dit verhaal is een exakte kopie van het verhaal van Alex den Ouden, klik maar even op deze link
Uit wandelen met Pa, in 1928
jullie zullen begrijpen dat we het belangrijk vonden om dit verhaal ook op onze eigen site te hebben

Uit wandelen met Pa, in 1928

Alie Engelfriet-Boogaard beschrijft een uitstapje naar de Coolsingel

In mijn portemonnaie heb ik deze foto van mijn Vader, mijn zusje en ik. Hij dateert uit 1928 en werd gemaakt op de Coolsingel. Mijn Vader is hier 46 jaar, mijn zusje is 10 jaar en ik - ik ben 8 jaar. Ik loop aan de rechterhand van mijn Vader.

Papa Boogaard met twee dochtertjes aan 't wandelen.

Vroeger hadden de mannen in de zomer een strooien hoed op, want zonder hoed liep je niet op straat en zeker niet als Hoofd eener Openbaren Lageren School. Zo'n hoed kostte 1 gulden. Als de zomer voorbij was, dan was de hoed eigenlijk versleten, dus dan kon die weg en ging de winterhoed weer op, een echte Garibaldi hoed was dat.

Dat wij hier met Pa lopen, dat kon alleen omdat het vacantie was. Zomervacantie, om precies te zijn, met een lekker zonnetje. We lopen daarom gewoon in onze jurkjes zonder mantel of zo. We lopen op de Coolsingel en houden Vaders hand goed vast, want het is er heel druk!

Onderweg vertelt mijn Vader, dat kan hij oh zo goed. Daarom zijn we altijd een beetje trots op hem, niemand heeft een Vader die zó mooi kan vertellen als hij. Op school vertelt hij ook altijd, zegt hij, en dan zijn de kindertjes allemaal stil. Nou, dat snappen we, wij ook! Tijdens het lopen van het Pijn'plein (zo korten wij het Pijnackerplein altijd af) naar de Coolsingel, tijdens die lange wandeling, vertelt mijn Vader onderweg allerlei verhalen. Dus zijn we er zo. Eigenlijk vind ik het met mijn korte beentjes maar een heel end tippelen, maar op deze manier ben je er al, voor je er zelfs maar erg in hebt om moe te worden. En onderweg komen we misschien wel ergens een draaiorgel tegen, dat leuke versjes speelt. Dat komt vaak voor en we houden allemaal veel van zingen.

Eerst gaan we naar de Passage, zo prachtig al die winkels, je kijkt er je ogen uit. We lopen er naar de parapluwinkel van Spiekerman, want er moeten nieuwe baleinen in mijn Vaders paraplu worden gezet. Toen het pas erg hard woei, sloeg z'n paraplu om en dan gaan de baleinen kapot. Dus moeten er nieuwe in.

Op de Passage zijn ook mooie sigarenwinkels en mijn Vader vraagt: "Kijk, zien jullie die dikke sigaren daar?" Wij, in koor: "Ja, natuurlijk, Pa." En hij weer: "Die krijg ik altijd voor mijn verjaardag van Moe, een hele doos met wel 25 extra dikke sigaren!" En dus weten we zo waar Vaders sigaren vandaan kwamen. 's Zondags na de kerkdienst wordt er altijd een van die sigaren opgestoken, dat ruikt heel speciaal, maar halverwege opgerookt wordt de sigaar neergelegd en dooft hij uit. Dan wordt hij 's avonds opnieuw aangestoken en opgerookt. Zo doet Pa er lang mee en heeft hij 's avonds ook nog wat aan.

Op de Coolsingel lopen vaak fotografen, een van deze mannen heeft de foto gemaakt die je hierboven ziet. Hij kostte wel 25 cent maar dat vond mijn Vader voor deze keer niet zo erg - het is toch vacantie! - en dus heb ik nu deze foto. Al 72 jaar, want ik bewaar hem zuinig in mijn portemonnaie.

"Kom," zegt mijn Vader, "we lopen ook nog even door naar de Groote Markt." Oei, nog 'ns 10 minuten lopen. Waarom moeten we daar naar toe ? Wel, daar staat toch het standbeeld van Erasmus! Gaat mijn Vader weer over vertellen: "Kijk, Erasmus staat met een boek in zijn hand en wil bijna z'n bladzijde omslaan. Nu goed luisteren naar de klok van de Laurenskerk, want als die slaat, gaat Erasmus verder lezen op de volgende bladzijde. Goed opletten, hoor!" Je begrijpt, wij natuurlijk heel gespannen wachten tot de kerkklok eindelijk slaat. "Pa, er gebeurt helemaal nieeeeeets, Erasmus slaat helemaal geen bladzij om ...." En Pa zegt dan heel ernstig: "Oh, dan heeft Erasmus de klok misschien niet gehoord. Jullie wel, he? Zullen we dan nog maar een uur wachten? Of gaan we maar weer op huis aan? Krijgen jullie onderweg een ijsje!"

Snapten wij veel waarom die bronzen Erasmus de klok misschien niet gehoord had .... Maar dat ijsje, ja dat lokt wel. 't Eind wandelen minder. Ooit beloofde Pa ons, dat als we héél lief waren, we met Lijn 2 naar huis zouden gaan. Ik was behoorlijk moe en dat leek me een prima oplossing. Maar ik was niet gek! "Pa, maar .... Lijn 2, die komt toch helemaal niet bij ons in de buurt van het Pijn'plein?" Pa antwoord niet en wij beginnen te lopen. En maar lopen en lopen en lopen, waar blijft nu toch de halte van die tram? "Pa, waar stappen we nu op, we worden een beetje moe ...." En pas toen zei hij het: "Lijn 2, daar lopen jullie al op, dat is de benenwagen."

En wij boos! Mijn zus snibbig: "Nou, dat was helemaal geen leuk grapje, hoor Pa!" En heel toevallig was er dan altijd net een ijskarretje in de buurt. Daar kregen we dan tot troost een ijsje van 2 cent en dan waren wij onze moeie benen faliekant vergeten. Al likkend bleek dat laatste endje naar huis gewoon een kippe-endje!

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....