De volgende ochtend al vóór 06.00 uur een geschreeuw van jewelste. Wakker worden, wakker worden, opstaan, opstaan, klonk het door het hele gebouw, vergezeld van vele irritante fluitjes. Dat was het moment dus van gewekt worden.
Nu, allemaal er snel uit en wassen in de wasruimte allemaal aan grote wasbakken. Van douches had men toen nog nooit gehoord!!!
En toen bedden opmaken. Dat ging niet zo maar. Wij kregen houten latjes uitgedeeld en op een bepaalde manier moesten wij onze dekens vouwen tot er een net stapeltje was ontstaan. De echte term hiervoor luide: WOLLETJE
Zo waren dus mijn eerste dagen in militaire dienst. Er was een zeer strak rooster opgemaakt met heel veel lessen zoals : marcheren, velddiensten, stormbaan, wapenlessen, appèls, theorielessen met echte testen uit het beroemde boek Handboek Soldaat, lessen geestelijke verzorging, wacht lopen en wellicht nog veel meer.
Ook werden wij voor van alles en nog wat ingeënt. Vooral in de eerste periode werden wij zowat plat gespoten en dat gebeurde altijd op vrijdagmorgen vlak voordat wij met verlof naar huis gingen.
En zo brak dus vrijdag 7 december 1962 aan : ons eerste weekendverlof naar huis. Natuurlijk moesten wij in militair uniform naar huis en tegelijk al onze burgerkleding mee naar huis nemen.
Ook dit reizen was een aparte belevenis. Vanuit Grave gingen wij met speciale bussen naar 's-Hertogenbosch en vandaar met speciale treinen naar huis. Nou die treinen leken wel veewagens. Het waren wellicht afgedankte wagons waarmee wij reisden, want het was ten strengste verboden om met de gewone trein te reizen. Op de stations werd hierop zeer streng gecontroleerd door de MP (militaire politie).
Uiteindelijk kwam ik laat in de middag thuis in de Eskampstraat. Door de gehele familie werd ik hartelijk welkom geheten en mijn eerste thuiskomst werd vastgelegd op bijgaande foto :
Maandag vóór 12.00 uur moest ik weer terug zijn in Grave. Dit was dus een lang weekendverlof. De andere weekenden hadden wij kortverlof, van zaterdagmiddag tot zondagavond. Maar ik bleef tijdens het kortverlof in de kazerne, want het werd van huis uit in die tijd niet op prijs gesteld om op zondag te reizen. Er waren nog meer jongens, die op zondag niet reisden en ik leerde die jongens dan ook wel kennen in die weekenden om mee op te trekken.
's Zondags gingen wij met z'n allen naar de kerk in Grave. Dit bleek een mooie verbouwde schuur te zijn, want het protestantisme had nog maar nauwelijks zijn intrede gedaan in dit Rooms Katholieke gedeelte van ons land, de 80-jarige oorlog was pas net afgelopen, dacht ik.
Na afloop van de kerkdienst werd er altijd goed voor de soldaten gezorgd door vele gemeenteleden. Ook de opvang voor ons de rest van die zondag, maar ook in de week in het P.M.T. (Protestant Militair Tehuis) was altijd goed.
