Een anekdote over iets, geschreven in 1660 :
Kuisheden en kuisingen
Prachtige OCR verhalen uit een van onze boeken, Aad vindt het heerlijk om ze te lezen, hopelijk jullie ook ....enne let niet op kleine OCR foutjes
De Heer en Vrouw des Huizes doen graag een blokkie lopen
De vrouwen en dochters zijn daar zeer te prijzen om hun ingetogenheid en schoonheid. Zij poetsen banken, kasten, buffetten, tafels, krukjes en etagères tot deze blinken als spiegels. Ook de trappen ontzien zij niet en sommigen gaan zelfs zo ver, dat zij niet dulden dat iemand een kamer binnengaat, alvorens hij zijn schoenen voor muilen heeft verwisseld, of ze tenminste behoorlijk heeft schoongemaakt.
En eerlijk gezegd ontlenen de vrouwen al hun glorie en bevrediging aan de properheid van hun huis en hun meubels. Ze genieten evenveel vrijheid als hun echtgenoten en het zou een onvergefelijke misdaad zijn ze te slaan.
Ik heb vaak horen zeggen, dat als een man zijn vrouw had geslagen en zijn buren dat te weten kwamen, hij een boete moest betalen van één ham, terwijl een vrouw voor hetzelfde vergrijp tot het dubbele werd veroordeeld.
Bijna dagelijks wast men de vloertegels, strooit er zand op en houdt ze zo proper, dat vreemdelingen vaak schromen erop te spuwen. Spannen de burgeressen zich al in om hun huizen schoon te houden, de vrouwen uit de dorpen doen niets voor ze onder en hun netheid en poetsdrift strekt zich zelfs uit over de stallen. Ook boenen ze gemeenlijk ijzeren ringen, sleutelgaten en scharnieren aan vensters, die zelf zo helder als zilver worden gehouden.
Het huisraad van vooraanstaande burgers omvat behalve gouden en zilveren vaatwerk ook wandkleden en schilderijen van de beste en beroemdste meesters van het land (waarvoor zij het geld soms op het eten moeten beknibbelen), prachtige houten meubelen, zoals tafels en buffetten, linnen, bronzen, ijzeren en zelfs aardewerk en porseleinen vaatwerk.
Ook heb ik, toen ik er langer verbleef, opgemerkt dat de Hollanders niet vaak geloof hechten aan de woorden van degenen, die over een of ander wonderbaarlijk voorval verhalen. En als ze net doen alsof ze er wel in geloven en een stomme bewondering voorwenden, dan is dat juist allerminst het geval, maar ze hebben absoluut geen zin in redetwisten.
Ze geven zich niet over aan gevloek en vervloekingen, zoals andere volken dat doen, noch aan roofzucht.
Ze zijn snel tot mededogen bewogen en kunnen het niet verdragen als in hun bijzijn een onrecht wordt begaan.
Ze zijn te toegefelijk jegens hun kinderen, die ze niet genoeg kastijden. Vele staan dan ook, slecht opgevoed als ze zijn, tegen de ouders op en doen deze ontelbare malen verdriet en uiteindelijk vertrekken ze dan naar Indië, dat zo noodzakelijke vagevuur van deze verenigde provinciën. De fout die ze maken door die van hun kinderen goed te praten is dat ze, als men ze erop wijst, uitroepen
wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht
|
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker .... |
Last update :
23 September 2002