een heerlijke zestiger jaren stijl, dat zie je zoo.......krantenwijk zondagmorgen zuidwijk
zuider volkshuis kouwe fricandellen met mayonaise
dammen beatles
cola stones
casa del vino pretty things
live-music ketsen achter trianon
zondagmiddag feessies
visnetten-chiantiflessen-kaarsen nieuwjaarsdag
milkbar koninginnedag
bier-hengelo's jan oudenaarden
juke-box monty coat
jazz helemaal geen stuiver
art blakey carel zorg jr. d.s.
walk on the wild side altijd goed voor een biertje
roy orbison academie
meiden meeting zuidwijk
's winters meeting barendrecht
schaatsen nappa jassies
volkssport legerjacks
's zomers cowden, wrangler, lee en levi's
buiten harry butter heel veel puchs
literatuur soms solex
ouwe teringhoeren techneuten
geen poen af en toe een vespa
vakantie witold de man
alle dagen feest ibiza
meer bier lee spijkerjackie
bietsen felix arts
meiden zonder achternaam andere gasten
dames-toilet-geroddel andere wijven
heren-toilet-gezeik naks veranderd
kachel vol lege glazen andere kroegen
omgebouwde bierton rooie lantaren
Als mosterd na een heerlijke maaltijd, kwam pas later het verhaal erbij....... effe genotteren dus nog :
Mijn zus Carla en haar vriendje Pleun hadden het altijd over Casa del Vino en de Milkbar op de Dreef. Nieuwsgierig stapte ik op mijn fiets en ging op zoek.
De Dreef was snel gevonden en een beetje verlegen keek ik om me heen.
Allemaal parkajassen in groen en blauw, patat etende mensen die het gemiddelde van 18 jaar haalde.
Ik vond mijzelf behoorlijk stoer, want in die tijd werd er altijd met ontzag over De Dreef gesproken en daar stond ik nu, Tom Engelfriet net 15 jaar.
De Dreef was volgens zeggen een milkbar en Casa del Vino een soort grot die op zaterdagavond openging. In de Casa traden diverse bandjes op, meestal Jazz en er werd achterin gedanst, tenminste dat leek erop want het was slechts verlicht door een paar gekleurde lampjes en op de tafeltjes stonden lege flessen wijn met een druipende kaars.
Ik vertelde thuis natuurlijk niet dat ik naar de Casa was geweest maar dat ik naar de milkbar De Dreef was geweest. Mijn zus verschoot van kleur en een paar dagen later kreeg ik van haar goed de wind van voren.
Ik vertelde dat ik er wel was geweest maar niet naar binnen was geweest, dat was volgens Carla maar goed ook en ik moest me daar voorlopig maar niet laten zien.
Ik vond het wel raar, wat was er nu mis aan een milkbar, nou daar kwam ik dus een paar weken later achter, een glas melk of een milkshake was daar niet verkrijgbaar.
Op school vertelde ik vol trots dat ik tegenwoordig naar De Dreef ging en gelijk waren er een paar die wel met me mee wilde. Ja daar stond ik dan met mijn grote mond, ik deed het zowat in mijn broek, want stel dat ik ging en ik kwam mijn zus daar tegen, wat dan.
Maar ja, mijn schoolmaatjes, Wim Ambtman en Sjaak Sprado bleven aandringen want ze wilde ook wel eens op De Dreef een milkshake drinken.
We spraken af op de Beijerlandselaan en vandaar liepen we naar De Dreef, want je kon daar natuurlijk niet met je fiets aankomen, dan wisten ze gelijk dat je nog een puber was.
Zenuwachtig keek ik in het rond en nergens zag ik mijn zus, wel haar vriend kwam ik tegen en die vroeg wat ik kwam doen.
Ja, wat dacht die nu wel, een milkshake drinken natuurlijk.
Ik heb nog nooit iemand zo hard horen lachen, een milkshake.
Pleun nam ons mee naar binnen en daar kregen we de milkshake, Hengelo's Bier.
Of het nu kwam door de vriend van mijn zus, of door mijn zus zelf dat weet ik niet meer maar binnen enkele weken was De Dreef mijn stamkroeg en dat op zo'n jonge leeftijd.
De muziek die werd gedraaid was de mooiste die ik ooit had gehoord. Art Blakey was mijn favoriet.
Ik vond het allemaal prachtig maar ook de Beatles en de Stones kwamen er aan, man dat was pas muziek.
Met het veranderen van de muziek veranderde ook de kleding, Nappa jas, jeans, lange haren, thuis was niemand blij.
De Casa ging op slot want er was te weinig animo voor de dancing.
Jazz, de Stones, de Kinks, de Beatles, de Pretty Things en al wat nieuw was en wat in een Jukebox kon, dat was De Dreef.
Trektafelen, Cassie zes gooien, 1500 honderd gooien, bluf poker, het was het vertier van de artistiekelingen en overal werd vals gespeeld, zo kon de trektafel alleen nog maar op TILT als je hem omdraaide en de pokerbeker was nog zachter dan het zachtste vrouwenvlees.
In die tijd waren er op Zuid 2 groepen, de vetkuiven (nozems) en de artistiekelingen.
De vetkuiven gingen naar de Beijerlandselaan en de artistiekelingen naar De Dreef.
Menigmaal botste het tussen deze twee groepen en dan vlogen de barkrukken over de straat, de politie (zat vlakbij op het Sandelingeplein) had het drukker met de jongelui op de Dreef dan met het verkeer van de Maastunnel.
De toenmalige eigenaar, Sjaak Dijkgraaf had er allemaal niet zo'n zin meer in.
De bezoekers van het Café De Dreef bestond meer uit aankomende beeldhouwers en kunstschilders en die hadden geen cent te makken.
Met mijn schoolvrienden Wim Ambtman en Sjaak Sprado wilde we gedrieën op zondagmiddag de Casa pachten (we waren toch bijna alle 3 al 16 jaar of zouden het op korte termijn wel worden)
Nu had Sjaak Dijkgraaf daar allemaal niet zo'n probleem mee en op zondagmiddag ging de tent open.
De drankjes waren zwakalcoholisch, dus Hengelo's bier en iets wat op de huidige Breezer lijkt. (colaatje rum)
Helaas was de pret maar voor enkele maanden, Sjaak Dijkgraaf raakte zijn vergunning kwijt. Voor ons was de lol er af. Geen extra verdienste en de winter stond voor de deur.
In de winter was het altijd een stuk rustiger, of het kwam door het schaatsen (iets wat ik nooit meester heb kunnen worden) of omdat het te koud was voor op de brommer, de meeste bleven weg.
Ik was eindelijk 16 jaar en kon dus legaal op een brommer, mijn vader kocht een Puch voor mij, maar daarvoor moest ik wel iedere zaterdag op de markt komen helpen, maakte me naks uit (naks was in die tijd het alternatief voor niets is een beetje Haags) ik had mijn Puch
Joop van Tol was de nieuwe beheerder. Joop hield wel van een dolletje, was een gesse gozer(iemand die niet zo gauw ergens een probleem van maakt) maar als het te gek werd dan had Joop zo zijn eigen oplossingen.
Achter de bar lag een "end hout" en de onvolprezen kroeghond Kazan. Kazan was volgens Joop een killer, menseneter en ontzagwekkend roofdier. Als in de kroeg meningsverschillen soms de aanleiding waren om het effe buiten te regelen dan stond Joop klaar met zijn "end hout".
Kazan was op dat moment met hele andere dingen bezig, een koude bal gehakt was meer dan genoeg om het hart van deze killer voor de duur van de kloppartij te winnen. De brave hond slobberde de, via het bekende luikje naar de belendende snackbar, aangevoerde gehaktbal gretig naar binnen terwijl de barkrukken door de lucht vlogen.
Zo af en toe moet je als hond je keuze maken:
Overigens was Kazan niet de enige die dankbaar gebruik maakte van deze culinaire mogelijkheden van De Dreef.
Koud balletje gehakt met bordje patat met mayo was zeer geliefd en men kon van één zo'n portie een hele avond genieten. Tenminste als je slim was.
Één persoon bestelde dit culinaire hoogstandje en de rest liep naar het Cafetaria, kocht daar een koude bal gehakt, portie patat met mayo en deponeerde het geheel op het bord in het Café.
Dat gaf een direct voordeel van 2 kwartjes en Joop was de goedheid zelf en dacht dat door de hete patat men zo lang over zijn royale portie deed.
Het werd weer voorjaar en daarna kwam de zomer. Iedereen keek uit naar de zomer, lekker het weekend naar Rockanje, slapen bij de boer in Oostvoorne en de Rijkspolitie op de Groenekruisweg gek maken.
Met zwaar opgevoerde Puch's vertrokken we naar Oostvoorne.
Menig boerenzoon had een brommer, maar dat waren de foute modellen, Kreidlers en Zundapps, buikschuivers.
Zij belaagde ons met brute snelheid en vol trots reden ze ons dan voorbij, alleen de techniek stond voor niets. (opvoeren dus die Puch)
Een Puch had 2 versnellingen en net op het moment dat zo'n boerenklungel ons voorbij sjeesde, schakelde we over naar zijn 2 en waren ze in geen velden of wegen meer te zien.
Zelfs de rijkspolitie had moeite, want laten we eerlijk zijn, je zal toch heel erg hard moeten kunnen fietsen om een Puch, die 80 km.u kan halen, bij te houden, ook al mocht hij niet harder dan 30 km.u binnen en 40 km.u buiten de bebouwde kom.
Jammer voor sommige Puch bezitters, de rijkspolitie ging over op de motor en er werd op zondag meer aan prenten geschreven dan dat de kerkklok werd geluid.
Het werd dus steeds spannender om naar Rockanje te gaan.
Het mooiste wat je kon overkomen was natuurlijk een van de meiden mee te nemen, achterop je Puch.
Naar het strand, spijkerbroek, nappajas, slobbertrui en zwembroek aan, meer was toch niet nodig, tanden poetsen deed men met bier en wc papier en de zee was één groot badhuis.
Zaterdag en zondag naar Rockanje bij Ouwe Bas en op zaterdagavond naar de Marion in Oostvoorne.
Op zondagmiddag weer op huis aan.
Effe naar huis, omkleden en eten, want je stierf natuurlijk van de honger en dan weer naar De Dreef.
Op het Noordereiland was de zaak Oom Tom, hier stond Hanna in, de dochter van Oom Tom.
Als het geen strandweer was dan maakten we wel eens een kroegenrondje, eerst naar de Miramar (de oude Fles) en/of Pardoel, daarna door naar het Oom Tom op het Noordereiland, maar daar zaten meestal de kunstenaars (en die waren te arm om wat weg te geven) dus werd de avond afgesloten op De Dreef.
Er werd een nieuwe kroeg ontdekt, in een zijstraat van de Oranjeboomstraat zat de Rode Lantaren, de Rode Lantaren werd bekend door het nummer If I had a Hammer en La Bamba van Trini Lopez en de niet te definiëren tomatensap, was ook op zaterdagavond gezellig, maar de afsluiter was altijd weer De Dreef.
Sommige Dreef bezoekers zijn later toch nog goed terecht gekomen, maar ook bekend geworden, zoals kunstschilder Hans Verhoeven en Jan Oudenaarden.
Je kwam er ook altijd wel weer een bekende tegen, zo kwam ik na jaren mijn schoolmakker van de lager school Arno Baarslag weer eens tegen, die bleek op hetzelfde meisje verliefd te zijn als waar ik verliefd op was maar ik was nog niet aan dat soort dingen toe, leve de vrijheid, lang leve De Dreef.
In die tijd gingen we ook vaak op een door de weekse avond zwemmen in het Sportfondsenbad te Rotterdam-Zuid.
Wie kent ze niet, de badmeester met zijn gegroefde gezicht en zijn altijd streng kijkende eega badmevrouw.
Zij waren al eerder gezien in de van Maanenstraat waar ze beide op luide wijze zwemles gaven.
Hun rebelse zoon kwam ook op De Dreef, lang haar en een te hoog stuur op zijn Puch.
Altijd met zijn legerjas aan waar achter op zijn naam stond vermeld, "Leon Bateau" maar hij heet in het echt John van de Pol.
Nog altijd zien we elkaar op een verjaardag en we willen nog wel eens een bluf poker spelen en dan komen er weer nostalgische herinneringen naar boven.
De Dreef werd gesloten, wij moesten in militaire dienst om eindelijk eens een kerel te worden.
In 1983 is er op 14 mei nog een "Dreef-In" geweest, allemaal mensen achter in de dertig, hier en daar een kale plek op het hoofd en menigeen stond verkrampt het buikje in te houden.
Wat was het een mooie tijd, de Dreef periode, soms verlang ik er weer eens aan terug, heimwee naar mijn tiener jaren en dan denk ik
