Een e-mail sturen naar Aad? Zijn e-mail adres is aad@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Gastenboek

Naar beneden 

Gerard Martens vertelt over zijn mangelen die ook zijn gepeld !!

Ik heb de verhalen gelezen over de amandelen van Hans en Aad. (zie deze link) Nou, daar kan ik ook van meepraten. Alleen amandelen heetten bij ons je mangelen en die werden bij ons gepeld, zo heette dat.

Wat tegenwoordig in een handomdraai gebeurd is, zonder pijn, alleen een beetje naweeën, is niet te vergelijken met de behandeling, die ik, en vele anderen voor de oorlog kregen.

 Ik was al op de grote school, maar moest nog al eens verzuimen, omdat ik last van mijn keel had. Wat bleek. Last van mijn mangelen. De dokter adviseerde mijn ouders om ze eruit te laten halen. Dat was zo gebeurd, zei hij. Aan de twijfels op de gezichten van mijn broers en zussen, kreeg ik al een beetje argwaan. Het knippen ging voorlopig niet door. Opgelucht ging ik weer naar school en ik dacht, dat het allemaal wel zou loslopen.

De grote vakantie, toen altijd in Augustus, ging zonder enige klacht, mijnerzijds, voorbij. Maar enkele maanden later kreeg ik een hele zware keelontsteking. Zo ziek was ik er nog nooit van geweest. Dus, toen ik beter was, werd de beslissing genomen, dat mijn mangelen eruit moesten. We moesten een afspraak gaan maken bij de polikliniek. Deze polikliniek was gevestigd op de Goudsesingel. Aan het eind van de Jonker Fransstraat even naar links. Het zag er helemaal niet uit als een kliniek, maar we moesten er wel zijn.

Op een druilerige, regenochtend was het zover. Diep in mijn cape gedoken ging ik op die ochtend, het was een zaterdag, met mijn zus Cor naar de slachtbank. Tenminste zo voelde ik het en mijn, niet zo aardige, neefje had me nog even ingefluisterd, dat-ie me hoopte nog terug te zien.. Ik had het niet meer en mijn cape werd van binnen net zo nat als van buiten.

In de wachtkamer zat een bekende ook te wachten op haar beurt. Het was het dochtertje van de groentenboer op de hoek van de Vinkenstraat, Smaal heette die groentenboer. Ze was vlak voor mij aan de beurt en toen ze uit de behandelkamer kwam, zakte ik bijna door de grond van schrik. Hevig huilend en met een doek voor haar mond ging ze ons voorbij, ondersteund door een troostende en hoofdschuddende moeder.

Toen was het mijn beurt. Ik werd in een soort tandartsstoel gezet en terwijl een zuster mij vasthield, ging de dokter met een grote tang achter in mijn keel. Even dacht ik, daar ga ik, zo benauwd had ik het. Maar na een hevige pijnscheut, zei de dokter Klaar is Kees en werd ik verzocht om even wat te spoelen en mijn stoel te verlaten. Geen woord was er gezegd om je een beetje op je gemak te stellen. Alles ging even koel en vlug, want er waren nog meer slachtoffers, die zaten te wachten.

Huilend ging ik aan de hand van Cor, de lange weg naar huis terug, Het regende nog steeds en thuisgekomen werd ik direct in bed gestopt. Nou, mijn mangelen waren ook gepeld.

Moest die behandeling nou zo, of was het voor ons soort mensen te duur om iets van een verdoving toe te passen. Ik heb nooit een goed antwoord gevonden. Eén ding wist ik zeker. Op die manier was het een echte marteling.



Klik hier als je terug wilt naar het Gastenboek


Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

25 Juli 2001