Duik van de Hefbrug

Ik kreeg een foto toegestuurd van Aad die hem weer gekregen had van Tom, met de vraag of ik er iets over kon schrijven. Deze foto.

Het moet ene Vlasblom zijn, die ik meen in 1933, van één der torens van de Hefbrug gesprongen is.

Ik las toen al meer in de krant als Trippie en Liezebertha en dus ook het sensatieverhaal rond deze duik. Mijn vader zei al direct, Alweer ééntje, die z'n leve moe is. En dat leek er ook wel wat op. Om een betere indruk van de hoogte van de Hefbrug te krijgen, moeten jullie deze foto maar eens bekijken.

 Uit de, bijna niet te lezen, tekst, heb ik wel nog de naam kunnen ontcijferen van de man, die deze poging herhaalde, en daar bij de dood vond. Taberne moet hij geheten hebben. Hij zou zelfs nog hoger geklommen zijn. Men zei op het wiel, maar daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. Het was het gesprek van de dag, maar na de dood van Taberne, werd het verboden om op de hefbrug te klimmen. Als dat al niet verboden was, dan was het weer het bekende kalf en de put. Altijd te laat. 

Wat ik me nou bij de foto afvraag is, waar heeft de fotograaf gestaan? Die moet nog hoger als de man op de foto gestaan hebben. Helikopters waren er toen nog niet. Een andere vraag komt dan bij me boven. Is het Vlasblom wel? Of is de foto soms gemonteerd? Ik heb de foto heel groot bekeken en dan bleek, dat er een lichte rand aan de voorzijde van de man kwam.

Afijn, ik heb zo mijn twijfels en dat moet me maar vergeven worden. Ik was tien jaar toen het gebeurde en het enigste commentaar wat ik uit mijn omgeving en familie hoorde, of eigenlijk zag, was het wijzen op hun voorhoofd. En na de dodelijke duik. Zie je wel, die halleve gare.

Ik weet wel zeker, dat het grootste deel van de Rotterdammers niet onder de indruk was en vele dachten, dat een krant, de hele boel opgezet had. Kan ik me voorstellen als de foto op het moment gemaakt is van de echte duik.

Meer onder de indruk waren wij van de zelfmoorden in onze omgeving. In de Vinkenstraat een huisvader,  en een bekende Rotterdamse voetballer.

Namen geef ik niet. Het was al erg genoeg. Maar het gebeurde stil en zonder sensatie. Eens temeer een beeld van hoe moeilijk het toch in die jaren was om je hoofd boven water te houden. En dit is niet bedoeld als een grapje over de duikers. Ik ben voor het eerst in mijn verhalen doodernstig......

Dat er later nog iemand was, die een boek schreef en de duik van Vlasblom ging romantiseren was de klap op de vuurpijl, want zo romantisch was de poging om te pletter te vallen niet.