Die mooie foto's komen natuurlijk weer van de Rotterdammers
En het verhaal beginnen we dus maar eerst met het verhaal van moeder Alie, want ook die was met de RVS geweest, aldus haar bijdrage aan het verhaal
En dus genieten we ook meteen weer van die heerlijke Alex' proza :
Inmiddels is gebleken, dat Alie Engelfriet-Boogaard in 1929 op zo'n R.V.S.-kamp is geweest en ze vond het heerlijk, om ons daarover zogezegd uit eerste hand te vertellen:
Mijn ouders zagen wel wat in de R.V.S., want zeelucht was volgens hen erg goed voor kindertjes. En dus mocht ik mee, als negenjarige. Dat kostte geld. We gingen 3 weken lang, vijf dagen van de week. Dat kostte ƒ 15,= maar dan kreeg je wel elke dag een flesje melk met een rietje. Dat vond ik toch zo fijn, (die melk met) dat rietje! En we voeren met een stoomboot naar Hoek van Holland.Om die grote som gelds bij elkaar te brengen, moesten we 's maandags op school allemaal die meegingen, geld meebrengen. Zo leerde je als kind gelijk sparen! Ik kreeg per keer 2 kwartjes mee van Moe, met de ernstige woorden: "Niet verliezen hoor, want het is voor je vacantie." Zo nu en dan vertelde de meester hoeveel je al gespaard had. En dat vertelde ik dan trots thuis - kreeg ik een pluim, dat ik zo goed op het geld had gepast.
Eindelijk brak de vacantie aan. Eerst had het geleken of 't er nooit van zou komen, en toen, ineens: vacantie! Dus: 3 weken lang van maandag t/m vrijdag met de R.V.S. mee. 's Zaterdags ging je niet, want dan moest immers thuis in bad worden gedaan en trouwens, het was hoog tijd om uit te rusten ook.
Elke dag kreeg ik van Moe 2 krentenbollen mee en 2 krop-boterhammen met kaas, heerlijk, en OOK nog twee snoepjes! Krop, da's bruin brood op z'n Rotterdams. Om 7 uur 's morgens moesten we in de Rembrandtstraat verzamelen, dat was bij de Jacob Catsstraat. De eerste dag bracht je Moeder je er heen, maar de volgende dagen moest je mooi in je eentje. Als iedereen er dan zo ongeveer was, werd de groep geteld en dan in de rij, lopend naar de Boompjes. Daar lag de boot, met bovenop een groot bord waarop stond "Rotterdamsche Vacantie School". Onderweg zwaaiden de mensen naar ons, en wij maar terugzwaaien natuurlijk. Onderweg zongen we ook liedjes, volgens de leidsters schoten we dan harder op ....
De stoomboot deed er wel 2 uur over om in Hoek van Holland te komen, maar dat was niet erg hoor, want we werden aan boord hard bezig gehouden met spelletjes en zo. Ons brood (je naam moest er op staan) werd in een grote kist gedaan, want dat moest bewaard worden, tot half 1. Anders zou je het te vroeg opeten. Dus tot die tijd moest ik m'n honger stillen met de snoepjes die ik gelukkig NIET in hoefde leveren. Heel veel hielpen die niet tegen de honger, herinner ik mij.
Als we aan het strand gekomen waren, stonden daar grote tenten en in die tenten tafels op schragen en hele rijen krukjes. Iedereen kreeg dan zijn eigen brood uitgereikt en natuurlijk het lekkere flesje melk, met rietje, en dan was het: "Eet smakelijk" en iedereen aan het schransen. We vielen allemaal van de graat van de honger, na al die frisse lucht aan boord.
Met mooi weer mochten je schoenen uit, dan je kousen in de schoenen en het geheel met de veters aan mekaar geknoopt om je nek gehangen. Zo kon je ze niet verliezen. Zeiden ze, bij mij is het in ieder geval altijd goed gegaan. En dan naar de zee en met je voeten door het water plassen, dat werd "pootje baaien" genoemd. Ik heb op een van die dagen een hele grote schelp gevonden, de juffrouw zei: "Hou hem maar tegen je oor, dan hoor je de zee ruischen". En dat was ook zo! Ik heb de schelp mee naar huis genomen en hij heeft nog heel lang thuis op de schoorsteen gestaan. Kon ik soms even luisteren, was het net of ik weer aan het strand was.
Voor je het wist was het alweer tijd om naar de boot terug te gaan. Daar moesten we om 3 uur zijn, om weer om 5 uur in Rotterdam terug zijn. Van de Boompjes weer naar de Rembrandtstraat lopen. Inmiddels waren we wel moe en dus een heel stuk rustiger dan 's ochtends. Aan zingen kwamen we niet meer toe. In de Rembrandstraat stond mijn Vader al op mij te wachten en dan aan zijn hand snel naar huis wandelen. Eten en dan gauw ! naar bed en maar slapen als een roos. De volgende dag weer precies hetzelfde, alles lopend, naar de Rembrandtstraat, naar de Boompjes, naar de zee - en alles weer terug. Je had 's avonds geen benen meer over, joh.
De laatste dag van de R.V.S. werden we bij de Boompjes opgewacht door het orkest van de Politie en die speelden dan mooie muziek en wij dan allemaal om het luidst meezingen en op de maat meelopen. Gut, wat hadden we een fijne tijd gehad!
Uit onze buurt deden er bij elkaar wel een 200 kinderen mee. En alles was zo goed geregeld. Natuurlijk was er wel eens een valpartij, of had er iemand een kapotte knie, maar dat was alles. Op de foto hieronder zie je ons groepje: jongens en meisjes waren apart, natuurlijk! Op deze foto ben ik 9 jaar, en je herkent me aan blauwe kruisje dat ik op mijn been heb gezet. Op de foto staat onze leiding, ze dragen allebei een hoed. Zeker tegen de zon - nou, wij vonden de zon helemaal niet erg hoor. Wij hadden allemaal bruine armen en gezichten gekregen!
Hoewel we nog niemand kennen, die op kamp was in Oostvoorne - hallo daar, zijn er nog mensen die hierover iets zouden willen vertellen? - willen we nevenstaande foto wel even tonen. Het oorspronkelijk onderschrift luidde:
Aankomst van de R.T.M. Kindertram uit Oostvoorne, getrokken door stoomloc Nummer 57, bij de Halte Hillesluis te Rotterdam.
Ziet u het opgeluchte gelaat van moeder, die samen met de broers en zusjes Grote Zus, die helemaal in Oostvoorne is geweest - met tas - op komt halen?
Alex, we hebben weer genoten, maar nu Hans' zijn belevenissen :
Hans schraapt zijn keel en steekt aldus van wal :
In Rotterdam bestond al jaren de Rotterdamse Vakantieschoool, afgekort RVS. Onderwijzers stelden twee weken lang hun tijd (ook vakantie) beschikbaar om met een groep kinderen dagelijks met de trein naar Hoek van Holland te gaan. Mijn moeder informeerde op het adres van een school in de 1e Pijnackerstraat hoe dit in zijn werk ging. Nu, het bleek, dat je hiervoor kon sparen. Nou, dat had Alie toch kunnen weten.
Zeer regelmatig werd ik er dus op uit gestuurd om geld te gaan brengen voor die vakanties uitgaande van de Rotterdamse Vakantieschool. En het werden ook echte vakanties, al was je wel elke avond versleten van het sjouwen en lopen.
Zoo Moeder, zoo zoon, maar Aadje was getuige, hij was ook bek af en zelfs een keer flink verbrand. Sinds Hoek van Holland heeft Aadje een hekel aan die zon gekregen en aan zand tussen je tenen en je brood, brrrr. Ja, ja, een gekoesterd traumaatje, heerlijk toch....
Twee weken lang, met uitzondering van de zaterdag en de zondag, moesten wij ons om 7.30 uur 's morgens al melden naast het gebouw van de Nationale Nederlanden in de Teilingerstraat. Je moest er op tijd zijn, want de gehele colonne moest ook op tijd op het Centraal Station zijn. Elke dag gingen wij met de trein naar Hoek van Holland. De treinen waren niet al te best en naar mijn beleving eigenlijk bedoeld voor de sloop. Aadje herinnert zich allemaal aparte deurtjes per coupé, die onderweg absoluut niet open mochten...
Houten en vaak kapotte banken in oude rijtuigen. Maar gesloopt werden ze niet. In latere jaren tijdens mijn militaire dienst, waren ze nog steeds in gebruik.
De groepen kinderen werden duidelijk verdeeld naar leeftijd en geslacht. Alle groepen kregen een nummer. Ik heb gezeten in groep 68 en 69. Hoe jonger je was, hoe hoger het nummer van de groep. Van en naar het station werd driftig gezongen. En vooral de kleinere kinderen moesten het toch wel ontgelden. Want hard werd vaak gezonden: groep 80 is de babygroep
Het zgn."zuilensysteem" waarover ik al heb verteld, werd ook hier duidelijk toegepast. De jongens en de meisjes dus apart en dan werd er ook nog scheiding gemaakt op wat voor school je zat. Je had dus groepen van de openbare school, de rooms-katholieke school en de protestantse school. Wat een organisatie !!!.
Natuurlijk werd er in Hoek van Holland veel gespeeld op het strand. Voor ons jongens was dit strand nog extra bijzonder omdat er nog vele overblijfselen waren van de 2e wereldoorlog. In veel bunkers werd gespeeld en wij dachten ook altijd daar interessante dingen te vinden uit de 2e wereldoorlog. Maar helaas, wij hebben daar nooit iets gevonden!!.
"s Middags werd het meegebrachte brood opgegeten, tenminste als je dat nog had. Vaak hadden de kinderen dit al tijdens de treinreis opgegeten. Achter de duinen waren een soort barakken om met slecht weer te eten, maar met mooi weer werd buiten gegeten aan grote tafels met banken.
De kinderen van de openbare school zaten apart en onder een luide kreet eet smakelijk werd aan de lunch begonnen.
Maar bij de rooms-katholieke en de protestantse kinderen ging dit toch wel anders. Wij waren natuurlijk wel gescheiden, want stel je voor!!.
Op een hoge duin was een bel geplaatst voor beide groeperingen. Om de beurt werd de bel geluid en dat was dus het teken, dat er gebeden moest worden voor het eten. Na afloop weer hetzelfde ritueel voor het danken. Pakjes melk werden verstrekt door de Rotterdamse Vakantieschool.
Maar in alle andere zaken liep alles toch flink door elkaar. Bij de eindeloze voetbaltoernooien werd helemaal geen onderscheid meer gemaakt tussen de zgn. "zuilen" Er werd jaarlijks een heuse competitie gespeeld en onze groep is nog wel eens hoog geëindigd.
Zoals al gezegd had iedere groep een bordje met een nummer van de groep. Maar vaak had ook iedere groep een grote Rotterdamse of Nederlandse vlag. Waar dit ritueel nu weer vandaan kwam is mij niet duidelijk. Maar als wij thuis kwamen kregen wij om beurten deze grote vlaggen mee naar huis tot de volgende dag. Het gebeurde wel eens, dat in huize Engelfriet drie of vier vlaggen aanwezig waren. Nu, moeder was hier nooit erg blij mee!!.
Er werd tijdens deze vakanties natuurlijk ook gezwommen. Maar niet elke dag. Slechts éénmaal per week op donderdagmiddag werd er in groepsverband gezwommen.
De zee in Hoek van Holland was gevaarlijker dan bv in Rockanje. Het was de echte zee en er werd goed opgelet of geen kind zou verdrinken. Aparte verkleedcabines waren op het strand voor ons aanwezig.
Al met al waren dit toch ook fijne vakanties. Als het slecht weer was, konden wij naar hartelust spelen in een grote sporthal in Hoek van Holland.
Op onderstaande twee foto's sta ik dus ergens. Op de bovenste foto sta ik links naast de onderwijzer of zo u wilt aan zijn rechterkant, en op de onderste foto sta ik bijna helemaal links o.a. naast mijn neef Dick Engelfriet uit de Insulindestraat 273b te Rotterdam.
Augustus 2009 kreeg Hans een email n.a.v. dit verhaal over de RVS van de Redactie van WestVaria (WestlandNet.nl) :
Wij zoeken iemand die ons informatie wil geven en verhalen kan vertellen over het vroegere RVS kamp in Hoek van Holland. Op uw site heb ik dit verhaal gevonden !
Hieronder de link naar het interview met Hans Engelfriet van 14 september 2009 bij TV West:
