Bei mir bist du schön.

Bei mir bist du schön.
We trekken van de steun.
We eten van het crisiscomité.

Wat krijgen we nou, zullen jullie denken. Maar dit liedje, dat in de crisisjaren werd gezongen, schoot me opeens te binnen, toen ik Alie's verhaal over de eigengemaakte kleren aan het lezen was. Meer details staan ook in dit verhaal.

Op de foto, waar die vrolijke en goedgeklede kinderschare staat, zag ik op de hoek van de Rodenrijselaan een winkel en daar was voor de oorlog een slagerij gevestigd.
Hoe heette die slager Alie??
Nou, volgens Aad heette die in onze tijd Oom Henk... en voor de oorlog, ja daarvoor moeten we bij Alie terecht !

Nou Alie wist het meteen weer: de slagerij was van Schop. Een bekende naam in de slagerij en vooral in het worstmaken. Vooral de leverworst van Schop was overheerlijk. Erna is de winkel overgenomen door Henk de Raaf, zijn vrouw heette Nel Noordzij

Aad weer heel verbaasd: maar moeder, hoe weet u dat toch nog allemaal: Nou, wie het beter weet mag het zeggen...........

Het was niet onze slager, maar ik werd wel min of meer gedwongen, om er naar toe te gaan. Waarom??
Nou wij trokken inderdaad van de steun en we kregen daardoor van het CRISISCOMITÉ bonnen en op zo'n bon kreeg je bij die slager een blik gehakt.

En wie moest dat gehakt gaan halen??

Goed geraden! Gerardje! Wat ik ook probeerde, mijn oudere broers en zussen gaven niet thuis en ik, de lieveling van de familie, kreeg de eervolle opdracht om die boodschap te doen.

Uit de kou ben je, zeggen ze in Rotterdam.

Kunnen jullie je voorstellen, dat ik aan de overkant eerst nog wat voor de etalage van de viswinkel stond te kijken en in de gaten hield, wanneer er geen klanten in de winkel waren…. Dan schoot ik gauw naar binnen, kreeg het blik gehakt en als de sodemieter naar huis. Het blik onder mijn jas of onder mijn trui.

Ik heb er wel iets aan overgehouden. Nooit hebben ze mij meer zover gekregen, dat ik, met inleveren van een waardebon, iets ging kopen. Kopen?
Het samme een zorreg zijn, maar ik niet!

Zo ging het ook met het gratis fietslootje. Ik moest in de rij gaan staan om f.2.50 uit te sparen en wie reed er rond met zo.n mooi fietsplaatje, met een gat erin?? Weer juist. Gerard. Dat gaatje zat erin, om aan te tonen, dat je het dus voor niets had gekregen.


Iedereen moest toch weten, dat je vader steuntrekker was!!!!!

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....