Al omstreeks 1800 was het met den toegangsweg tot Nederlands tweede koopmans- en havenstad droevig gesteld. Deze weg liep door het Voornsche Kanaal, langs Hellevoetsluis en lang Goeree, ondanks den toenmaals te Hellevoetsluis gestationneerden stoom-sleepdienst.
Het Voornsche Kanaal was gegraven, ten einde een korteren weg naar zee te verkrijgen. Koning Willem I stelde er de gelden voor beschikbaar. Het was intusschen een noodoplossing.
Men was immers nog lang niet aan het doorgraven van den Hoek van Holland toe, hoewel zulk een directe verbinding met de zee natuurlijk het ideaal zou zijn geweest.
Merkwaardig genoeg toonde men zich juist in marinekringen erg voor een kanaal geporteerd. Toen de plannen van Caland voor den Nieuwen Waterweg bestudeerd werden, was het weder een marine-officier, die het er niet mee eens bleek te zijn.
De Rotterdamsche reeders gingen langzamerhand inzien, dat een open weg naar zee veel verkieslijker was en een tocht als die van de "Sara Lydia" zal de meesten hunner wel tot nadenken hebben gestemd, al waren ze, zooals de meeste menschen in dien tijd, nogal behoudend van aard, waardoor ze b.v. ook weinig enthousiasme voor de stoomboot aan den dag legden.
De "Sara Lydia" dan vertrok op 27 Februari.
Aan de passagiers was te kennen gegeven, dat ze op 27 Februari aan boord moesten zijn. Dan zou de reis naar Indië een aanvang nemen. Ze waren op tijd, maar de "Sara Lydia" vertrok niet op tijd. Eerst kon het schip niet vlot komen, daarna bleek het niet tegen den ijsgang op te kunnen en ten slotte was de wind ongunstig.
Op 7 Maart was het zoover en koerste het schip naar de sluis van het Voornsche kanaal, een afstand van veertien kilometer. Den volgenden dag was het weer wachten. Pas den dag daarop kon men het kanaal binnen. Zes paarden hadden een dag lang werk, om het schip door het kanaal naar Hellevoetsluis te trekken. Daar bleef het schip liggen.
Op 10 Maart wordt geprobeerd los te komen. Het lukt weer niet, zelfs niet bij vloed, ofschoon de diepgang van het schip slechts zestien voeten bedraagt.
Te langen leste wordt op 16 Maart acht en een halve voet gepeild. De "Sara Lydia" kan wegkomen en bereikt de reede van Goeroe. Daar Is het opnieuw wachten, aangezien het schip ook ditmaal niet op eigen kracht van den wal kan loskomen. De kapitein laat de stoom-sleepboot uit Hellevoetsluis komen, die met kanonschoten gewaarschuwd wordt. Men is nu in staat, over de bank heen te komen. Maar de wind werkt niet mede en op 30 Maart valt het schip Brouwershaven binnen, ten einde daar op een gunstigen Oostenwind te wachten.
Op 2 April kan de "Sara Lydia" eindelijk het ruime sop kiezen. Over een afstand van nauwelijks vijftig kilometer had men vierendertig dagen gedaan, overigens mede ten gevolge van den tegenwind.
Zoo gewoon vond men dezen toestand, dat het plan werd geopperd, Rotterdam door een groot kanaal rechtstreeks met Brouwershaven te verbinden. Zoover kwam het echter niet. . .
De Jobsiade van de "Sara Lydia" toont aan, hoeveel er in betrekkelijk korten tijd verbeterd werd. Evenals vroeger scheen de natuur er soms alles op te zetten, om het omhoogstrevende Rotterdam naar omlaag te drukken. De wil, zich te handhaven, overwon echter steeds en scherpte den geest in het uitdenken van middelen, om de moeilijkheden te boven te komen. Ook voor Rotterdam geldt het Zeeuwsche devies
Over het graven van de Nieuwe Waterweg hebben we natuurlijk ook een verhaal, klik maar eens HIER
De telegraaf verbinding tussen Rotterdam en Brouwershaven werd onderhouden vanuit het oude gebouw van de
op de hoek van de Boompjes en de Terwenakker, zeg maar de Leuvehaven. We laten hier wat prenten zien van de hoek Boompjes Leuvehaven.
met antenne voor de telegraaf verbinding met Brouwershaven
hoek Leuvehaven Boompjes
Tot 14 mei 1940, de Zweedse kerk
Nou raak je vlug in de war, want er waren nog meer van dit soort gebouwen :
Over alle genoemde gebouwen gaan we het nog eens hebben.
