Een zeer gewaardeerde bijdrage van Gerrie van der Laan

Heb je een vraag of opmerking voor Gerrie van der Laan, stuur dan Aad, de webmaster, een email: aad@engelfriet.net

Op onze site kun je meer vinden over de in dit verhaal genoemde namen en aspekten, gebruik daarvoor onze zoekmachine:

Klik hier als je wilt zoeken via Aad's Freefind search engine, vul in het venster jouw woord in, bijvoorbeeld Rotterdam en klik op ENTER

---

Concert in de oude Doelezaal

Een verhaal van Ch.A. Cocheret

Anatole France getuigt van zichzelf, dat hij eens vreselijk boos werd en bij die gelegenheid wel de indruk gemaakt zal hebben van een "mouton enragé". Ik taxeer, dat de muziekredacteur van dit blad juist even boos zou worden, wanneer ik mij te dezer plaatse ging uitlaten over het muzikale gedeelte van een doele-concert.

Maar zo'n concert is nog heel wat meer dan alleen muziek. Die paar nummers voor orkest zitten ingespeld in een rompslomp van wat ben je me. Om bij Genesis te beginnen: dat is reppen na nauwelijks gewaardeerd eten; kleden; 'n boorde-knoop natuurlijk ver onder het bed gevallen; een file van auto's voor die deuren van het stadhuis, die gebouwd zijn om altijd dicht te blijven; een afspraak met de juffrouw van de garderobe: en "legt u 't maar klaar onder den spiegel". De spiegel is zeer gezocht. Begrijp wel waarom, maar ik zeg het niet.

Verder: trap op. Een vriendelijke groet van meneer Klein. Zaal binnen. Eén categorie van bezoekers is een beetje eenkennig, maar wil het niet weten. Dat zijn zij, die denken: Zou mijn onderjurk er niet onderuit komen? Hoe zit mijn das? En waar laat ik in hemelsnaam mijn handen? Keurige buigingen of affabele groeten - al naar gelang - alle bekende gezichten zijn weer present, mijn neef met de krant ook, - de dirigent - néé eerst de goud-gebiesde lakei nog, die altijd wat aan de lessenaar komt frunniken - dan Zimmermann met een blijmoedig gelaat, dan de dirigent. Klappen. Beginnen.

De meneer achter me trapt onder m'n stoel de maat mee. Na een half uur word je daar razend van. Je kijkt huichelachtig onder de zitting in plaats van hem toe te sissen: "Ellendelaar, laat dat". 't Gaat dóór. Ik zit gewoonweg op een metronoom. Een damestas zegt "knap". Heel de buurt kijkt verbitterd naar die onmuzikale tas. Veel onoordeelkundig behandelde programma's geven een gerucht af of het hagelt. Eindelijk stil, behalve de dwalende kuchen. Bij het eerste fortissimo hoesten er enige dozijnen eens lekkertjes uit. Eerste nummer klaar. Klappen. Dropjes uit knetterende zakjes of dodden van bonbonnièretjes. Tweede nummer uit. Harder klappen. Het publiek begrijpt alles dadelijk, dat is in Rotterdam zo heerlijk, en klapt zich tintelhanden.

Pauze. Exodus. Schuifeldeschuifel in vier rijen naar de koffiekamer. Enthousiastelingen, die last van na-neurie hebben. Wat een gedrang! Het is wonderlijk, dat er hier nooit gehoest en niet over muziek gesproken wordt. Wel over koffie, wel over plannen om na afloop "iets te besteken", over shawls, 'n engagement of deszelfs tegenovergestelde pool: een fris echtscheidinkje, over de meid, die gedeserteerd is met achterlating van onheuse schrifturen.

Bellen. Schuifeldeschuifel die gons-zaal weer uit. Polonaise van vier rijen naar binnen. Mijn stoel herken ik aan het achterhoofd, dat voor me zit. Dirigent baant zich een weg door het struikgewas van lessenaars. Beginnen. Chrétien, wat zijn dat toch een ongemakkelijke stoelen. Zo hard. Even voorzichtig gaan ver-benen. Er wolkt een parfum tot me. Dat is Houbigant. Derde nummer uit. Nog harder klappen. Traditionele handdruk op het podium. Laatste nummer. Heel de zaal één bonk genotvolle aandacht. Slot. Allemaal staan. Zéér hard klappen. Buiging. Nog harder klappen. Orkest opstaan. Ovatie. Nog een traditionele handdruk op het podium.

Schuifeldeschuifel vier rijen er weer uit. De vleugel-rijen aan de muurkant schieten het hardst op. Ik sta tenslotte weer voor de spiegel. We hebben geen ruimte om in een jas te schieten zonder iemand knock-out te slaan. En dan gebiedt een gegalonneerde knecht om door een krombochtig trechterpijpje het gebouw te verlaten. Ik sta op straat. 't Regent. Altijd.

---

Een zeer gewaardeerde bijdrage van Gerrie van der Laan

Heb je een vraag of opmerking voor Gerrie van der Laan, stuur dan Aad, de webmaster, een email: aad@engelfriet.net

Op onze site kun je nog meer verhalen vinden van haar, gebruik daarvoor onze zoekmachine:

Klik hier als je wilt zoeken via Aad's Freefind search engine, vul in het venster jouw woord in, bijvoorbeeld Gerrie van der Laan en klik op ENTER

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....