De Kinderwagen
Zoals Alie in haar verhalen ook al beschrijft, (klik maar eens op deze link) het was zuinigjes aan in de jaren vlak na de oorlog en ook mijn vrouw en ik moesten ieder dubbeltje, zeg maar stuiver, omdraaien.We waren tenslotte begonnen met het Tientje van Lieftinck en alles moest gewikt en gewogen worden. Nou, dat kon je aan mijn vrouw wel overlaten. Ik moest maar zorgen, dat er wat binnenkwam en zij regelde dan de verdere financiën.
Er moest wel nogal wat overgewerkt worden en dat was een geluk. Aan de andere kant maakte je lange dagen. Maar ja, aan het eind van de week, toen nog op Zaterdagmiddag, kon mijn vrouw haar huishoudschort, met diepe zakken, ophouden en ik kon er mijn loon instorten. Toen rinkelde het geld nog. Je merkt wel ik was de minister-president en zij de minister van financiën en er waren veel kabinetsvergaderingen. Dit kabinet is echter nooit gevallen.
Toen dus mijn dochter geboren moest worden, kwamen er besprekingen met daarop volgende maatregelen, om dat kind een waardig onderkomen te geven. Dat werd dus nog eens extra bezuinigen voor pa en ma en zorgen, dat er bonkaarten in huis kwamen, want er was nog heel wat op de bon.
Er moesten dekentjes komen en een wiegje en een matrasje voor in de wieg. Afijn ik weet niet meer wat, omdat dit alles geregeld werd door mijn vrouw Die zorgde voor bonnen en voor de besteding daarvan. Wat dat betreft had ik toch wel een makkie, als ik maar aan het werk bleef. Hier is nog een bonkaart, uitgereikt in 1949.
Voor aanstaande moeders waren er ook nog speciale bonkaarten, daar was extra melk en nog enkele dingen meer. Kijk maar, zoals deze.
Hoe we de wieg kregen is eigenlijk een verhaal apart, maar ik kan wel verklappen, dat we die van een tante kregen en we gingen hem zelf ophalen. Waar?? Helemaal aan de Wolphaertsbocht. Heen konden we nog met de tram, maar terug moesten we gaan lopen. Daar draaiden we allebei ons hand niet voor om. Maar stel je nu eens voor. Vanaf Rotterdam Zuid naar Rotterdam Noord. Als ik er nu aan denk, dan word ik al erg moe..Om een lang verhaal kort te maken, alles was in orde en alles bleef in orde. We kregen een dochter. Een mooie. Lees het verhaal met mijn dochter op stap maar.
En nu dan aan het verhaal over de kinderwagen. Zo'n vervoersmiddel was op zeker moment hard nodig. Een kennis van mijn schoonmoeder had er één te koop. Vijf gulden kostte de wagen maar!! Nou, toen we hem zagen wisten we gelijk waarom. Het gezicht van mijn vrouw neigde naar zwaar weer en ik verwachtte al een kernachtig gezegde, maar ze zei alleen licht sarcastisch, zo da's vroeger een mooi karretje geweest. Antiek??
Gelukkig kwam mijn schoonvader erbij als de reddende engel. Maak je maar geen zorg meissie, ik maak hem weer picobello in orde, zei hij. Mijn schoonvader was een ouderwetse degelijke en zeer kundige huisschilder, dus je begrijpt onze opluchting, toen hij dat beloofde. Hij zei dat niet gauw uit zichzelf.
De wagen kwam in orde. Mooi opgeschilderd, zelfs met biesjes aan de randen. De kap weer helemaal opgekalefaterd en een nieuw matrasje erin. Nou, wat waren we trots en de eerste proefritten werden al heel gauw gemaakt. Trots als een pauw maakten we het hele Noorden onveilig. De wagen vertoonde echter een klein mankement. Na een bepaalde afstand ging er een wiel piepen en dat was een beetje irritant. Thuis maar weer gesmeerd, doch het euvel kon niet verholpen worden.
Het weekend daarop moesten we naar een verjaardag van mijn schoonzus in Kralingen en mijn vrouw zag het met dat gepiep niet zo zitten. Ze had het al over lijn 22 naar de Avenue Concordia, maar toen kwam de denker in mij boven. Ik pakte een boterhamzakje, deed er het oliespuitje in en daar gingen we. Als ik maar een begin van een piep hoorde, dan had ik de spuit al in mijn hand. Zonder gepiep kwamen we door de Avenue Concordia in de Polanenstraat aan. De wagen werd naar boven gehaald en mijn dochter aan alle kanten bewonderd. Het was haar eerste officiële bezoek. Met veel succes werd de bezichtiging doorstaan.
Drie jaar later was het heel wat anders we kregen een zoon en toen waren de zware tijden al een beetje voorbij. We konden een kinderwagen van mijn zus overnemen en dat was een gouden koets vergeleken bij onze eerste.Kijk maar eens.
Een foto, die door niemand meer gemaakt kan worden, want op de achtergrond zie je een toren van die mooie Wilhelminakerk, die zo nodig gesloopt moest worden.
