Van een oude kennis 1

Soms kan een klein, onbelangrijk foutje in een verhaal, een verrassende wending krijgen. In mijn verhaal De Hammerstraat schreef ik dat op de hoek van de Blommerdijkselaan een banketbakker was, die van Wandelen heette. Nou, dat werd ontdekt door een zekere Frans v.d. Pavoordt, die mij er op attent maakte. De banketbakker heette v.d. Helm. Waarvan akte.

Wat bleek echter. De grootvader van Frans had eens een toneelclubje, waar ik ook aan meegewerkt heb. In één van de toneelstukken had ik zelfs een kleine rol, maar het meest deed ik mijn eigen programma, tussen de verschillende bedrijven. Soms solo, maar vaak met vriend als De Gerco's.

De vader van Frans was Wil en zijn oom, de broer van Wil dus, was Han. Zo dat in het kort de raakpunten bij de e-mails, die ik van Frans kreeg.

Door deze Frans kwam ik weer via de e-mail in contact met zijn Oom Han, die mij weer mailde en de kostelijkste verhalen vertelde, die ik ooit van een oud-noorderling heb gehad. Wil was een klasgenoot van me en zijn zoon en Han vertelden me, dat hij dit jaar jammer genoeg overleden was. De belevenissen van Han echter zal ik jullie ook laten lezen en waar ik hem citeer,doe ik dat zoals gewoonlijk in een blauwe tekst.

Han is van het bouwjaar 1927 dus hij zat een paar klassen lager dan ik, maar hij kende mijn neef Aad weer goed, die ook op de St.Janschool ging. Hier zijn relaas.

Adrie Martens herinner ik me nog goed. Speciaal een ontmoeting op 1 November, '38?-'39?. Het was op Allerheiligen en we hadden toen nog een vrije dag. Wil en ik zwierven door de oude binnenstad. We werden geacht kerken te bezoeken, maar we vonden ook Bakker Rijssemus, waar Aad toen werkte en die ons die dag wat lekkers toestopte.

Verder herinnert hij zich, dat Aad ook een jonger broertje had, die Giempie heette en, als ik de historie van De Romeinen lees klopt dat ook wel. Trouwens een mooie duidelijke foto. waar ook nog mijn Oom Fer en zijn zoon Wim opstaan.

Verder vertelt hij dat mijn liedje Oude Molen op het Oostplein al jaren door zijn kop speelt en, het zal er wel nooit meer uitgaan ook. Hij haalt speciaal dit couplet aan.

Wat je aan buren had, raakte jij weer kwijt.

Alles werd vernield in de oorlogstijd.

Dikwijls kijk ik naar, 't kleine plekje grond,

waar jouw beste buur, de kazerne stond.

Het heeft misschien te maken met die Zondag 12 Mei toen ik bij ons op de waranda was en zag hoe Duitse jachtbommenwerpers een aantal bommen afwierpen. Korte tijd later hoorden we, dat de Marinierskazerne het doelwit was geweest

Hier is nog een heel oude foto van de molen, gezien vanaf de Oostmolenwerf. Links nog een gedeelte van de Marinierskazerne.

Aan de St Janschool heb ik de beste herinneringen. Ook aan het zingen, dat je soms hoorde uit de andere klassen. Dan droomde je helemaal weg. In de klassen 1-4 heb ik bij juffrouw v.d.Heide gezeten, daarna kregen we meester Secker. Wat een mooie tijd! Ja vandaar uit moesten we ook gaan biechten. Maar we wisten nog niet wat. In de Hildegardiskerk deden we onze Eerste Communie.

Han vertelt verder, dat hij in 1933 in de Soetendaalsestraat woonde. Dat korte straatje, dat van het pleintje naar het eerste land liep. Dus zomeravondvoetbal met Bruine Moot. Voor een cent een zure bom. Op een dag had het heel hard gewaaid en hoorden we dat er geld te vinden was op het landje en inderdaad door het opwaaien van het zand, waren de wat zwaardere munten bloot gekomen en hebben we nog een enkele cent gevonden. Met dank aan het opspringende publiek als er een doelpunt gemaakt werd. Lees ook mijn verhaal Omkoping bij zomeravondvoetbal.

Het graven van het Kanaal heeft hij, en ik natuurlijk ook, in zijn geheel meegemaakt en hij vertelt over het beoefenen van de watersport op dat, en in dat Kanaal.

Vlotje varen met behulp van de rijplaten en ik ben er ook nog een keer kopje onder gegaan. Ik woonde toen al op de Zaagmolendrift en we gingen met een buurman een wandeling maken. We kwamen bij het landje en het was erg warm.. We zochten de waterkant op en ik zou gaan pootje baden. Maar het was al zo diep uitgegraven, dat ik gelijk tot mijn kruin onder water ging.

Van de Zaagmolendrift kan ik hierbij een foto plaatsen. Een foto die voor Han een bijzondere waarde heeft, omdat zijn ouderlijk huis er op staat.. 

Om het verhaal niet te lang te maken stop ik er hiermee, maar er komt nog meer van die oude kennis.