Terug naar  Hans' homepage
Een e-mail sturen naar Hans? Zijn e-mail adres is hans@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

Het afzwaaien

Eindelijk.....

Ik heb al verteld, dat er in de Wittenberg jongens lagen, die op allerlei tijden afzwaaiden. Het was de gewoonte, dat jongeren hen begeleidden met hun baal naar de poort. Op bijgaande foto zie je mij ook sjouwen met zo'n baal, want immers een oude stomp kon zijn eigen baal natuurlijk niet zelf dragen op de kazerne !!!!

hansdraagtbaal

Het duurde nog even, voordat ik kon afzwaaien en de verveling werd hoe langer hoe erger. Aad ging in zijn tijd toen steeds meer roken en is er zoo vanaf geraakt, van dat roken dan.

Onze maat van de administratie had hier een oplossing voor :
Hij had speciale briefjes gemaakt, die je kon invullen en door je vader moest laten tekenen met de mededeling, dat het noodzakelijk was, dat je niet gemist kon worden op het werk van je vader. Nu, dat gold wel voor jongens in de land - en tuinbouw, maar niet voor mij. Maar onze maat van de administratie deed hier niet moeilijk over.

Dus zo kon het gebeuren, dat mijn vader vele briefjes heeft getekend met inderdaad de opmerking : extra verlof wegens werkzaamheden thuis Zodoende kon ik dus veel naar huis en ook weer eens naar de bank, hoe alles daar ging.

grootverlofpastekst

Maar eindelijk was het dan zover. Mijn grootverlofpas (zie boven) nam ik heel blij in ontvangst en op 28 mei 1964 zwaaide ik dus eindelijk af. Een heerlijk moment was dat. Met baal en al snel in de bus richting Amersfoort. En toen met z'n allen onze balen de trappen laten afrollen naar het perron op het station Amersfoort. Eigenlijk een levensgevaarlijke onderneming, want vele passagiers hadden geen erg in onze balen. Zorgzaam tot en met, onze broer, en nog steeds....

Nu, het was een geweldige reis naar huis, prachtig weer, dus weer een zonnige toekomst tegemoet. Zo was ik inmiddels ook oude stomp geworden en mijn thuiskomst werd goed vastgelegd getuige onderstaande foto's. In mijn kamer hing al een handdoek, waarop een maat al een oude stomp had getekend met het lichtingsnummer 62 - 6. Op de onderste foto zie je overigens al, dat ik toen al enigszins boekengek was.

hanssoldaat

hansinstoelsoldaat

hansomhoekdeurmetbaal

hansknieltinhoek

hansoudestomp

En zo kwam er een einde aan anderhalf jaar militaire dienst met alle vertelde en niet vertelde belevenissen. Een leuke en een niet leuke periode uit mijn leven.

Al met al zou ik de draad van het normale leven weer zo spoedig mogelijk oppakken, maar dat zal wel verteld worden in deel IV van MIJN VERHAAL. .

Nou, Hans, we zijn weer reuze benieuwd !!!

Twee jaar later kwam Aline met deze verrassing, speciaal omdat Hans net terug kwam uit Turkije:

En dus een speciaal

WELCOM THUIS

bluediamondsindienst

deccahoesbd

ramonabd

Want de broertjes Ruud en Riem, oftewel The Blue Diamonds waren bij Hans in dienst......




Wat gebeurde er nà 46 jaar………………..

Dit verhaal vindt zijn oorsprong met het verschenen boek in 2007 van Uitgeverij het Spectrum met als titel "Opa, vertel's! over toen, nu en van alles"geschreven door Elma van Vliet.

Het zal dan ook medio 2005 zijn geweest, dat ik benaderd werd door Elma van Vliet om ook aan dit boek te willen meewerken. Op onze grote website staan vele verhalen van vroeger en zij wilde een compilatie plaatsen van mijn verhaal:

De eerste dag in militaire dienst

http://www.engelfriet.net/Alie/Hans/eerstedagmildienst.htm

Dit boek en ook het Oma vertel's boek heb ik natuurlijk van Elma ontvangen. In haar dankwoord wordt mijn naam genoemd en nog steeds worden deze boeken goed verkocht. Elma schijnt nu van plan te zijn deze boeken ook digitaal te gaan uitgeven.

Maar wat gebeurde er nu nà 46 jaar? Een dienstmakker van mij las in april 2008 dit boek en las natuurlijk ook mijn bovenvermeld verhaal. Hij was zeer verbaasd dit verhaal te lezen, want hij had met mij in dezelfde periode in dienst gelegen en in alle kazernes waar ik mijn dienstplicht had doorgebracht.

Hij wilde graag met mij in contact komen, maar hoe doe je dit dan? Wel, heel eenvoudig. Hij schreef een keurige brief naar de uitgeverij op 23 april 2008. Er werd geen antwoord ontvangen, dus nog maar eens tweemaal een herinnering verzonden.

cammenga1

En toen, jawel op 24 november 2008 ontving ik van de uitgeverij een e-mail met de reeds bovenvermelde brief van mijn dienstmakker Hans Cammenga.

Dat was natuurlijk een enorme verrassing voor mij. Als er zoiets binnenkomt, heb ik altijd de neiging om direct te mailen of te bellen. En jawel hoor. Op maandagmiddag 24 november 2008 had ik telefonisch contact met Hans Cammenga en het werd een telefoongesprek van ruim 1 ½ uur.

Maar het bleef niet bij dit telefoongesprek. Hans Cammenga mailde mij ook een aantal oude en nieuwe foto's van o.a. zijn kleinzoon met boek en nog wat andere oude foto's en documenten.

cammenga3

cammenga4

cammenga5

cammenga6

Maar ook daar bleef het niet bij. Wij moesten elkaar toch maar eens in het echt spreken. Nu dat is al snel gebeurd, want op woensdag 3 december 2008 stapte Hans Cammenga gewapend met een mooie bos bloemen bij mij binnen. En wat hebben wij gepraat en wat een feest van herkenning was deze ontmoeting. Alhoewel herkenning…..hij herkende mij direct, maar ik herkende hem toch niet helemaal. Natuurlijk zijn er van deze leuke ontmoeting ook foto's gemaakt en zo zie je twee oude dienstmakkers nà 46 jaar weer herenigd en dat allemaal dankzij het boek "Opa, vertel's!!!

cammenga2

cammenga7

cammenga8

Onze kelen waren zo schor, dat wij zeker voor volgend jaar hebben afgesproken elkaar weer te zullen ontmoeten.

O ja, Hans Cammenga was onder de indruk van ons familiewapen. Maar ik was ook onder de indruk van zijn wapen en ik vroeg wat dat betekende. Ook dat bleek weer een verhaal te worden, want was is het geval:


En dan eindigt Hans Cammenga met de woorden:





Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

16 December 2008