was. Nu was ik hier niet goed in, maar opeens schoot mij dat advies van collega's te binnen. Niet op reageren en van de domme houden!!!!!. En inderdaad, zeer snel stak iemand zijn vinger op, dat hij goed was in wiskunde. Nou, dat was dan geregeld; hij kon de koffie inschenken en daarna opruimen. Zo werkte dat dus in militaire dienst anno 1961!!!!!
Het liep zo tegen 12.00 uur en dus moest er worden gegeten op kosten van defensie. Weer werd er gevraagd: wie is er goed in dit of dat en jawel hoor: velen staken weer hun vingers op en waren zodoende de klos om alles klaar te maken voor de broodmaaltijd en daarna weer afruimen. Al deze namen werden genoteerd en precies werd aangegeven, welke werkzaamheden wie moest uitvoeren. Van weigering was natuurlijk geen sprake, stel je voor, een dienstbevel weigeren, dat kon toch niet......
's Middags was er dus de medische keuring. In een smoezelig kamertje zat ook een militair, die zich voordeed als arts. Ook deze keuring stelde niet veel voor. Veel vragen en een gehoor - en ogentest maakten ook onderdeel uit van die medische keuring. Ook kreeg ik een fikse dreun op mijn knie en reageerde daar goed op, heb daar gelukkig niets aan over gehouden. Inmiddels moest ik mijn bovenlichaam ontbloten en wat gebeurde er toen??? De gordijnen gingen dicht en de arts vertelde mij waarom. Aan de overkant van dit gebouw, dus ook aan de Mathenesserlaan woonden twee oude dametjes, die het leuk vonden om naar blote jongens te kijken, dus daarom gingen de gordijnen dicht!!!
Al met al duurde deze medische keuring zo ongeveer een kwartiertje, waarna ik weg kon, de gang op en dan maar wachten, wachten enz.
Nadat iedereen zo aan de beurt was geweest, moesten wij weer afzonderlijk allemaal naar dat smoezelige kamertje. Het ging op alfabet, dus ik was snel aan de beurt. Na binnenkomst mocht ik gaan zitten en de arts noemde mijn naam en nam een aantal stempels: één voor zijn handtekening en één met het stempel
Thuis gekomen was men naar mijn mening toch wel onder de indruk van het hele gebeuren. Hansje was goedgekeurd voor de militaire dienst. Nou, dan zul je eens zien, dan wordt je een echte kerel, was steeds die goed bedoelde opmerking. Tot op de dag van vandaag heb ik deze opmerking nooit begrepen.
Zoals jullie allemaal wel weten, bewaar ik altijd van alles en daarom hebben we nu ook zoo'n leuke website!!! Zo ook mijn bewijs van goedkeuring voor de militaire dienst dat ergens hierboven staat, koester ik ook nu nog als een waar kleinood. Sommige familieleden zijn hier zelfs een beetje jaloers op, maar dat laat ik maar zoo..... dat is hun probleem.
Dat ik voor militaire dienst was goedgekeurd, moest ik natuurlijk ook melden bij de personeelsafdeling van de bank. Nu, dat was geen enkel probleem. Ik kon mijn dienstplicht gaan vervullen voor de periode van 21 maanden, mijn dienstverband met de bank werd tijdelijk opgeschort en na mijn diensttijd kon ik weer bij de bank terug komen. Uiteraard ontving ik tijdens mijn diensttijd geen salaris, ook dat werd medegedeeld, want ik zou soldij krijgen van defensie.
Ik ging inmiddels maar weer werken en ook mijn studie moest nog worden afgemaakt bij de handelsavondschool Mercurius. Dit zou wel lukken voordat ik werd opgeroepen en dit is ook gebeurd zoals eerder hier beschreven.
