Onmacht en Onbegrip  

Op 4 Mei natuurlijk de herdenking op Nederland 2 gevolgd met de daarop aansluitende reportage uit Kamp Amersfoort. 

Er was een intervieuw met de schrijfster van het boek Kamp Amersfoort, inmiddels al in mijn bezit, en ik was onder de indruk van de verhalen van de twee ex-gevangenen, de heren de Vries en Kreeuwen. Vooral de laatste met zijn uitleg aan de schoolkinderen, die hem vragen stelden, over de trap van Kotâlla op zijn edele delen, was om even stil van te worden. Een trap, die hem voor zijn leven lang ongelukkig maakte, maar die hij wel, in tegenstelling tot andere, heeft overleefd. 

Voor de zoveelste keer werd we geconfronteerd met gruweldaden die in het Kamp uitgevoerd werden. En de naam Kotâlla werd weer herhaaldelijk genoemd. Toen kwam bij mij weer het onbegrip boven. Waarom werd aan deze sadist, tegen wie de doodstraf geëist werd, gratie verleend en werd zijn straf omgezet in levenslang? 

En jaren later de poging van Van Agt, om hem, als één van de Drie van Breda, vrij te krijgen. Onbegrip! Ja zelfs een beetje veel onbehagen! Hoeveel mensen werden toen nog eens onnodig pijn gedaan.? 

Onmacht en veel stille woede, toch nog, als je leest in het boek hoe wethouder De Miranda van Amsterdam werd doodgemarteld. Op 67-jarige leeftijd werd hij het Kamp binnengebracht en binnen tien dagen werd hij doodgemarteld. Geslagen, gestenigd en de dood ingedreven. 

De daders? Zijn eigen landgenoten en medegevangenen onder leiding van Van Es een blockoudste en enkele communisten, die een hekel aan hem hadden over projecten, die voor de oorlog in Amsterdam uitgevoerd werden. 

Ongelooflijk als je deze bladzijde in het boek leest. Miranda was 67 jaar en kwam al met een hoofdwond het kamp binnen. Daar zat het ontvangst comité al klaar. Hij werd ontkleed en door van Es over zijn hele lichaam met het stempel 7 voorzien. Zo lang had hij nog maar te leven.