Een e-mail sturen naar de Engelfrieten? Het e-mail adres is aad@engelfriet.net
(klik op deze tekst om een voorgeadresseerde mail te openen)
Terug naar  het Engelfrieten overzicht

Naar beneden 

Deze bijvoorbeeld van Gé Pieterse

Wil je terug naar de pagina met de kortere reakties, klik dan op deze link

Ik wil alleen mijn bewondering uitspreken over site. Ik ben geen Rotterdammer. Maar mijn hart en belangstelling gaat wel uit naar deze geweldige stad.

Ik heb enige jaren in Schiedam gewoond en mijn vrouw is daar geboren. En zij was erg gebrand op Rotterdam en nu ontdek ik een zee van foto.s en verhalen. Uw side gaat bij mijn favorieten.

Een feitje wil ik noemen

Ik heb in 1949 of 1950 gelogeerd bij de familie van Doorn aan de Straatweg te Hilgersberg. Deze Van Doorn was de eigenaar van de bekende sport en taffeltennis enz. artikelen onder het merknaam Donar.
Wij mochten in de avond uren mee naar het in aanbouw zijnde Groothandelsgebouw op het Weena. Er werd ons verteld, toen we daar naartoe gingen, dat deze Heer Van Doorn met nog enkele zakenlieden uit Rotterdam, direct na het verschrikkelijke bombardement op Rotterdam bijeen waren gekomen om een nieuwe gebouw voor handel te ontwerpen. Dat werd het Groothandelsgebouw. Dat initiatief heeft aan Rotterdam na de oorlog een geweldige injectie gegeven voor de wederopbouw rn ontwikkeling van deze stad. Toen we als daar in het Groothandelsgebouw waren, gaf de heer Van Doorn ons rolschaatsen en we hebben geweldig kunnen schaatsen.

Ik heb nog wel meer verhalen over het Rijnmond gebied. Met name over de staking bij Wilton Feijenoord in ongeveer 1970:

Staking bij de scheepswerf Wilton Feijenoord

Het rommelde al een tijdje in de scheepsbouw met name bij Wilton Feijenoord te Schiedam. De Japanners waren aan het bouwen en Verolme was een grote concurrent. Dat was in de eind jaren 60 begin 1970.

Ik was werkzaam in Schiedam als r.k.priester. De werf Wilton Feijenoord viel onder onze parochie.
Toen er in 1970 een grote staking bij Wilton uitbrak, maakte dat veel indruk op mij en mijn collega.s in Schiedam en Vlaardingen. De inzet van die staking was om voor het eerst in Nederland de CAO open te breken. De duizenden arbeiders eisten meer loon.
Zoiets om een CAO op te breken was nog nooit voorgekomen in de scheepsbouw.
We wilden onze solidariteit met deze staking betuigen. Hoe?
Wij als geestelijken gingen ook met de arbeiders op het terrein van Wilton meestaken. We vonden dat ze gelijk hadden en terecht op onze steun mochten rekenen.
Bovendien hebben we in het eerste weekend tijdens die staking in alle kerken te Schiedam en Vlaardingen gepreekt over deze zaak en ons vierkant achter de stakers geplaatst.
Toen de staking na enkele dagen in het voordeel van de arbeiders bij Wilton uitviel, werden alle geestelijken uit Schiedam en Vlaardingen door de de directeur Bart Wilton uitgenodigd om een uurtje bij hem te komen.
Hij wilde aan ons even zijn verhaal kwijt.

Het gesprek met hem heeft een paar uur geduurd. Hij was zo sportief om ons te feliciteren met de overwinning voor de arbeiders, die meer loon zouden ontvangen na de te voeren onderhandelingen.

Hij wilde ons wel iets vragen? Wij waren benieuwd.

"Heeft u wel beseft, wat u met uw akties en preken in de kerk hebt aangericht?"

Het bleef stil. "Laat ik het anders vragen. Wilt U over enkele jaren als ik mensen moeten ontslaan uit mijn bedrijf, omdat de loonkosten voor ons te hoog zijn geworden, dan zorgen dat deze mensen meer inkomen krijgen en een andere baan? Door uw akties hebt u eigenlijk meegewerkt aan de ondergang van een grote scheepswerf en aan de werkeloosheid voor veel van uw parochianen."

Het bleef nog stil.

En de heer Bart Wilton eindige deze bespreking met al die geestelijken aldus.

"Ik denk, dat u zich beter kunt houden aan uw aan uw geestelijke taken. En daarom kunt u reken op 30.000 gulden voor het bedrijfsapostolaat in Schiedam en Vlaardingen"

En zo vertrok de directeur van scheepswerf Wilton Feijenoord.




De geboorte van de Indicatiecommissie

Toen een zakenman in de trein naar Roterdam mij vroeg , waar ik woonde zei ik "Schiedam".
Hij maakte mij in een korte tijd duidelijk, dat Schiedam nooit iets was geweest en nooit iets als stad van betekenis zou worden. Waarom? Wel twee redenen gaf hij aaan. Ik luisterde aandachtig.
"Ten eerste zijn Schiedammers is het zakenleven geen krachtige figuren. Als ze morgen iets bij mijn bedrijf bestellen, dan bellen ze de andere dag die order waar af."
Volgens mijn mede--treinreiziger hadden de Schiedammers te weinig lef, en verantwoordelijkheid.
Houdt u er rekening mee, lezer, ik geef de mening van een Rotterdammer weer.
"En waar komt die mentaliteit nu vandaan? Nou daar is een eenvoudige verklaring voor. Kijk Schiedam heeft alijd klem gezeten tussen het voorvarende Rotterdam en het werkzame Vlaardingen. En daar word je niet flinker van".

In het volgende wil ik als het ware aan die medepassagier laten weten, dat Schiedam best in het kleine heel groot kan zijn. Daar zijn meedere zaken voor aan te halen. Ik wil hier beschrijven, dat in Schiedam in 1970 de Indicatiecommissie is geboren.
Wat is de indicatiecommissie? Ouderen of mensen die meer verzorging in wonen nodig hebben, komen nu nog allemaal in eerste instantie in aanraking met een maatschappelijk werkster van de Indcatiecommissie. En dit instituut is in 1970 in Schiedam opgericht.
Voor die tijd konden mensen in een bejaardenhuis terechtkomen via allelei slinkse manieren. Er werd aan de directie geld toe geschoven om hoger op de wachtlijst te komen enz. Het was gewoon willekeur.
Deze verhalen kwamen in Schiedam uit diverse hoeken vanuit de eerstelijns zorg naar boven. Hoe?
In 1970 is er in Schiedam een start gemaakt om alle eerstelijnswerkers,- dat zijn Kruisverenigingen, huisartsen, politie, geestelijken, fysiotherapueten, directeuren vans scholen bejaardenhuizen, Sociale dienst, specialisten isten enz.- regelmatige bij elkaar te laten komen. Die bijeenkomst kreeg de naam van Social Inn. En daar was de Heer Nard Kleinenkoord de bezielende en sterke voorztter van. En deze voorzitter hoorde van die onrechtvaardige praktijken bij de toelating van mensen in de bejaardenhuizen. Hij is met enkele personen gaan werken aan een neutraal regelement van toelating. Dit concept is toen in Schiedam als werkplan door alle disciplines en met name door alle directies van de bejaardenhuizen aangenomen.
En zo is de eerste indicatiecommissie ontstaan en wel in Schiedam.Vanuit heel het land heeft werd de voorzitter gevraagd om dat regelement van toelating tot bejaardenhuizen toe te sturen.
En tot op heden bestaat de Indiatiecommissie, die haar levenslicht in Schiedam zag, nog steeds in Nederland.




Huize Vianney Eendrachtsplein Rotterdam.

Huize Vianney was een R.K.Kindertehuis, waar veel kinderen, die niet meer bij hun ouders konden zijn, werden geplaatst. Het lag midden in de stad te Rotterdam aan het Eendrachtsplein.
Een groot Herenhuis met een geweldig souterrain waar de keuken was.Ik spreek nu over de het jaar 1956. De directrice was Mevrouw Smits. Zij was een ijverig vrouw en met haar vijf uitstekende leidsters runde zij dat tehuis een hele zware opgave.

U moet zich voorstellen, dat veel kinderen thuis niet te handhaven waren veelal door het minder goede gedrag van hun ouders. En nu waren ze in een tehuis, waar de leiding alleen maar uit vrouwen bestond.
Mevrouw Smits wilde aan de slechte ervaring, die veel kinderen met mannen hadden gehad wat doen?
Hoe? In dat werk in kindertehuizen, waar zowel jongens en als meisjes waren in aparte groepen, werkten er toen nog geen mannen.

Mevrouw Smits wilde toch, dat haar kinderen incidenteel contact zouden hebben met mannen, die je toch kon vertrouwen. Ze heeft via de R.K. parochie, waar dit kindertehuis onder viel weten te bereiken, dat er enkele studenten van het Groot Seminarie voor het Bisdom Haarlem en Rotterdam, gevestigd in Warmond, in de vakantie dat kindertehuis bezochten en ook eenmaal per jaar met de hele leiding en alle kinderen op kamp gingen in Noord Brabant in Oosterhout, de Katjeskelder. Zelf heb ik zes jaar incidenteel in dat huis gewerkt.
Wij waren veelal in het zwarte pak met een wil boordje om, dat was toen in die tijd zo. Hoe moest die kinderen ons nu noemen?. Een van mijn medestudenten vertelde een geweldig verhaal aan de hele groep en het eind van dat verhaal was, dat er werd verklapt, hoe ze ons moesten noemen. En dat was geen pater, pastoor, maar Graaf. Zo zijn wij altijd daar genoemd.

Ik heb dit werk altijd onder mijn vakanties met veel plezier gedaan. Wat ik daar deed?
Je kwam in de groep praatte met de kinderen. Maar met kinderen van 5 t/m 12 jaar moet je toch anders omgaan. Spelletjes doen, goochelen poppenkast spelen. Ik maakte zelf wat poppen van nat closetpapier. Maar de verhalen? Die verzon ik ter plekke. En dat eigen verhalen vertellen heb ik steeds meer gedaan. Op die manier kon je de kinderen heel lang stil houden. Want de fantasie van mij maar ook van de kinderen is eindeloos. Ik heb in die jaren door mijn bezoek aan Huize Vianney aan het Eendrachtsplein te Rotterdam veel gelachen maar ook veel geleerd. Huize Vianney heeft zeker veel invloed gehad op mijn verdere werk o.a. in Schiedam.

Ik heb daar jaren les gegeven aan de toenmalige BLO - School St. Petrus Canisius met als uitstekende directeur de Heer Houtsma en vervolgens kwam ik ook veel in het Kindertehuis St. Jozef aan de Lange Haven.
En het vertellen van fantasieverhalen is naderhand voor mijn kinderen en kleinkinderen gewoon doorgegaan. Ze hebben een hele verzameling van deze sprookjes en af en toe komt er weer een bij. Maar het is allemaal begonnen in het Kindertehuis Vianney aan het Eendrachtsplein te Rotterdam.






Familiewapenklein
wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....


Terug naar de top





Last update :

30 Juni 2006