Rotterdam-Coevorden een hongertocht. 

Dit wordt het verhaal van een meisje van 21 jaar, dat met haar zwangere moeder eten ging halen en helemaal in Coevorden belandde. Ik heb het verhaal vele malen gehoord en heb het dus uit de eerste hand. 

Rotterdam-Coevorden, ik geloof, dat het nu over de snelwegen zo'n 180 km is. In de oorlogsdagen moest je echter via Zwolle, om daar over de brug van de IJssel te komen. En in het jaar, dat dit meisje met haar moeder ging, 1945, was de slag bij Arnhem al afgelopen en was het nooit zeker of de brug, die je op zekere dag overging, de volgende dag nog intact was. In Rotterdam heerste honger, zoals in zoveel delen van West-Nederland en om de overgebleven kinderen aan voedsel te helpen, werd besloten om naar Coevorden gaan, omdat daar al drie broers bij de boeren zaten. 

Er werd een handkarretje gecharterd en zo ging het duo op weg. Zij waren in die dagen de enige niet, zoals uit deze foto blijkt. 

Hoe Tiny, zo heette het meisje met haar moeder gelopen heeft, is me nooit helemaal duidelijk geworden, Haar grootste zorg was, over de IJssel bij Zwolle te komen. Over de heen weg zijn niet zoveel gebeurtenissen te melden. De handkar was leeg en volgens Tiny ging de tocht nogal vlot. 

Bij aankomst in Coevorden heeft ze haar broer Wim nog gezien, maar hoofdzaak was om eten in te slaan en langzamerhand werd het karretje een beetje gevuld. Maar nu begonnen de moeilijkheden pas. Het eten moest in Rotterdam komen en op de overnachtingplaatsen kon er maar één van de twee gaan slapen, terwijl  de ander het karretje en het eten bewaakte. Overnachten deden ze meestal bij een boer in de schuur, waarbij ze ook nog hoopten, dat er iets te eten viel en dat ging nogal.

 Wat mij tijdens de verhalen steeds weer opviel was, dat Tiny er helemaal niet aan gedacht had, om in Coevorden te blijven. Nee, zo was ze niet. Haar grootste zorg was weer terug over de IJsselbrug in Zwolle te komen en dan nog het liefst, zonder dat de Duitsers het eten in beslag zouden nemen. Van N.S.B.ers, die dat vroeger wel deden, hadden ze sinds Dolle Dinsdag geen last meer. Gelukkig werd de oversteek zonder moeite gemaakt en toen op weg naar Rotterdam. Ik kan me nog steeds niet de moed en het doorzettingsvermogen van die twee voorstellen. 

Tiny had geen benul langs en door welke plaatsen ze gingen, als het maar steeds in de richting Rotterdam was. Ze hadden zo een vaste route in haar hoofden en heel langzaam, met veel angstige overnachtingen, kwamen ze steeds dichter bij Rotterdam. 

De angst heb ik al verteld, was  de angst om van het eten beroofd te worden. Dus weinig slaap, maar steeds opletten. De moeder, die tenslotte zwanger was, had de meeste rust nodig.

Het spannendste voorval beleefden ze op één van de laatste dagen. Plotseling stonden er twee Duitse soldaten langs de weg, die wilden dat ze stopten. Ik hoor het Tiny nog zeggen.Asse de boel af hadde wille pikke, dan haddik de hele santemekraam van de dijk afgekieperd!   

Ze hadden geluk. De soldaten vroegen of ze hun plunjezakken en dergelijke op de wagen mochten gooien en daarna reden ze de wagen, zodat moeder en dochter rustig ernaast konden gaan lopen. Zo schoten ze ineens veel harder op, maar in de buurt van Rotterdam stopten de Duitsers bij een huis langs de weg en gingen met hun bagage naar binnen. De dames moesten even wachten, en terwijl Tiny de kar alweer in beweging wilde zetten, kwam één van de soldaten naar buiten met een fles melk. Moeder bedankte uitbundig, maar Tiny reed alweer en op de vraag van haar moeder, of ze niet eventjes bedanken kon zei ze, Waarom? 't Is toch onze eige melk, Asse niet alles van ons gestole hadde, dan hadde we niet dat rot end hoeve te banjere. Dankiewel zegge, amme nooit nie. 

Om het verhaal te eindigen. De achterblijvers hadden weer een poosje te eten en konden zo zonder veel kleerscheuren de bevrijding en het Zweedse wittebrood halen. 

En Tiny, nou daar had ik toen ik dat verhaal hoorde een heel groot respect voor en ze kon het mij niet genoeg vertellen, want met die kanjer ben ik ruim 50 jaar getrouwd geweest!!!