Mijn moeder had al tijden niets meer van hem gehoord. Het was een spannende tijd. Maar moeder had een groot vertrouwen, dat pa weer spoedig thuis zou komen.
Nu, dat gebeurde niet al te snel. Naar later bleek, is hij in Duitsland gevlucht en via via terecht gekomen in Frankrijk. Ook vandaar mocht hij nog niet naar Holland. Uiteindelijk was er een gelegenheid om naar Nederland te vertrekken op vrachtwagens. Vader ging ook, want hij verlangde naar zijn vrouw en zoon.
Uiteindelijk is hij, volgens zijn verhaal met een vrachtwagen gereden tot het Noordplein. Dat was niet ver meer van het Pijnackerplein. En dus maar verder lopen met veel bagage o. a. laarzen, die later nog wel van pas zouden komen.
Die dag vertelde mijn moeder, dat zij het gevoel had, dat pa thuis zou komen. Haar vreugde werd wel getemd door haar ouders, want waar haalde zij het vandaan, dat haar man die dag zou thuis komen?
Het was inmiddels al juni 1945. Maar mijn moeder had een rotsvast vertrouwen, dat Piet thuis zou komen. Zij heeft dit vele keren verteld.
Op die bewuste dag had zij hard gewerkt om alles voor de middag klaar te krijgen, want Piet zou 's middags thuis komen. Alles was voor 12 uur klaar. Nadat er gegeten was en afgeruimd was en de afwas was gedaan, werd ik naar bed gebracht. Alles was aan kant, zoals zij dat noemt; nu kan Piet thuis komen.
Ik heb mij altijd afgevraagd, hoe zei dit wist. Maar zij was ervan overtuigd, dat hij die middag thuis zou komen.
En inderdaad, tegen twee uur die middag ging de bel en daar stapte mijn vader binnen. Wat moet dat een weerzien zijn geweest. Vanaf eind januari 1944 tot en met juni 1945 hadden zij echter elkaar niet meer gezien en de laatste tijd ook niets meer van elkaar gehoord.
En mijn moeder vertelt maar verder........
Natuurlijk was pa benieuwd naar mij. Moeder had mij wel geleerd wie vader was aan de hand van foto's. En ik kon al papa zeggen. Voorzichtig gingen zij naar boven, waar ik sliep. Toch maar wakker maken, want vooral pa was natuurlijk benieuwd hoe ik zou reageren.
Nu, die reactie was wonderlijk voor hem. Nadat ik wakker was gemaakt, zag ik na lange tijd mijn vader weer. Ik reageerde dan ook onmiddellijk door tegen hem "papa" te zeggen.
De huisvesting van mijn ouders elders in Rotterdam verliep niet gemakkelijk, getuige de verhalen van mijn moeder.
Uiteindelijk werd een etage woning gevonden aan de Willebrordusstraat 97b. Maar de huisbaas van dit pand was niet gewillig en moest letterlijk worden omgekocht. Hij wilde klaarblijkelijk een slaatje slaan uit die moeilijke omstandigheden.
Een aantal flessen jenever werden als smeergeld aangeboden. Maar dit was niet genoeg. Mijn ouders waren teneinde raad.
Wat te doen?
Ineens kwam mijn vader op een idee. De laarzen, die hij uit Duitsland had meegebracht, had hij nog. Zou de kwaadwillende huisbaas hiervoor gevoelig zijn?. En ja hoor, het lukte en zodoende kregen mijn ouders het huis toegewezen aan de Willebrordusstraat 97b. De laarzen had mijn vader niet meer, dat was niet erg, want hij droeg ze waarschijnlijk toch nooit. Nee, een huis voor het gezin was veel belangrijker. Dit was dus nu gelukt en daar ging het om.
Ik heb vele herinneringen aan dit huis. Ik weet natuurlijk niet, dat ik naar dit adres ben verhuisd. Spoedig speelde ik echter reeds op straat, toen was dit nog niet gevaarlijk.
Na enige tijd had ik al een aantal vriendjes zoals Jopie Smit en Jantje Mellema. De vader van Jopie Smit had een timmerbedrijfen had voor zijn zoon al een heuse kruiwagen gemaakt. Dit was prachtig speelgoed, want veel was er toen nog niet. Klaarblijkelijk was vader Smit toen al gevoelig voor reclame, want op deze kruiwagen is al duidelijk zijn naam en zelfs telefoonnummer te zien; dat laatste was in die tijd een zeldzaamheid. Op de foto is te zien hoe rustig het is op straat, hoe netjes opgeruimd de straat is. Op de foto is alles duidelijk te zien, ook waar wij woonden.
Ma had hier maar één oplossing voor en zei tegen mij: "als hij weer slaat, moet je gewoon terug slaan".
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik schijn hem een keer te hebben afgerammeld, dat het slaan meteen was afgelopen.
Wel kreeg mijn moeder nu bezoek van moeder Smit met de klacht, dat ik haar zoon Jopie had afgerammeld.
Nu, moeder was niet op haar mondje gevallen en vertelde aan moeder Smit, dat haar zoon al heel lang mij had geslagen en dat ik dus van haar terug moest slaan.
Mijn moeder heeft toen koffie gezet en beide dames hebben verder heerlijk koffie gedronken en alles was over.
