Wat het dan wel is? Het is apart, én om te zien, én om erin te wonen, te werken en te leven. Z'n ene hoofdeigenschap, z'n tolerantie, daarover is de Rotterdammer altijd erg zwijgzaam; z'n andere hoofdeigenschap schijnt z'n dynamiek te zijn - nu, die mag men overal en te allen tijde toetsten aan de werkelijkheid.
Die dynamiek, waaraan hij persoonlijk geen deel kan hebben, de onwennige verschillen met andere steden, en ook het ontbreken van duidelijk nacht-plezierleven kunnen de toerist en de vreemdeling wel eens tot neerslachtigheid stemmen.
En ook de wederopbouw van de Grote Kerk,
En 'vaarwel - wij keren weer!' zeide eens een oude koningin en zij nam nog een aanblik van het weerloze land en van de stromen in zich op, waarover drek van projectielen uiteenspatte, en zij begaf zich in een heroïsche ballingschap van Hoek van Holland uit, d.w.z. van Rotterdam aan Zee.
Wij vinden het ontroerend als wij horen en lezen van mensen die bij het eindelijk weerzien van hun vaderland de knie buigen en de heilige grond kussen. Wij zouden het wel dagelijks willen doen, maar wij krijgen onze knie niet gebogen in die rare kleiige, soms zanderige en meestal venige koolas-modder hier. Het eerste wat onze grond ons zegt is: graaf, spit, bouw, werk!
En niet: kus mij!
Zo voelen wij het.
Laat het een mens niet neerslachtig stemmen.
Neem ons zoals wij, en voor wat wij zijn.
wat was je vroeger toch een lekker ding.
