Terug naar  Hans' homepage
Een e-mail sturen naar Hans? Zijn e-mail adres is hans@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

De eerste dag in militaire dienst

Een ooggetuigen verslag, zoo minitieus, wat een geheugen.....

Zo brak dan de dag van mijn vertrek aan op 28 november 1962. Normaal was dit toch een leuke dag, want vader was jarig, maar nu niet. Enkele dagen daarvoor had het gezin Engelfriet nog wel zeer enthousiast naar de TV gekeken t.w. de 24 - uurs uitzending in het kader van de actie Open Het Dorp gepresenteerd door Mies Bouman; dat vonden wij allemaal erg leuk. Aad herinnert zich nog de luciferdoosjes waarin het geld werd ingeleverd. Maar nu was de stemming zeer in mineur.

Maar goed, in de nieuw gekochte weekendtas werd natuurlijk van alles meegenomen. Ik moest mij om 10.00 uur 's morgens melden in de Generaal de Bonskazerne helemaal in Grave. En jawel hoor, nog brood meenemen ook!!!!!, alsmede voor de eerste dagen toiletartikelen en niet te vergeten, de rentekaart in verband met de verplichte verzekering tegen invaliditeit.

Maar gelukkig kreeg ik ook wat: vrij vervoer van huis naar de kazerne, dat scheelde dus weer.

En zodoende werd er al heel vroeg op woensdag 28 november 1962 afscheid genomen van pa en ma en alles broers en zussen en niet te vergeten zusje Aline van 3 maanden, maar die begreep er toen toch nog niets van.

Het was een koude, regenachtige, dus gure dag, die 28e november 1962. Mijn reis had ik van tevoren al helemaal uitgestippeld.

Met de bus en tram naar het Centraal Station in Rotterdam
En dan met de trein naar 's-Hertogenbosch.
Vandaar gingen wij met speciale bussen naar de Generaal de Bonskazerne in Grave.
Alles was zo geregeld, dat ik op tijd ( 10.00 uur 's morgens) aanwezig was. Engelfrieten zijn immers altijd op tijd, zelfs die uit Brabant !!!!!

Vanaf het station 's-Hertogenbosch werden wij met speciale bussen gereden naar Grave. Aangekomen bij de kazerne ontdekten wij wat bijzonders. Want wat bleek, alle vlaggen bij de kazerne hingen halfstok. Nu, wij wisten allemaal van niets en spoedig werd alom de opmerking gemaakt, dat dit ter ere van ons was in verband met onze opkomst in militaire dienst. Aan ons had men immers toch niets en daarom hingen die vlaggen halfstok. Ik vond dit eigenlijk wel erg toepasselijk.

In de kazerne moesten wij ons allemaal en dus ik ook, melden in de enorme kantine, waar wij voorzien werden van echte soldatenkoffie. Wat een smaak, dacht ik; nou ik heb dit 18 maanden moeten drinken. Alleen de gevulde koeken waren goed te eten, ook 18 maanden lang.

Het was een drukte van belang daar in die kantine. Honderden jongens en veel beroepsmilitairen. Op een gegeven moment klom een hoge militair op een podium en met een harde stem werden wij welkom geheten en er werd gelijk verteld, dat wij vanaf nu stil moesten zijn. Het bleek de commandant van de kazerne te zijn.
Vooraf deelde hij ons mede, dat het niet voor niets was, dat de vlaggen halfstok hingen, want in de afgelopen nacht was op 82-jarige leeftijd prinses Wilhelmina overleden, de moeder van de toen regerende Koningin Juliana.
In verband hiermede werd toen twee minuten stilte in acht genomen. Daarna werd medegedeeld, dat wij vanaf nu onder de krijgstucht stonden (wat dat was, wist niemand).
Het komende weekend mochten wij niet naar huis, maar wel vanaf vrijdag 7 december 1962 tot maandag 10 december 1962. Zodoende waren wij allemaal in de gelegenheid om op TV de begrafenis van prinses Wilhelmina in Delft te kunnen zien. Nou, dat vonden wij allemaal een verheugende mededeling (maar niet heus!!!).

Maar er moest die dag nog hard gewerkt worden. Allereerst werden wij naar onze kamers gebracht. Nou ja, kamers, het waren grote zalen met veel stapelbedden en wel plek voor zo'n 40 man. Wij mochten onze plek zelf uitzoeken. Ik aasde al op een plekje bij het raam en dat is mij gelukt. Mijn slapie wilde boven slapen, nou ik vond dat best.

Als eerste kregen wij een kast toegewezen en allemaal ontvingen wij hiervoor een echt slot met twee sleutels. Geadviseerd werd de sleutels gescheiden te bewaren, want als je de sleutels kwijt was, moest het slot worden doorgezaagd en vernieuwd worden en dat alles voor eigen rekening!!!. Het slot met sleutels heb ik uiteraard nog steeds. Het is een stevig Viro slot genummerd 25122 en op het slot is met grote letters vermeld P.S.U. (persoonlijke standaard uitrusting).

Op de bedden lagen geen matrassen alleen maar blauw witte tijken. Als eerste opdracht moesten wij nu allemaal, nog steeds in burgerkleding, met die tijken naar de stroschuur om deze te vullen met stro. Wat een klus was dat, één massa stof.

Geadviseerd werd om de tijken zo goed mogelijk te vullen met heel veel stro, want je moest er je hele diensttijd (toen nog 21 maanden!!!!) mee doen. Balen stro kreeg je toegeworpen en na zo'n uurtje ging je maar eens proberen in die schuur of je hierop kon liggen. Nog meer stro en nog meer stro, nou weer niet zoveel, dat de matras te hard werd. Uiteindelijk was deze klus geklaard en moesten wij die tijken dicht naaien met grote naalden en toen terug naar onze kamers en de volgende ploeg kon beginnen.

Hierna werd een bezoek gebracht aan de fourrier, de man, die zich bezig hield met het uitdelen van kleding, koppels en wat dies meer. Eerst kreeg je een grote plunjezak en daar moest alles in. Een aantal tafels moest je langs om van alles op te halen. Als men je maat niet had, was dat geen probleem. Men had maar twee mogelijkheden: het was te klein of te groot en verder niet zeuren.

Schoenen oftewel kisten waren wel in alle maten te krijgen, je kreeg twee paar. En dan tot slot: de dekens nog. Drie echte wollen dekens werden je toegegooid. Nu, dat was het en ook hiermee moest je je hele diensttijd doen. En de lakens dan, waar bleven die, vroeg menigeen zich af?? Lakens kennen wij in dienst niet, dus niet verder zeuren als kerels in de dop.

Dus letterlijk bepakt en beladen gingen wij weer richting kamers. Aldaar kregen wij instructie op welke wijze alles ingeruimd moest worden in onze kasten. Hierna werd het sein gegeven, dat wij allemaal in het echte soldaten groen ons aan moesten kleden met de overall als werkkleding en inclusief de hoge schoenen en natuurlijk pet op. Wij kregen hiervoor een kwartier want dan moest er gegeten worden in de kantine met ons eigen meegebrachte lunchpakket. Alle burgerkleding moest in de weekendtas en men wilde dat niet meer zien.

Wat zagen wij er uit na die verkleedpartij. Maar wij hadden geen tijd om verder ergens op te letten, want het fluitje klonk en in hollende draf naar beneden gewapend met bestek en mok en opstellen in rijen van vier. Onze eerste exercietieoefening was daar. Wij werden gedirigeerd naar de eetzaal of zoals wij deze later noemden: de vreetschuur.

Wat een drukte van belang daar en een enorme herrie. Allemaal lamellen ophalen voor het brood, dat je had meegebracht en dan langs een soort loket met je mok voor weer die lekkere echte soldaten koffie. Van melk had men nog niet gehoord en later ook niet veel. De lunchpauze duurde maar een half uur en daarna weer in kolonne terug naar onze kamer voor verdere instructies.

Nou, die instructies waren luid en duidelijk:

  • Opstaan om 06.00 uur 's morgens
  • eten om 07.00 uur
  • appèl 08.00 uur
  • daarna dienstrooster tot 12.00 uur
  • Dan weer eten en pauze tot 13.00 uur
  • waarna weer dienstrooster tot 17.00 uur
  • Pauze van 17.00 uur tot 18.00 uur
  • dan weer eten (warme maaltijd)
  • en dan vrij tot 22.00 uur
  • en dan slapen.

    Als er een oefening was, dan was er 's avonds geen vrije tijd, maar dat merkten wij wel vanzelf.

    En dan nu op naar de wapenkamer. Want wij waren immers nu soldaten en wat is een soldaat zonder geweer?

    Aangekomen in de wapenkamer met natuurlijk in onze militaire kleding, ontvingen wij onze geweren: het waren karabijnen. Dit ging er niet zo zachtzinnig aan toe. Je naam werd genoemd en dan moest je vanaf grote en hoge afstand je karabijn maar opvangen. Ook het wapennummer moest je meteen onthouden.

    Na deze ceremonie weer "gewapend" terug naar onze kamers, waarbij wij de opdracht kregen de karabijnen meteen in de daarvoor bestemde rekken te plaatsen en er vooral niet verder aan te komen.

    Hierna weer snel naar een andere fourrier voor het afhalen van ons nette pakje oftewel ons eerste grijs, zoals dit uitgangstenue werd genoemd. Alles moest nog geperst worden, zowel het jasje als de broek, maar daar volgden nog instructies over.

    Daarna kregen de niet brildragende jongens even pauze, maar ik was weer de sigaar, dus op naar de oogarts voor het opmeten van je ogen en het passen van een dienstmontuur. Zo'n bril werd later dienstfiets genoemd en moest altijd bij oefeningen worden gedragen. Deze dienstfiets heb ik ook vele jaren bewaard, maar helaas is deze dienstfiets nu verdwenen. Ook die van Aad is spoorloos, zonen hè en een feestje en toen was ie weg.....

    Het liep die eerste dag zo al tegen 17.00 uur en dus moesten de beroepsmilitairen naar huis, hun dagtaak zat erop. Ook werd het tijd om weer te gaan eten in de bekende vreetschuur. Het commando over ons werd overgenomen door de dienstplichtige officieren, die eigenlijk nog fanatieker waren dan hun beroepscollega's.
    En zo werden wij in kolonne weer afgemarcheerd naar de vreetschuur, waar het alweer een drukte en een herrie van belang was. In lange rijen verzamelen voor de loketten met lamellen en bestek en bij ieder loket kregen wij letterlijk wat op onze lamellen gesmeten. Wij hadden wat de eten en het was warm, dat was eigenlijk alles.

    Na afloop gingen wij weer terug naar onze kamers en dachten nu eindelijk rust te hebben, maar nee hoor, zo tegen 19.00 uur stormde weer zo'n dienstplichtig officier onze kamer binnen en begon een heel verhaal over nog meer spelregels in militaire dienst; je werd er gek van en ik weet niet meer waarover dit alles ging, want je hoefde het niet op te schrijven.
    Zo tegen 21.00 uur hield hij ermee op en toen was iedereen zo moe, dat alles spoedig donker was en zo langzamerhand lag iedereen te snurken.





  • Familiewapenklein
    wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


    Terug naar de top





    Last update :

    9 Mei 2002