De Tent op het Pijnackerplein.
Ik heb het al eerder verteld, de muziektent op het Pijnplein, zoals Alie het wel noemt, heeft voor mij verschillende herinneringen. De mooiste herinnering is natuurlijk, dat ik als jongetje van nog geen zes jaar, in de tent mocht spelen met de mondharmonicavereniging Luctor, een jeugdafdeling van het grotere D.W.V. uit de Zoomstraat.
Dat was natuurlijk wat. Zomaar vanuit de tent kijkend naar een massa mensen, die altijd bij een uitvoering van één of andere muziekvereniging aanwezig was. Zelfs bij slecht weer, al zag je dan natuurlijk veel parapluis en weinig gezichten. In sneeuwpret heb ik al verteld van de winterse genoegens rond de tent, maar de muziekuitvoeringen waren mijn favoriete avonden. Ik was er altijd, eerst met broer of zus vanuit de Gerard Scholtenstraat, later met de jongens uit de Vinkenstraat. En we kwamen om naar de muziek te luisteren.
Al heel vroeg stonden we bij het hek en liefst vlakbij de ingang, zodat we de muzikanten binnen zagen gaan, de instrumenten in hun hand. Rond lopen en krijgertje spelen was er niet bij en diegenen, die dat probeerden, werden door het volwassen publiek stevig en snel tot de orde geroepen. Menig oor is wat roder en misschien wat groter geworden en als dat niet goed hielp, was een goedgerichte trap onder hun hol afdoende.
Nee, de mensen kwamen om naar de mooie muziek te luisteren. Of nu de Brandweer, de RET, of een ander muziekcorps speelde, op het plein was het stil en iedereen amuseerde zich. En ik denk, dat het ook daarom is, dat er zoveel cafés rond het Pijnplein waren te vinden. En dat waren er heel wat.
Op het plein Piet Apon, in de Zaagmolenstraat, Hogendoorn. Op de hoek van Gerard Scholtenstraat en 1e Pijnackerstraat Frank Wels, de rechtsbuiten van het Nederlands elftal, die overigens uit Unitas in Gorinchem kwam, en zo waren er nog enkele. Ja, vooral op een warme avond maakt muziek dorstig.
De tent, of eigenlijk de rondte eromheen was nog een favoriete plaats voor ons. In de Vinkenstraat waren meerdere fietsenstallingen, maar bij één fietsenstalling kon je autopeds huren. Dat was bij Geenen, vlakbij de Bergweg.
Voor 5 cent mocht je een uur van een autoped gebruik maken. Een autoped met echte luchtbanden. Als we rijk waren en we konden een autoped twee uur huren, dan gingen we naar het Bergpolderplein. Dat was aan het eind van de Walenburgerweg en aan het begin van de Bentincklaan, daar waar nu de stoplichten zijn. Daar op dat plein was een rond plantsoen en rond het hek organiseerden we allerlei wedstrijden.
Hadden we echter maar een uur, dan reden we zo snel mogelijk naar het Pijnackerplein en rond de muziektent was onze racebaan. We waren meestal met een man of zes en dan werden er koppelwedstrijden gereden of we gingen sprinten over twee rondes. In ieder geval we imiteerden zoveel mogelijk de wielerwedstrijden.
Het was ook geen wonder, dat we een naam uitkozen van een bekende wielrenner en namen als Pijnenburg, Piet van Kempen, Moeskops, Arie van Vliet en nog meer, reden op het Pijnplein hun rondjes. Het mooiste was we reden niemand in de weg of van de sokken. Dus Alie kon er gewoon de boodschappen voor haar moeder doen, of misschien met haar poppen op een bankje zitten. Van ons had niemand last.
Aad voegt er nog even dit aan toe, als we even op de Rotterdammers kijken, dan kunnen we dit lezen:
Hierover hebben we natuurlijk de opmerkingen van Alie geboren Boogaard, die aan het plein opgroeide. Zij schreef over de jaren 1930:
En om niet te vergeten, de Muziektempel. Op zomeravonden kwamen er orkesten spelen, ook het politieorkest. Ik herinner mij ook een jongenskoor, die speelden op de mondharmonica, prachtig was dat. Alleen als de muziek heel mooi was, mocht van Vader het raam open en mochten we naar buiten kijken en dan was het natuurlijk feest bij ons thuis en dus heel gezellig.
Om te beginnen, eerst maar eens een opname uit omstreeks 1930. (staat al boven in het verhaal van Gerard) Hij biedt een mooi zicht op de koepel, grofweg naar het westen. Waarschijnlijk werd de foto genomen vanuit de bovenverdieping van het rijtje panden uit 1897 dat in het verlengde van 't Zaagstraatje langs het plein staat. Je ziet dat de koepel op een gemetselde voet rust. In het midden bovenop een hoge vlaggemast. Geen windvaan, zoals tegenwoordig. Zo'n fier en hoog wapperende vlag, bij de bruisende muziek van "Fanfare Crescendo", de glimmend gepoetste instrumenten der koperblazers blikkerend in de zon, kun je 't je voorstellen? Daar word je gelijk helemaal vrolijk van!
Meer naar achter op het Pijnackerplein zien we op die foto een plantsoentje, met ijzeren hek eromheen. Beide waren begin jaren 1950 al verdwenen. De huizen op de achtergrond staan aan de Benthuizerstraat, die hier raakt aan het Pijnackerplein. Naar links ga je richting Zwartjanstraat (door de Derde Pijnackerstraat); naar rechts richting Zaagmolenstraat (door de Benthuizerstraat). Het Pijnackerplein dateert van 1895-1897. De muziektent is er echter, zo blijkt uit een oude ansichtkaart, pas na 1903 gekomen.
De muziektent op het Pijnackerplein, met betonnen voet (foto Ger Quellhorst) In 1970 werd het Pijnackerplein voor de eerste maal geheel gerenoveerd. De muziekkoepel bleef behouden, maar hij kwam op een massale en tamelijk monsterachtige betonnen voet te staan. In nevenstaande foto zie je die voet. En in 2000 werd de hele zaak opnieuw gerenoveerd. De stijlloze betonnen voet verdween weer en er kwam een mooie gemetselde uitvoering voor terug, die als twee druppels water lijkt op de originele. Zo ziet het er weer een stuk beter uit. Kijk maar naar de onderstaande foto die we in augustus 2000 maakten. |
Heb je ook dat stalen meubilair op de voorgrond gezien? We zijn eigenlijk vergeten om er eens op te gaan proefzitten. 't Zal wel oerend hard aan de billen zijn, vrezen we?
met dank aan Alex den Ouden....
