Naar beneden

De bliksem inslag op school

Alie was zoo bang geworden ....

Het was de zomer van 1927 en er was een hittegolf!!

Op een dag was het zoo drukkend warm en ja hoor, het ging onweren, een vreeselijke bui, bliksemen en donderen, wij als kinderen werden bang.

En plots, o, ik weet het nog zoo goed, sloeg de bliksem in, in de school op de Passerelstraat, iedereen huilde angstig.

Maar de juffrouw was wijs, hoor, en zei dat straks onze groteren zusjes kwamen, om bij ons te zijn en ja hoor, daar ging de deur open en ook mijn zusje was erbij.

Wij vlogen naar elkaar toe en zeiden tegen elkaar : Wij blijven samen, hoor!! We waren 6 en 8 jaar..........

Mijn grootouders woonden aan de overkant van de school en wat denken jullie, daar kwam Opa hard aanlopen. Hij kwam ons halen, wat waren we gelukkig!! Wij riepen Opa, Opa

Opa had zijn armen wijd en wij holden naar hem toe, al snikkende.........

O, daar was onze grote sterke lieve Opa

Opa vroeg aan de juffrouw of hij ons mee mocht nemen naar zijn huis en dat mocht nog ook!!

Opa had in elke arm een kleindochter en toen naar Opoe toe, o wat wat waren wij blij.
Opoe troostte ons, waste ons gezicht af en ook nog de handen en ons haar werd gekamd, o, wat heerlijk, wij werden weer rustig. En toen kregen we ook nog thee, o alles was weer goed, want we kregen ook nog een snoepje (een zwart kussentje, een soort ulevel)

En toen zie Opa, het onweer gaat weer over hoor, luister maar het wordt al minder. En ja hoor, Opa had gelijk. Maar toch wilden we naar huis, naar Moe toe.

Opa was op zijn pantoffels ons komen halen en nu moesten wij zijn schoenen zoeken en dan gingen wij naar Moe toe. We hadden snel allebei een schoen gevonden, hoor!

Toen moesten we zijn pantoffels uitdoen, dan ging Opa zijn schoenen aan doen, wijs hè? Ons afleiden deed hij !!

Opa had zijn schoenen aan (het waren hoge schoenen met veters). Vlug Opoe gedag zeggen, de trap af naar beneden en naar Moe toe. Allebei aan Opa's hand lopend, zei Opa, gaan jullie maar zingen, dat vind ik zoo mooi.

Denk eens in een Opa met 2 meiskens en die liepen te zingen op straat!!

Nou, wij maar zingen van

Een, twee in de maat
anders wordt onze Opa kwaad
maar onze Opa wordt niet kwaad
want wij lopen in de maat
En toen zagen wij de eendjes weer in de Heemraadssingel en o, daar was de Hondiusstraat weer. Opa zei, ga maar gauw kijken of je Moe al ziet. En ja hoor, Moe stond al op ons te wachten. Wij holden snel naar haar toe, toen was echt alles weer goed!!

De jongens waren ook al thuis en Moe had ook al thee met een beschuitje klaar staan.

Wat was het heerlijk om weer thuis te zijn bij Moe en straks kwam ook Pa nog thuis.

Opa ging weer naar huis, maar kreeg van ieder een dikke zoen en bedankt voor alles Opa!!

Ik heb nog lang gehad, als het onweerde, werd ik wat angstig, maar dan ging Moe vertellen, je hoeft niet bang te zijn, want als het onweert, dan spreekt God tot ons !!

Het is van lieverlee wat weggeëbt, de angst ging over. Na het avondeten, dankte Pa, dat God ons allemaal weer veilig had thuisgebracht.

Moe zei, we moesten maar een versje zingen, dus Moe zette in :

In 't stille dal, in 't groene dal
waar kleine bloempjes groeien
daar ruist een blanke waterval
en druppels spatten overal
om ieder bloempje te besproeien
ook 't kleinste!

En boven op der heuvelen spits
waar forse bomen groeien
daar zweept de stormvlaag fel en bits
daar treft de rose bliksemflits
en splijt, bij 't daavrend onweer loeien
de grootste!

Omhoog, omlaag op berg en dal
ben 'k in de hand des Heeren
toch kies ik als ik kiezen zal
mijn stille plek, mijn waterval,
toch blijf ik steeds naar mijn begeren,
de kleinste!

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....

Terug naar de top