In het Van Dam ziekenhuis in Rotterdam werd hij nog geopereerd aan een dubbele liesbreuk. De daarvoor noodzakelijk narcose heeft hem geen goed gedaan.
Na deze operatie ging het echter steeds slechter met hem. Uiteindelijk werd hij op nieuwjaarsdag 1992 opgenomen in het IJsselland ziekenhuis in Capelle a/d IJssel in verband met algehele lichamelijke problemen, waar ook de artsen in het begin geen raad mee wisten.
Wel was duidelijk, dat zijn geheugen hem hoe langer hoe meer in de steek liet. Elke avond in het IJsselland ziekenhuis bezocht ik hem, maar ik kreeg nauwelijks nog contact met hem. Na zo'n veertien dagen leek het beter te gaan, maar de mogelijkheid om weer naar huis te gaan, was niet meer verantwoord.
Uiteindelijk werd hij opgenomen in verpleeghuis De Hofstee. Na een moeilijke beginperiode leek het of hij het daar naar zijn zin had.
op de foto linksonder Piet op de arbeidstherapie van het verpleeghuis; hij was daar graag, dan had hij wat om handen......
- Tot zijn verbazing was alles gratis in dit voor hem nieuwe huis, hij zei vaak tegen ons, dat we hier ook moesten komen wonen
zelfs de kapper was natuurlijk gratis en hij ging graag zeer regelmatig heel zijn leven lang op tijd naar de kapper,
dus was hij zeer content met deze gratis service in zijn nieuwe huis, want voor zijn klanten bij Siebel wilde hij er altijd netjes uitzien
Piet overleed op 9 februari 1997, jarenlang rookte hij soms "2 pakjes" Montano per dag
we hebben onze vader nooit anders gekend dan met gele vingers...
Vader was in het verpleeghuis echter op rantsoen, kreeg elke keer maar één sigaretje, was daarom ook zoo blij als je kwam: van ons mocht hij lekker paffen,hoor!!!!
Zijn gedachten raakten steeds verder weg. In de zeer vele malen, dat ik hem heb bezocht, had hij het wel vaak over Siebel en over alle werkzaamheden daar. Maar ook dat werd steeds minder. Na een heel kort ziekbed is hij uiteindelijk op 9 februari 1997 op 79 jarige leeftijd overleden. Naast anderen was ik hier ook zelf getuige van.
Mijn vader is nu ruim 4 ½ jaar geleden overleden. Mijn vaste rit naar de Hofstee is al lang verleden tijd, al kijk ik nog altijd naar dit gebouw, wanneer ik nu naar mijn moeder ga. Voor ons allen, maar vooral ook voor moeder heeft vader altijd goed gezorgd. Ook dat was zijn plicht. Hij heeft ervoor gezorgd, dat moeder in ieder geval financieel een onbezorgd leven kan leiden.
Als ik dit verhaal zo schrijf, dan denk ik nog wel eens: wat zou ik nog graag veel meer van mijn vader willen weten zoals zijn belevenissen in Duitsland tijdens WO II. Hij heeft daar nooit veel over verteld. Wel iets over zijn gedwongen werkzaamheden in de fabriek voor het maken van oorlogsmateriaal en de sabotage daar, waaraan hij ook meewerkte.
En dan zijn tochten door Duitsland om aan eten te komen. Vervolgens de bevrijding en zijn tocht vanuit Duitsland naar Frankrijk tot hij in een kamp in Parijs terecht kwam. Van daaruit met een vrachtwagen naar Holland en uiteindelijk werd hij afgezet op het Noordplein in Rotterdam.
Toen nog een klein stukje lopen naar het Pijnackerplein en toen waren vader en moeder weer bij elkaar. Bepakt kwam hij aan in Rotterdam (zie ook mijn verhaal over zijn laarzen, die later nog goed van pas zouden komen).
Maar veel is het niet wat over die periode bekend is. Als ik dit nu vergelijk met al die verhalen van Gerard Martens, dan weten wij eigenlijk maar zeer weinig over die periode.
Het blijkt wel, dat zeer velen over die oorlogsjaren weinig hebben verteld en dat is jammer voor ons als nageslacht, maar het is niet anders. Ook mijn schoonvader, ook al inmiddels overleden, heeft zeer weinig verteld over zijn oorlogsperiode, al was wel bekend, dat hij vaak ondergedoken heeft gezeten en heeft deelgenomen aan knokploegen.
Wel blijft mij altijd de herinnering aan mijn vader aangaande zijn grote plichtsbesef, zijn trouw en ook altijd grote belangstelling voor zijn kinderen en later zijn kleinkinderen. Hij zei daar altijd weinig over, maar hij was er wel altijd mee bezig.
