Naar beneden

Een anekdote over iets, geschreven in 1877 :

Een Brit op de markt van Rotterdam

Daar kwamen wij door de stad op de markt. Welk een tooneel! Welk een gewoel! Welk eene ware Hel van Dante! Als al de gekken uit Bedlam tegelijk losgebroken waren en stalletjes opgezet hadden, en zoo hard als zij konden daarbij schreeuwden , had het rumoer nauwelijks erger of doller kunnen zijn. Kraampjes en stalletjes van allerlei soort waren op alle gedeelten van de markt opgeslagen; en om de een tegen den ander hunne waren aan te prijzen, schreeuwden en tierden de verkoopers om 't hardst.

Hier zij het opgemerkt dat de stem van de Hollandsche, en dan vooral de Rotterdamsche mindere standen een hunner onaangenaamste kenmerken is. Niets kan onwelluidender, harder, krassender zijn; niets is meer terugstootend. Soms werd ik er bijna krankzinnig van. Zelfs de kleine kinderen, die langs de straat loopen, hebben zulke schelle en harde stemmen, dat iemands haren er tegen protesteeren door te berge te rijzen. Altijd met zulk eene stem te moeten samenwonen is genoeg om in razernij te sterven.
O, dat liefelijke van eene zachte, welluidende stem, - die toon, nog meer overredend dan het krachtigste betoog - die toon, die u, tegen beter weten in, bijna overtuigt! Wie zulk een stem niet kent, er niet mede samenwoont, is werkelijk te beklagen. Maar o , hoe verschrikkelijk is de keerzijde van het tafereel!

Het was dien avond zeer druk op de markt, uit menige kraam flikkerden en rookten flambouwen, die een mat en akelig schijnsel op de omslaande koopers wierpen: zoodat hier een grijnzend gezicht met groote oogen en geopenden mond, tevreden over een vermeenden koop, en daar een knorrig gezicht, met gefronst voorhoofd omdat het zijn koop had gemist, er bepaald duivelachtig uitzagen. Wat wonder dat, bij het onophoudelijk geschreeuw en gegil der verkoopers, verschrikkelijke gedachten bij ons opkwamen en wij ons verbeeldden in een waar pandemonium te zijn?

De stalletjes, die het meest te doen hadden, schenen die te zijn waar gerookte paling werd verkocht - vettige, nare preparaten - en hard gekookte eieren. Er waren boekenstalletjes, fruitstalletjes, tin- en koperstalletjes - stalletjes van allerlei soort.
Maar de eenige, die er werkelijk goed uitzagen, waren de fruitstalletjes. Die waren schilderachtig en met smaak geschikt, zooals de lezer ze misschien in Italië en onder andere zuidelijke hemelstreken gezien heeft, en zooals men ze in ons eigen prozaïsch klimaat nooit ziet. Dit was een kenmerkende trek niet alleen in Rotterdam, maar door geheel Holland. Alleen zij, die ze gezien hebben, kunnen begrijpen hoeveel gelegenheid een fruitstalletje oplevert om goeden smaak aan den dag te leggen, en hoe het even bevallig, even aangenaam voor 't oog gemaakt kan worden als een stalletje van zeldzame bloemen.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....