Naar beneden

Als kleuter in de Hondiusstraat

Alie kent de liedjes nog steeds ....

Aan de overkant, Hondiusstraat 1, woonde Elsje Schut, was van dezelfde leeftijd en daar speelde ik altijd mee.

Als zij bij mij binnenspeelde, kregen wij van mijn moeder altijd een handje opzet, dat waren ronde kaakjes met een gaatje in het midden en daar waren dan ook figuurtjes bij! Prachtig vonden wij dat, wij ruilden ze ook natuurlijk onder elkaar. Ze kosten in de winkel 25 cent per half pond.

Als ik bij haar binnen kwam, gingen we in de tuin spelen. Zij hadden, wat je nu zou noemen, een schommelbank, dan allebei een pop op schoot en dan zongen we al schommelend het hoogste lied!

Ik kende al heel veel versjes, want mijn moeder zong veel met ons. En daar zongen dan 2 peutertjes heel ernstig

Het angelus klept in de verte, met toonen zoo zuiver en hel........... en ook

als goede kinderen slapen gaan
dan houden de engelen trouw de wacht
staan aan hun bedje
en hoeden hen teer
zien op de kinderen in liefde neer.

Stel je het eens voor, 2 dreumessen, die zoo heel ernstig aan het zingen waren!!


Zoo ging mijn leventje verder en ik bereikte de leeftijd van 3 jaar en 9 maanden.

Toen werd het tijd voor de Bewaarschool. Ik weet dit nog heel goed.

Het schooltje was in de C.P.Tielestraat, je moest de Mathenesserlaan oversteken en dan 2 straten verder was het, een zijstraat van de Heemraadsingel.

De Hoofdleidster was Juffrouw Cotè. Ik kan ze nog goed voor me halen.
Elk kind mocht wel eens bij haar op schot zitten en dan vertelde zij verhaaltjes. Mij is die eer natuurlijk ook eens te beurt gevallen.

Ik weet ook nog 2 versjes die ze ons leerde:

Wij hebben twee aardige poesjes
met pootjes zoo zacht als fluweel
de ene die noemden wij Bobby
die andere dikzak heet Neel

Laatst waren we ze nergens te vinden
toen zijn we aan het zoeken gegaan
we keken in allerlei hoeken
waar kwamen ze denk je vandaan?

klein Bobby die lag in de turfmand
en Neel lag bij popje in bed
wij namen ze gauw mee naar binnen
en rolden haast om van de pret


en natuurlijk ook

Onze poes zit voor het raam
en zij likt haar pootjes
en zij kijkt haar oogjes uit
naar ons vogelkooitje

foei jouw deugniet dat jij bent
laat ons kooitje hangen
vogeltjes zijn niet voor poes
poes moet muisjes vangen

Moe haalde en bracht mij naar school, want de Mathenesserlaan was ook toen al veel te druk voor een kind om over te steken.

Maar 's maandags had Moe wasdag en dan kwam Opa Adrianus Boogaard mij uit school ophalen. Dan stond hij op de hoek van de straat, met zijn armen uitgespreid en ik hollen naar Opa en dan ving hij mij op.

Opa had een baard en die mocht ik vasthouden, dat vond ik zoo prachtig!!

Toen werd het 28 juli 1924 en werd ik 4 jaar.

Ik kreeg van Pa en Moe een zwart Oostenrijks jurkje, dat is een zwart jurkje met alle soorten bloemetjes en van mijn grootmoeder een half wit battist schortje, dat werd om de taille gestrikt.
Van mijn andere grootmoeder 2 rode haarstrikken, wat was ik rijk!! de mouwtjes van het jurkje waren"pofmouwtjes". Ik kan het me nog zoo goed herinneren..........

Ik speelde buiten en kijk daar komt de bakker. Hij zei: " wat zie jij er mooi uit", nou ik meteen "ik ben jarig". En toen kreeg ik zomaar een "broodje" van de bakker en dat was toch zoo lekker, joh!

Moe neemt altijd 2 witte broden à 11 cent en 2 tarwebroden à 13 cent.

En van de melkboer 5 liter melk per dag, volle melk en die kostte toen 16 cent per liter. Daar had ze een emaille emmer voor, met een blauw hengsel, ik zie hem nog voor me.....ook al is het nu 76 jaar geleden.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....